Melodia As

Jonathan Dove (ur. 1959 r.) to brytyjski kompozytor operowy i chóralny. Jest autorem wielu utworów wykorzystywanych w teatrze, filmie, komponuje również muzykę kameralną i orkiestrową. "Ariel" to utwór na głos wokalny - sopran solo, skomponowany do fragmentu tekstu z komedii "The Tempest" ("Burza") Williama Shakespeare'a. Tytułowy "Ariel" to wietrzny duch - służący magika Prospero. Kompozycja złożona jest z pięciu części: cz. I - "Slow and inviting", cz. II - "Very fast and excited", cz. III - "Sadly", cz. IV - "Jaunty", cz. V - "Weary". Dove wykorzystuje niekonwencjonalne sposoby śpiewu, m. in. syczenie oraz glissanda. Związek słowa i dźwięku jest tu bardzo ścisły, bowiem melodia podąża ciągle za tekstem i niemalże obrazuje go. Część trzecia utworu śpiewana ma być wyłącznie na samogłosce "o".

En este libro aprenderas ritmos y canciones de los estilos: norteno, banda, cumbia, bolero, balada, rock, mariachi, ranchera y muchos otros estilos mas. En muy poco tiempo vas a darte cuenta como puedes Cantar fácilmente, con un poco de práctica y estudio vas a poder cantar canciones y tararear melodías sin desafinar.

Spis treści:

Publikacja "Unterrichtslieder" na mezzosopran lub baryton i fortepian to zbiór sześćdziesięciu wybranych pieśni różnych kompozytorów. Odnaleźć w nim można pieśni klasyczne takich kompozytorów, jak Beethoven, Mozart czy Haydn (np. pieśni "Ich liebe dich" Beethovena, czy "Komm lieber Mai" Mozarta), a także utwory romantyczne m. in. Schuberta, Schumanna, Mendelssohna, Chopina (np. Schumanna "Du lieblicher Stern", czy "Am Bach viel kleine Blumen stehn" Schuberta). W zbiorze znajdują się również cztery pieśni oparte na melodiach ludowych (m. in. pieśń "Es waren zwei Königskinder").

Carl Loewe (1796 - 1869) to niemiecki kompozytor, dyrygent, organista i śpiewak, nazywany "Schubertem północnych Niemiec". Jest on autorem 17 oratoriów, 6 oper, 2 symfonii oraz licznych utworów kameralnych. Kompozytor zasłyną jednak przede wszystkim ze swoich ballad i pieśni na głos wokalny i fortepian. Utwory te komponował do słów poetów romantycznych (m. in. Mickiewicza, Goethego, Herdera oraz Uhlanda). Loewe jest przy tym uważany za twórcę gatunku ballady wokalnej. W swoich utworach wokalnych artysta rozwinął środki harmoniczne i usamodzielnił partię fortepianu. Zeszyt drugi "Balladen und Lieder" zawiera wybrane kompozycje wokalne Carla Loewe w opracowaniu na głos solowy (wysoki) i fortepian. W zbiorze tym odnaleźć można również cykl pieśni opartych na ludowych melodiach serbskich - "Serbischer Liederkreis".

Pieśni Mieczysława Karłowicza pojawiły się w dziejach pieśni polskiej jako zjawisko dosyć niezwykłe. W twórczości wybitnego symfonika – jako jego utwory młodzieńcze – stały się wprawdzie znaczącym, ale jedynie przedtaktem twórczości w pełni dojrzałej i mistrzowskiej. Niemal wszystkie powstały na przestrzeni jednego roku. Komponowane niejako na marginesie akademickiej nauki kompozycji, zdają się stanowić zapis uczuć i myśli dogłębnie osobistych, sejsmograficznie notujących bieżący stan ducha.
Z dwudziestu dziewięciu – o jakich wiemy, że zaistniały – zachowały się dwadzieścia dwie; siedem niewydanych, niekiedy jedynie naszkicowanych, zginęło w czasie II wojny światowej. Gdy pominąć parę z tych, o charakterze odrębnym – tworzą całość o spójności niezwyczajnej. Jak się po bliższych badaniach okazało, ową spójnością określonego charakteru naznaczona została cała twórczość Karłowicza. Poematy symfoniczne autora Odwiecznych pieśni rozgrywają się bowiem w tej samej co pieśni przestrzeni idei i sensów; zostały naznaczone analogicznymi kategoriami ekspresji. A jest to przestrzeń, którą naczelny biograf kompozytora Adolf Chybiński określił jako „tętniącą tragedią i bezbrzeżnym smutkiem, rezygnacją i tęsknotą za innym światem''.
Pod względem stylu wypowiedzi pieśni Mieczysława Karłowicza – jakkolwiek głęboko zakorzenione w stylu późnoromantycznym – bywają określane jako twórczość stojąca u progu fazy modernizmu.
Zdzisław Jachimecki pisał o nich w 1930 r.: „Pełna ciepła nuta liryczna w wielu spośród nich, szczerość inspiracji, objawiająca się w bardzo naturalnie wysnutych melodiach, niewyszukane formy akompaniamentu, trafnie jednak dostosowanego do nastroju danej poezji i organicznie łączącego się ze śpiewem, poprawność deklamacji i konstrukcji utworów wyrobiły pieśniom Karłowicza zasłużoną popularność w kołach śpiewactwa polskiego.”

(fragm. wstępu autorstwa M. Tomaszewskiego)