Nad strumykiem

Publikacja jest drugą częścią kolekcji Symfonii Ludwiga van Beethovena, zawiera Symfonie nr 6 - 9. Symfonia nr VI "Pastoralna" jest utworem 5 - częściowym. Kompozytor zapragnął zilustrować tu doznania, jakie wywołuje u wrażliwego człowieka styczność z przyrodą. Beethoven opatrzył tytułem każdą z części szóstej Symfonii:
Część I - Obudzenie się pogodnych uczuć z chwilą przybycia na wieś;
Część II - Scena nad strumykiem;
Część III - Zabawa wiejska;
Część IV - Burza;
Część V - Pieśń pasterska. Radosne i dziękczynne uczucia po burzy.
Symfonia VII i VIII są to dwa pokrewne utwory powstałe bezpośrednio po sobie. Pierwsze wykonanie VII Symfonii odbyło się 8 XII 1813 w sali uniwersytetu wiedeńskiego. Od dawna starano się wyjaśnić ideową treść VII Symfonii i powiązać ją z jakimś programem. Wagner np. nazywał ją "apoteozą tańca". W rzeczywistości jednak, zarówno VII jak i VIII Symfonia, przedstawiają raczej odwrót od programowej idei poetyckiej. Manuskrypt VIII Symfonii F-dur op. 93 datowany jest własnoręcznie przez kompozytora: "Symfonia - Linz, w miesiącu październiku 1812". Okres ten był dla kompozytora pełen problemów, oraz borykania się z głuchotą. Jednak w VIII Symfonii nie ma śladów tych przeżyć. Utwór jest humorystyczny, lekki, o beztroskim tonie. Symfonia VIII, obok Symfonii I, jest najkrótszą z wszystkich dziewięciu. Od prawykonania VIII Symfonii do chwili wystąpienia Beethovena z IX Symfonią d-moll op. 125 minęło 10 lat. Prawykonanie Symfonii IX miało miejsce 7 V 1824 i zostało gorąco przyjęte przez publiczność.

Podręcznik przeznaczony jest dla dzieci rozpoczynających naukę w wieku 5-6 lat. Materiał podzielony jest na cztery części. Pierwsza zawiera duety dla ucznia i nauczyciela, opracowane z wykorzystaniem metody beznutowej oraz proste utwory do grania z nut. Wiele z nich to piosenki, których proste teksty służą oswojeniu z nowymi zagadnieniami i ułatwiają ich zapamiętanie. Druga część poświęcona jest nauce gry legato i ćwiczeniu niezależności rąk, wprowadzane są dwudźwięki i trójdźwięki. Część trzecia to zbiór utworów podsumowujących, w których wprowadzone wcześniej techniki pojawiają się w bardziej zaawansowanej formie, a ostatnia to wybór miniatur dydaktycznych kompozytorów różnych epok. Większość utworów zamieszczonych w publikacji skomponowała autorka podręcznika. Zróżnicowała je pod względem wyrazu (walce, marsze, polki czy kołysanki) i nadała ilustracyjny charakter tak, by bez trudu rozbudzały wyobraźnię dziecka. W wielu utworach pobrzmiewają delikatnie dysonansowe współbrzmienia. W podręczniku wykorzystana jest metoda pracy polegająca na grze dziecka w duecie z nauczycielem, pojawiają się również ćwiczenia a vista oraz improwizacje. Publikacja zawiera ponadto zestaw podstawowych gam oraz mały słowniczek muzyczny.