Klavier

Marta Ptaszyńska (ur. 29 lipca 1943 w Warszawie) to wybitna polska kompozytorka i perkusistka. Studia muzyczne ukończyła w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (kompozycja i teoria muzyki), oraz w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu (perkusja). Za swoją działalność kompozytorską zdobyła wiele nagród, m. in.: w Konkursie Młodych Związku Kompozytorów Polskich (1971), oraz w konkursie Polskiego Radia i Telewizji (1972). Wśród licznych utworów Marty Ptaszyńskiej, znalazły się również utwory fortepianowe na cztery ręce (dwa fortepiany ), zatytułowane "Alfabet muzyczny" (1985 - 1986 r.).

Composition finished at Vienna, February 10, 1785. Played in public for the first time, and by the composer himself, at Vienna, February 11, 1785. New, revised edition, 1888.
The following passage concerning Mozart's piano - playing is taken from Jahn's "Biography".

Lista utworów:
Concerto No. 20 In D minor For the Piano KV 466 (Mozart W. A.)

Two Pianos, Four Hands. 2 Copies needed to perform.

Two Pianos, Four Hands. 2 Copies needed to perform.

This Concerto was written in the autumn of 1782 at Vienna and first published by Artaria & Co. in 1785. Concerning this work and two others composed at about the same time (K. 413, 415), Mozart wrote to his father on December 28, 1782: "These concertos are a happy medium between what is too easy and too difficult; they are very brilliant, pleasing to the ear, and natural, without being vapid. There are passages here and there from which connoisseurs alone can derive satisfaction, but these passages are written in such a way that the less learned cannot fail to be pleased, although without knowing why".
All the cadenzas in the present edition are by Mozart.

Lista utworów:
Conerto No. 12 In A major For The Piano KV 414 (Mozart W. A.)

Concertante D-dur zostało skomponowane przez W. A. Mozarta w 1781 roku. W oryginale jest to utwór przeznaczony na dwa fortepiany. W prezentowanym wydaniu znajduje się transkrypcja utworu na dwoje skrzypiec i akompaniament fortepianowy.

Publikacja zawiera "Andante z Wariacjami" z op. 46 Roberta Schumanna w opracowaniu na dwa fortepiany lub fortepian - cztery ręce. Twórczość Schumanna reprezentuje najczystszy typ muzyki romantycznej. Naczelne miejsce wśród kompozycji zajmują utwory fortepianowe i pieśni.

Twórczość Chopina niezwykle wpłynęła na rozwój muzyki fortepianowej. Różnorodne środki pianistyczne, innowacyjne efekty ekspresyjne, kolorystyczne i wirtuozowskie stworzyły podstawę nie tylko dla stylistyki dzieł Liszta, lecz stały się także inspiracją nowoczesnych kompozycji fortepianowych Debussy'ego, Skriabina, czy Szymanowskiego. Prezentowana publikacja zawiera "Rondo" op. 73 na dwa fortepiany Fryderyka Chopina. Rondo jako forma muzyczna charakteryzuje się zasadą kilkakrotnego powtarzania głównej myśli muzycznej (tzw. refrenu), poprzedzielanej innymi myślami - kupletami.

Publikacja zawiera dwie Sonaty B-dur Muzio Clementiego, włoskiego kompozytora i pianisty - wirtuoza. Do książki dołączono osobno zapis nutowy dla drugiego pianisty.
Clementi swoją twórczością zdołał połączyć odległe od siebie epoki baroku i romantyzmu. Był jednym z tych kompozytorów, którzy najbardziej przyczynili się do rozwoju muzyki. W XX wieku nieco zapomniany dorobek Clementiego zauważył i docenił pianista Vladimir Horowitz, który następnie szeroko ją propagował.

Felix Mendelssohn Bartholdy (1809 - 1847) urodził się w tym samym roku, w którym zmarł Joseph Haydn. Błyskawicznie dojrzewający talent Felixa kształtował się więc w czasie, kiedy żywa była jeszcze pamięć Mozarta, oraz kiedy geniusz Beethovena znajdował się w pełni rozwoju. Pomimo krótkiego życia Mendelssohn osiągnął wiele sukcesów i osiągnięć twórczych. Mając kilkanaście lat był już Mendelssohn wykształconym kompozytorem, pianistą i dyrygentem. Do głównych form w jego twórczości należą symfonie, jak również koncerty. Niniejsza publikacja zawiera Koncert fortepianowy d-moll zaaranżowany na dwa fortepiany. Utwór składa się z części:
I - Allegro appassionato;
II - Adagio Molto sostenuto;
III - Finale Presto scherzando.

