Pieśń do słów op. 19 nr 6

Franz Schubert to jeden z najsłynniejszych kompozytorów pieśni w romantyzmie. Napisał on ponad sześćset kompozycji wokalnych. Jego muzyczną inspiracją była przede wszystkim poezja. Schubert jako jeden z pierwszych kompozytorów romantycznych zaczął nadawać znaczenie partii akompaniującego fortepianu. Publikacja "Liederbuch" zawiera sześćdziesiąt pieśni na głos wokalny i fortepian Franza Schuberta. Jest to wybór pieśni z różnych cykli. Wśród utworów odnaleźć można m. in. pieśń "Schwanengesang" (z wydanego pośmiertnie cyklu o tym samym tytule) oraz pieśń "Winterlied" (z cyklu "Podróż zimowa").

Pieśń "Łabędź" norweski kompozytor Edward Grieg (1843 - 1907) skomponował w 1876 roku. Wykorzystał w niej tekst słynnego norweskiego pisarza - Henryka Ibsena. Tak jak inne pieśni Griega, "Łabędź" charakteryzuje się niezwykłą spójnością słowa i muzyki. Romantyczny nastrój tekstu śpiewanego przez głos podkreśla pełen arpegiów akompaniament fortepianu. W oryginale pieśń została napisana w tonacji F-dur. Ninejsze wydanie zawiera wersję w Es-dur.

Niniejsza publikacja jest szóstym zeszytem zbioru "Pieśni" Franza Schuberta. Odnaleźć w nim można kompozycje wokalne pochodzące z różnych opusów. Schubert to jeden z najsłynniejszych twórców pieśni w romantyzmie. Stworzył on ponad sześćset dzieł wokalnych i wokalno - instrumentalnych (w tym przede wszystkim utwory na głos solowy z fortepianem). Jego inspiracją była przede wszystkim poezja. Swoim pieśniom nadawał więc formę w zależności od budowy wybranego tekstu (np. formę pieśni zwrotkowej lub przekomponowanej). Schubert jako jeden z pierwszych kompozytorów pieśni w romantyzmie zaczął podkreślać znaczenie partii fortepianu.

Edward Grieg (1843 - 1907) to norweski dyrygent, pianista i kompozytor, pochodzenia szkockiego, nazywany "Chopinem północy". Jeszcze za życia kompozytora opublikowano jego ponad 148 pieśni solowych. Grieg przywiązywał ogromną wagę do tekstu słownego. Pieśni przez niego skomponowane charakteryzują się niezwykłą zgodnością słowa i melodii, i to zarówno we frazowaniu, jak i w akcentacji. Zeszyt pierwszy "Complete Songs" jest to zbiór wybranych pieśni na głos i fortepian Edwarda Griega. Publikacja zawiera kompozycje od op. 2 do op. 49. Została wydana w oparciu o oryginalne materiały źródłowe (urtext).

Edward Grieg (1843 - 1907) to norweski dyrygent, pianista i kompozytor, pochodzenia szkockiego, nazywany "Chopinem północy". Jeszcze za życia kompozytora opublikowano ponad 148 jego pieśni solowych. Grieg przywiązywał ogromną wagę do tekstu słownego. Jego pieśni charakteryzują się niezwykłą zgodnością słowa i melodii (zarówno we frazowaniu jak i akcentacji). Zeszyt drugi "Complete Songs" jest to zbiór wybranych pieśni na głos i fortepian Griega. Publikacja zawiera kompozycje z op. 58, 59, 60, 61, 67, 69, 70 oraz pieśni sygnowane "EG" - od numeru 121 do 157. Jedynie w pieśni pt. "Doomed" głos wokalny został zanotowany w kluczu basowym. Partie głosu wokalnego we wszystkich pozostałych utworach posiadają zapis w kluczu wiolinowym.

Pieśni Mieczysława Karłowicza pojawiły się w dziejach pieśni polskiej jako zjawisko dosyć niezwykłe. W twórczości wybitnego symfonika – jako jego utwory młodzieńcze – stały się wprawdzie znaczącym, ale jedynie przedtaktem twórczości w pełni dojrzałej i mistrzowskiej. Niemal wszystkie powstały na przestrzeni jednego roku. Komponowane niejako na marginesie akademickiej nauki kompozycji, zdają się stanowić zapis uczuć i myśli dogłębnie osobistych, sejsmograficznie notujących bieżący stan ducha.
Z dwudziestu dziewięciu – o jakich wiemy, że zaistniały – zachowały się dwadzieścia dwie; siedem niewydanych, niekiedy jedynie naszkicowanych, zginęło w czasie II wojny światowej. Gdy pominąć parę z tych, o charakterze odrębnym – tworzą całość o spójności niezwyczajnej. Jak się po bliższych badaniach okazało, ową spójnością określonego charakteru naznaczona została cała twórczość Karłowicza. Poematy symfoniczne autora Odwiecznych pieśni rozgrywają się bowiem w tej samej co pieśni przestrzeni idei i sensów; zostały naznaczone analogicznymi kategoriami ekspresji. A jest to przestrzeń, którą naczelny biograf kompozytora Adolf Chybiński określił jako „tętniącą tragedią i bezbrzeżnym smutkiem, rezygnacją i tęsknotą za innym światem''.
Pod względem stylu wypowiedzi pieśni Mieczysława Karłowicza – jakkolwiek głęboko zakorzenione w stylu późnoromantycznym – bywają określane jako twórczość stojąca u progu fazy modernizmu.
Zdzisław Jachimecki pisał o nich w 1930 r.: „Pełna ciepła nuta liryczna w wielu spośród nich, szczerość inspiracji, objawiająca się w bardzo naturalnie wysnutych melodiach, niewyszukane formy akompaniamentu, trafnie jednak dostosowanego do nastroju danej poezji i organicznie łączącego się ze śpiewem, poprawność deklamacji i konstrukcji utworów wyrobiły pieśniom Karłowicza zasłużoną popularność w kołach śpiewactwa polskiego.”

(fragm. wstępu autorstwa M. Tomaszewskiego)