Symfonia D

James Galway is one of today's best - known performers, a rare of the musician whi is equally successful in both classical and popular repertoire. Since he left the Berlin Philharmonic Orchestra in 1975, he has appeared regularly on the world's stages and television screens playing works that range from Mozart, Bach and Vivaldi thorugh Debussy, Poulenc and Khachaturian to Japanese and Irish melodies, Country, Pop and Jazz.

Lista utworów:
Sonata in A Major (Franck Cesar)

German/English. With soloists and orchestra (piano reduction).

Contents: Symphony No. 41 in C, K.551 (Jupiter) • Symphony No. 40 in G minor, K.550 • Symphony No. 39 in Eb, K.543 • Symphony No. 38 in D, K.504 • Symphony No. 35 in D, K.385 • Symphony No. 36 in C, K.425.

Zeszyt drugi "Symfonii" zawiera cztery dzieła Ludwika van Beethovena w opracowaniu na fortepian - cztery ręce. Są to symfonie od numeru szóstego do dziewiątego. Niemal każda z nich zawiera nowatorskie elementy. Symfonia F-dur "Pastoralna" posiada sześć części o programowych tytułach. Symfonia A-dur ze względu na swój taneczny charakter nazwana została przez Ryszarda Wagnera "Apoteozą tańca". Posiada ona, podobnie jak symfonia ósma F-dur, klasyczną czteroczęściową budowę. Symfonia dziewiąta d-moll jest najsłynniejszym dziełem Beethovena. Kompozytor, poza rozbudowaną orkiestrą, włączył do niej solowe głosy wokalne oraz chór. W niniejszym wydaniu nad pięcioliniami w partiach fortepianów umieszczono, wykorzystany w dziewiątej symfonii, tekst "Ody do radości" Friedricha Schillera.

Publikacja jest drugą częścią kolekcji Symfonii Ludwiga van Beethovena, zawiera Symfonie nr 6 - 9. Symfonia nr VI "Pastoralna" jest utworem 5 - częściowym. Kompozytor zapragnął zilustrować tu doznania, jakie wywołuje u wrażliwego człowieka styczność z przyrodą. Beethoven opatrzył tytułem każdą z części szóstej Symfonii:
Część I - Obudzenie się pogodnych uczuć z chwilą przybycia na wieś;
Część II - Scena nad strumykiem;
Część III - Zabawa wiejska;
Część IV - Burza;
Część V - Pieśń pasterska. Radosne i dziękczynne uczucia po burzy.
Symfonia VII i VIII są to dwa pokrewne utwory powstałe bezpośrednio po sobie. Pierwsze wykonanie VII Symfonii odbyło się 8 XII 1813 w sali uniwersytetu wiedeńskiego. Od dawna starano się wyjaśnić ideową treść VII Symfonii i powiązać ją z jakimś programem. Wagner np. nazywał ją "apoteozą tańca". W rzeczywistości jednak, zarówno VII jak i VIII Symfonia, przedstawiają raczej odwrót od programowej idei poetyckiej. Manuskrypt VIII Symfonii F-dur op. 93 datowany jest własnoręcznie przez kompozytora: "Symfonia - Linz, w miesiącu październiku 1812". Okres ten był dla kompozytora pełen problemów, oraz borykania się z głuchotą. Jednak w VIII Symfonii nie ma śladów tych przeżyć. Utwór jest humorystyczny, lekki, o beztroskim tonie. Symfonia VIII, obok Symfonii I, jest najkrótszą z wszystkich dziewięciu. Od prawykonania VIII Symfonii do chwili wystąpienia Beethovena z IX Symfonią d-moll op. 125 minęło 10 lat. Prawykonanie Symfonii IX miało miejsce 7 V 1824 i zostało gorąco przyjęte przez publiczność.