Carl Maria von Weber (1786 - 1826) to niemiecki dyrygent, pianista i kompozytor reprezentujący okres wczesnego romantyzmu w muzyce. Pozostawił on różnorodny dorobek kompozytorski, począwszy od dzieł fortepianowych, przez koncerty na instrumenty dęte (słynne są koncerty na trąbkę) i opery. Dziś kompozytor znany jest przede wszystkim właśnie z dzieł operowych ("Wolny strzelec", "Oberon"). Muzyka instrumentalna Webera należy do romantycznego stylu brillante. Dominuje w niej bowiem wirtuozeria, bogactwo efektownych pasaży, błyskotliwych ozdobników, figuracji. Jego kompozycja "Konzertstück" na fortepian i orkiestrę ukazała nowy model jednoczęściowego utworu koncertującego, składającego się z kilku kontrastujących wewnętrznych części. Utwór ten zainspirował m. in. Fryderyka Chopina, Franza Liszta oraz Felixa Mendelssohna do komponowania dzieł o podobnej formie. Ponadto"Konzertstück" Webera stało się inspiracją również XX - wiecznych kompozytorów. Na jego podstawie Igor Strawiński skomponował swoje "Capriccio" na fortepian i orkiestrę. Niniejsze wydanie zawiera "Konzertstück" Webera w opracowaniu na dwa fortepiany (wyciąg fortepianowy partii orkiestry).

Maurycy Moszkowski (1854 - 1925) to polski pianista i kompozytor. Zyskał sławę jako wirtuoz fortepianu, mniej znane są natomiast jego dokonania kompozytorskie. Publikacja "Spanish Dance" op. 12 nr 1 zawiera miniaturę Moszkowskiego przeznaczoną na dwa fortepiany (osiem rąk). Jest to stylizowany taniec, naśladujący rytmikę (szczególnie charakterystyczną akcentację) i melodykę hiszpańskich tańców narodowych. Posiada klarowną fakturę oraz prostą harmonię (cały utrzymany jest w tonacji C-dur).

Publikacja zawiera Pięć utworów orkiestrowych z op. 16 Arnolda Schoenberga, w opracowaniu na dwa fortepiany. W kompozycjach tych Schoenberg zrealizował ideę "melodii barw dźwiękowych". Utwór III - nazwany programowo przez kompozytora "Letnim porankiem nad jeziorem" - operuje nie tyle materiałem dźwiękowym, co instrumentacyjnym. Schoenberg poddaje wybrany akord licznym zmianom kolorystycznym i osiąga dzięki temu różne naświetlenia identycznego akordu. Cała kompozycja jest to właściwie muzyka beztematyczna, operująca jedynie pewnymi formułami instrumentalno - kolorystycznymi. Dzieło prowadzi do techniki zatomizowanych motywów, którą Webern rozwinął w punktualizm. Premiera Pięciu utworów orkiestrowych miała miejsce 3 IX 1912 roku w Queen's Hall w Londynie pod dyrekcją Henry Wooda. Średni czas trwania utworu: 24'.

Instrumentacja: 2Pf/4h

Pierwsza część zbioru Sonatin fortepianowych Friedricha Kuhlau (1786 - 1832), duńsko - niemieckiego kompozytora klasycznego i romantycznego. Kuhlau skomponował ponad 200 utworów na różne obsady wykonawcze. Wśród nich Sonatiny fortepianowe op. 20, w niniejszym wydaniu na dwa fortepiany. Partię drugiego fortepianu dokomponował August Riedel.

Friedrich Kuhlau (1786 – 1832) to niemiecki kompozytor tworzący na przełomie klasycyzmu i romantyzmu. Ogromny wpływ na jego twórczość wywarły dzieła Ludwika van Beethovena. Niniejsza publikacja zawiera trzy Sonatiny Kuhlau z opusu 55. Jest to opracowanie na dwa fortepiany. Partię drugiego fortepianu skomponował August Riedel (w katalogu jego dzieł - op. 18).

Lista utworów:
Variationen über ein Thema von Joseph Haydn op. 56b (Brahms Johannes)

Wilhelm Friedemann Bach (1710 - 1784) to pierworodny syn Jana Sebastiana, nazywany często Bachem "drezdeńskim" lub "hallskim". Był kompozytorem i jednym z najznakomitszych organistów epoki. Wiele z jego kompozycji nie zostało opublikowanych. W niniejszej publikacji zawarto Sonatę F-dur na 2 fortepiany, w oryginale skomponowaną na 2 klawesyny. Utwór składa się z trzech części: I - Allegro moderato, II - Andante, III - Presto.

Publikacja zawiera Concertino (Divertimento) Josepha Haydna skomponowane ok. 1765 roku. Pierwsze wydanie zostało zrealizowane przez Edition Peters (nr 4611). W oryginale utwór został napisany na dwoje skrzypiec i basso continuo. W niniejszym wydaniu zawarto aranżację Concertino na dwa fortepiany. Palcowanie zostało dodane przez edytora.

