Pan mój wódz

Lista utworów:
Dans la forét op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
Ton coeur est d'or pur op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
Le ciel est trés bas op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
Naguére op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
Un jeune pátre op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
Elle marche d'un pas distrait op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
La nonne op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
Viduité op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
Lune froide op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
Querelleuse op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
L'amour fatal op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)
L'ennemie op. 22 (Ignacy Jan Paderewski)

Głównym założeniem niniejszych Etiud Maxa Pauera jest udoskonalenie techniki palcowania prawej i lewej ręki podczas gry na fortepianie. Książka podzielona jest na 5 głównych rozdziałów:
1 - obejmuje wstępne ćwiczenia na 2-gi, 3-ci, 4-ty i 5-ty palec w ruchu rotacyjnym;
2 - ćwiczenia dwudźwięków na obie ręce;
3 - ćwiczenia kciuka;
4 - ćwiczenia na płynne zmienianie pozycji;
5 - przykłady ćwiczeń o charakterze z rozdziałów 1 - 4.

Podręcznik przeznaczony jest dla dzieci rozpoczynających naukę w wieku 5-6 lat. Materiał podzielony jest na cztery części. Pierwsza zawiera duety dla ucznia i nauczyciela, opracowane z wykorzystaniem metody beznutowej oraz proste utwory do grania z nut. Wiele z nich to piosenki, których proste teksty służą oswojeniu z nowymi zagadnieniami i ułatwiają ich zapamiętanie. Druga część poświęcona jest nauce gry legato i ćwiczeniu niezależności rąk, wprowadzane są dwudźwięki i trójdźwięki. Część trzecia to zbiór utworów podsumowujących, w których wprowadzone wcześniej techniki pojawiają się w bardziej zaawansowanej formie, a ostatnia to wybór miniatur dydaktycznych kompozytorów różnych epok. Większość utworów zamieszczonych w publikacji skomponowała autorka podręcznika. Zróżnicowała je pod względem wyrazu (walce, marsze, polki czy kołysanki) i nadała ilustracyjny charakter tak, by bez trudu rozbudzały wyobraźnię dziecka. W wielu utworach pobrzmiewają delikatnie dysonansowe współbrzmienia. W podręczniku wykorzystana jest metoda pracy polegająca na grze dziecka w duecie z nauczycielem, pojawiają się również ćwiczenia a vista oraz improwizacje. Publikacja zawiera ponadto zestaw podstawowych gam oraz mały słowniczek muzyczny.

Pieśni Mieczysława Karłowicza pojawiły się w dziejach pieśni polskiej jako zjawisko dosyć niezwykłe. W twórczości wybitnego symfonika – jako jego utwory młodzieńcze – stały się wprawdzie znaczącym, ale jedynie przedtaktem twórczości w pełni dojrzałej i mistrzowskiej. Niemal wszystkie powstały na przestrzeni jednego roku. Komponowane niejako na marginesie akademickiej nauki kompozycji, zdają się stanowić zapis uczuć i myśli dogłębnie osobistych, sejsmograficznie notujących bieżący stan ducha.
Z dwudziestu dziewięciu – o jakich wiemy, że zaistniały – zachowały się dwadzieścia dwie; siedem niewydanych, niekiedy jedynie naszkicowanych, zginęło w czasie II wojny światowej. Gdy pominąć parę z tych, o charakterze odrębnym – tworzą całość o spójności niezwyczajnej. Jak się po bliższych badaniach okazało, ową spójnością określonego charakteru naznaczona została cała twórczość Karłowicza. Poematy symfoniczne autora Odwiecznych pieśni rozgrywają się bowiem w tej samej co pieśni przestrzeni idei i sensów; zostały naznaczone analogicznymi kategoriami ekspresji. A jest to przestrzeń, którą naczelny biograf kompozytora Adolf Chybiński określił jako „tętniącą tragedią i bezbrzeżnym smutkiem, rezygnacją i tęsknotą za innym światem''.
Pod względem stylu wypowiedzi pieśni Mieczysława Karłowicza – jakkolwiek głęboko zakorzenione w stylu późnoromantycznym – bywają określane jako twórczość stojąca u progu fazy modernizmu.
Zdzisław Jachimecki pisał o nich w 1930 r.: „Pełna ciepła nuta liryczna w wielu spośród nich, szczerość inspiracji, objawiająca się w bardzo naturalnie wysnutych melodiach, niewyszukane formy akompaniamentu, trafnie jednak dostosowanego do nastroju danej poezji i organicznie łączącego się ze śpiewem, poprawność deklamacji i konstrukcji utworów wyrobiły pieśniom Karłowicza zasłużoną popularność w kołach śpiewactwa polskiego.”

(fragm. wstępu autorstwa M. Tomaszewskiego)