Pieśń bez słów op. 30 nr 9

The present book, Volume IV of Dzieła Wszystkie (The Complete Works) of Ignacy Jan Paderewski, contains his following piano compositions without opus numbers. Except for the Canzona, all of these works come from Paderewski's juvenilia. A few of them (Waltz in F major, Mazurka in F major and Miniature in E-flat major) have never ben published before, and have survived exclusively in manuscript form. Some have been printed only once in occasional prints (Powódź, Mazurka in G major), or they were published in a supplement to the periodical Echo Muzyczne (Impromptu in F major, two canons, two Intermezzi). Canzona, a later composition, and the best qualified out of this group to be classified as a mature work, was published several times during the composer's lifetime. Th majority of these works have been re-discovered by Małgorzata Perkowska-Waszak during her search for source materials indispensable to the preparation of her Katalog tematyczny dzieł Paderewskiego (Thematic Catalogue of Works by Paderewski).

Lista utworów:
Walc F-dur (Paderewski Ignacy Jan)
Mazurek F-dur (Paderewski Ignacy Jan)
Impromptu (Paderewski Ignacy Jan)
Z uczniowskiej teki. Dwa kanony - Kanon nr 1 (w septymie) (Paderewski Ignacy Jan)
Z uczniowskiej teki. Dwa kanony - Kanon nr 2 (w kwarcie dolnej) (Paderewski Ignacy Jan)
Intermezzo I "W błyskawiczną noc" (Paderewski Ignacy Jan)
Intermezzo II (Paderewski Ignacy Jan)
Powódź (Paderewski Ignacy Jan)
Miniatura Es-dur (Paderewski Ignacy Jan)
Mazurek G-dur (Paderewski Ignacy Jan)
Canzona. Pieśń bez słów (Paderewski Ignacy Jan)

Felix Mendelssohn Bartholdy (1809 - 1847) to wybitny przedstawiciel epoki romantyzmu. Pochodzący ze słynnej żydowskiej rodziny kompozytor został uznany za genialne dziecko pierwszy raz po Amadeuszu Mozarcie. Kompozytor zasłynął także z tego, iż po latach zapomnienia przypomniał światu twórczość Jana Sebastiana Bacha. Niniejsza publikacja zawiera 4 Pieśni bez słów, które w oryginale przeznaczone są na fortepian. W obecnym wydaniu Pieśni zostały zapisane na duet gitarowy. W Pieśniach bez słów Mendelssohn zapoczątkował romantyczną miniaturę instrumentalną. Zbiór zawiera utwory z op. 38, op. 53, op. 62 i op. 85. Notacja pod względem aplikatury została opracowana przez Jürgena Schöllmann.

Obszerna kolekcja chorałów kościelnych na organy Samuela Scheidt'a. Utwory pochodzą z roku 1650. Znajdziesz tu aż 120 pozycji, wszystkie pieśni mają tekst w języku niemieckim.

Lista utworów:
Świtezianka (Maria Szymanowska)
Trzech Budrysów (Carl Loewe)
K Heu (Michał Glinka)
Precz z moich oczu (Fryderyk Chopin)
Czaty (Stanisław Moniuszko)
Sen (Cezar Cui)
Słowiczku mój (Władysław Żeleński)
Na ziemię opadł zmierzch (Piotr Czajkowski)
Rozmowa (Mikołaj Rimski-Korsakow)
Piosnka Dudarza (Piotr Maszyński)
Dwa słowa (Stanisław Niewiadomski)
Polały się łzy (Ignacy Jan Paderewski)
Gdy Cię nie widzę (Michał Świerzyński)
Kwiecień (Henryk Opieński)
Strzelec (Henryk Cylkow)
W albumie księcia Golicyna (Witold Friemann)
Nad wodą wielką i czystą (Grażyna Bacewicz)
Bakczysaraj w nocy (Kisielewski Stefan)

Pieśni Mieczysława Karłowicza pojawiły się w dziejach pieśni polskiej jako zjawisko dosyć niezwykłe. W twórczości wybitnego symfonika – jako jego utwory młodzieńcze – stały się wprawdzie znaczącym, ale jedynie przedtaktem twórczości w pełni dojrzałej i mistrzowskiej. Niemal wszystkie powstały na przestrzeni jednego roku. Komponowane niejako na marginesie akademickiej nauki kompozycji, zdają się stanowić zapis uczuć i myśli dogłębnie osobistych, sejsmograficznie notujących bieżący stan ducha.
Z dwudziestu dziewięciu – o jakich wiemy, że zaistniały – zachowały się dwadzieścia dwie; siedem niewydanych, niekiedy jedynie naszkicowanych, zginęło w czasie II wojny światowej. Gdy pominąć parę z tych, o charakterze odrębnym – tworzą całość o spójności niezwyczajnej. Jak się po bliższych badaniach okazało, ową spójnością określonego charakteru naznaczona została cała twórczość Karłowicza. Poematy symfoniczne autora Odwiecznych pieśni rozgrywają się bowiem w tej samej co pieśni przestrzeni idei i sensów; zostały naznaczone analogicznymi kategoriami ekspresji. A jest to przestrzeń, którą naczelny biograf kompozytora Adolf Chybiński określił jako „tętniącą tragedią i bezbrzeżnym smutkiem, rezygnacją i tęsknotą za innym światem''.
Pod względem stylu wypowiedzi pieśni Mieczysława Karłowicza – jakkolwiek głęboko zakorzenione w stylu późnoromantycznym – bywają określane jako twórczość stojąca u progu fazy modernizmu.
Zdzisław Jachimecki pisał o nich w 1930 r.: „Pełna ciepła nuta liryczna w wielu spośród nich, szczerość inspiracji, objawiająca się w bardzo naturalnie wysnutych melodiach, niewyszukane formy akompaniamentu, trafnie jednak dostosowanego do nastroju danej poezji i organicznie łączącego się ze śpiewem, poprawność deklamacji i konstrukcji utworów wyrobiły pieśniom Karłowicza zasłużoną popularność w kołach śpiewactwa polskiego.”

(fragm. wstępu autorstwa M. Tomaszewskiego)