Robert Helps był amerykańskim kompozytorem i pianistą żyjącym w latach 1928 - 2001. Uczył się u Abby Whiteside i był propagatorem jej techniki wyprowadzania ruchu w grze na fortepianie nie z palca a z ramienia. Za swoją twórczość otrzymał między innymi nagrodę National Endowment for the Arts.
Publikacja zawiera utwór pt. "W końcu karuzela zaczyna się kręcić" na dwa fortepiany. Kompozycja powstała w 1987 roku i dedykowana jest Duetowi Mastrogiacomo z "Narodowej Fundacji dla Sztuki".

Rękopis "Larghetto i Allegro Es-dur" na dwa fortepiany (K6 deest) Wolfganga Amadeusza Mozarta został odnaleziony przez Gerharda Crolla w 1964 roku w zamku Kromeříž na Morawach (Czechosłowacja). Z tego powodu dzieło nie było dotychczas katalogowane. Rękopis został odnaleziony w komnacie arcyksięcia Rudolfa (zamieszkującego niegdyś na zamku Kromeříž), który dokonał fałszywego zapisu, że dzieło zostało skomponowane przez Chevaliera Glucka.

"Koncert fortepianowy D-dur" KV 175 Mozart skomponował w Salzburgu, w grudniu 1773 roku. Jest to jedna z pierwszych jego kompozycji w tym gatunku. Mający wtedy siedemnaście lat Mozart, pisząc ten koncert, miał w dorobku jedynie aranżacje koncertów innych kompozytorów (w tym trzy koncerty skomponowane na podstawie sonat Johanna Christiana Bacha). Prezentowana publikacja zawiera opracowania na dwa fortepiany "Koncertu D-dur" KV 175 oraz "Ronda D-dur" KV 382. Zostały one wydane w oparciu o materiały źródłowe (urtext). Partia solisty (Fortepian I) posiada możliwie najbliższy oryginałowi zapis nutowy, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Koncert fortepianowy C-dur KV 246 Mozart ukończył w kwietniu 1776 roku, bezpośrednio po skomponowaniu koncertów fortepianowych B-dur (KV 238) i F-dur (KV 242). Wydanie koncertu C-dur w opracowaniu na dwa fortepiany zostało oparte wyłącznie o materiały źródłowe znajdujące się w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Partia solisty (Fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

"Koncert Es-dur" na fortepian i orkiestrę Mozart skomponował w 1777 roku. Jest to ostatnie i najbardziej dojrzałe dzieło, jakie skomponował on podczas swojego pobytu w Salzburgu. W kompozycji tej ukazuje się już w pełni wykształcony, indywidualny styl Mozarta. Prezentowana publikacja jest opracowaniem "Koncertu Es-dur" na dwa fortepiany. Zostało ono oparte wyłącznie o materiały źródłowe (urtext) znajdujące się obecnie w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Partia solisty (Fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Wolfgang Amadeusz Mozart skomponował koncert fortepianowy F-dur (KV 413) zimą z 1782 na 1783 rok. Razem z koncertami A-dur (KV 414) i C-dur (KV 415) utwór ten tworzy jednorodną stylistycznie grupę. Niniejsze wydanie koncertu F-dur jest opracowaniem tej kompozycji na dwa fortepiany. Zostało ono oparte wyłącznie o materiały źródłowe znajdujące się obecnie w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Partia solisty (Fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Mozart skomponował koncert fortepianowy C-dur (KV 413) wiosną 1783 roku. Razem z koncertami A-dur (KV 414) i F-dur (KV 413) utwór ten tworzy jednorodną stylistycznie grupę. Niniejsze wydanie koncertu C-dur to opracowanie tej kompozycji na dwa fortepiany. Zostało ono oparte wyłącznie o materiały źródłowe znajdujące się obecnie w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Partia solisty (Fortepian I) wydana jest w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Koncert fortepianowy Es-dur KV 449 Mozart ukończył 9 lutego 1784 roku. Publikacja oparta jest o oryginalne materiały źródłowe - rękopis Mozarta, który znajduje się w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Partia solisty (Fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Koncert fortepianowy B-dur KV 456 Mozart skomponował w 1784 roku. Został on dołączony do jego katalogu dzieł już 30 września tego samego roku. Mimo, iż niema na to konkretnych dowodów uważa się, że koncert ten Mozart napisał na zlecenie niewidomej pianistki - Marii Teresy von Paradis, na jej występy w Paryżu. Część pierwsza (Allegro vivace) tej kompozycji utrzymana jest w rytmie marszowym, drugą (Andante un poco sostenuto) Mozart ujął w formie wariacji, z kolei finał (Allegro vivace) jest rondem w szybkim, skocznym tempie. Niniejsze wydanie zostało oparte wyłącznie o oryginalne rękopisy kompozytora.