Mazurek G

"Mazurki" komponował Chopin nieprzerwanie od 1825 - 1849 r. Punktem wyjścia był gatunek na wpół użytkowy. Stopniowo stawał się formą liryki refleksyjnej - wypowiedzi najbardziej osobistej. Mazurek początkowo traktowany był przez kompozytora jako forma użytkowa. Od 1830 roku zaczął mazurek spełniać funkcję artystyczną. W publikacji zawarto transkrypcję na dwie gitary pięciu Mazurków Fryderyka Chopina: fis-moll op. 6 nr 1, F-dur op. 68 nr 3, C-dur op. 56 nr 2, e-moll op. 41 nr 2 i G-dur op. 50 nr 1. Utwory wymagają bardzo dobrego przygotowania technicznego.

Spis treści:

Spis treści:

"Tematy muzyczne" stanowią wyjątkową propozycję w procesie kształcenia muzycznego w szkole muzycznej. Materiał oparty jest na całkowitym ujęciu historii muzyki. Znajdują się tu przykłady muzyczne kompozytorów żyjących w poszczególnych epokach . Utwory posiadają układ fortepianowy, natomiast w utworach z akompaniamentem orkiestry zastosowano układ trzech pięciolini.

Tematy Muzyczne stanowią nową pozycję w procesie kształcenia muzycznego, zapoznaje ucznia z materiałem muzycznym w poznawaniu literatury. Opracowane utwory opierają się na wykazach literatury zamieszczonych w materiałach metodycznych do audycji muzycznych. Podane tematy są obszerne, mają zapis fortepianowy a przy utworach orkiestrowych zastosowano zapis trzech pięciolinii.

Utwory dedykuję Ciotce Marii Szubert, protektorce moich młodzieńczych poczynań muzycznych i Małżonce Basi Rybickiej, dobremu duchowi moich pomysłów muzycznych.
Wojciech Rybicki

Publikacja zawiera znane utwory muzyki poważnej w łatwym opracowaniu na fortepian. Znajdziemy tu utwory Czajkowskiego, Chopina czy Haydna. Utwory mogą być wykonywane przez początkujących adeptów pianistyki i dzieci.

Publikacja zawiera utwory solowe na fortepian dla pianistów szkół muzycznych II stopnia, studentów akademii muzycznych. Znajdziemy tu: Mazurek Des-dur op.3 i Mazurek f-moll op.4 ukazały się w 1859 r. (Wildt, Lwów) i 1860 r. (Gubrynowicz@Schmid, Lwów), Mazurek G-dur op.10 i Mazurek h-moll op.11 w 1866 r. (Spina, Wiedeń). Kopie pierwodruków pochodzą z Biblioteki Jagiellońskiej. Utwory trudne ale utrzymane w stylistyce mazurków.
Kompozytor Karol Mikuli urodził się 20 października 1819 r. w Czerniowcach (Bukowina), zmarł 21 maja 1897 r. we Lwowie. Był pianistą, kompozytorem, dyrygentem i pedagogiem. Pochodził z rodziny ormiańskich kupców. Po ukończeniu gimnazjum w Czerniowcach w latach 1839-44 studiował medycynę w Wiedniu. W 1844 r. wyjechał do Paryża. Tam przez trzy lata uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Fryderyka Chopina, później został jego asystentem i przyjacielem. Jednocześnie studiował kontrapunkt i kompozycję u Napoléona Henriego Rebera. w Paryżu poznał również Ferenca Liszta, z którym przez wiele lat utrzymywał przyjacielskie kontakty. W 1848 r. powrócił do Czerniowiec i zajął się pracą pedagogiczną. Koncertował w Bukareszcie, Jassach, Kijowie, Kiszyniowie, w wielu miastach Polski, Austrii, Francji i Włoch. W 1858 r. objął stanowisko dyrektora i profesora Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. Przez 30 lat prowadził zajęcia z fortepianu, harmonii, form muzycznych, kontrapunktu, kompozycji, teorii muzyki i rytmu. W 1887 r. zrezygnował z funkcji dyrektora. Rok później założył prywatną szkołę muzyczną. Jego uczniami byli: Raul Koczalski, Ludwik Marek, Władysław Wszelaczyński, Franciszek Neuhauser, Aleksander Michałowski, Stanisław Niewiadomski, Maurycy Rosenthal, Mieczysław Sołtys, Helena Windakiewiczowa-Rogalska. W 1879 r. Mikuli wydał u Kistnera (Lipsk) F. Chopin's Pianoforte-Werke w 17 tomach.