II. A Major

Próżno by szukać dzisiaj nazwiska Christopha Schimpke we współczesnych wielkich encyklopediach muzycznych. Ten urodzony w Tetschen (obecnie Děčín – Czechy) kompozytor i wirtuoz fagotu został usunięty w cień innego kompozytora i muzyka orkiestry na zamku Johannisberg (obecnie Jánský Vrch – Czechy) – Karla Ditters von Dittersdorfa. Obaj spędzili tam razem około dwudziestu lat (Schimpke aż do śmierci) i obaj pełnili w tej orkiestrze funkcje kierownicze. Christoph Schimpke skomponował jedenaście symfonii, ok. dwudziestu koncertów (w tym pięć na altówkę i cztery na fagot) oraz liczne utwory muzyki kameralnej (głównie na instrumenty dęte). Choć już za życia kompozycje Schimpkego były wysoko cenione, dopiero dzisiaj zaczynają być dostrzegane przez muzyków i wydawców. Rękopis Partity B-dur, który stał się źródłem do niniejszego wydania, znajduje się we Wrocławiu. Nie jest to zapewne przypadek – właścicielem zamku Johannisberg był bowiem wrocławski biskup – hrabia Philip Gotthard Schaffgotsch. Obecnie rękopis jest własnością Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu. Niniejsza publikacja jest pierwszym wydaniem Partity B-dur Christopha Schimpke.

Utwór "Zima" przypomina "Zimę" Vivaldiego z "Czterech pór roku", lecz odzwierciedla ona jeszcze bardziej słowiański ton polskich melodii ludowych, wpisany w styl postmodernistyczny. "Zima" wyraża świeżą interpretację tego sezonu skierowaną do bardzo młodych adeptów sztuki muzycznej. Muzyka przedstawia obrazy gospodarstw wiejskich zakopanych w mrozie i śniegu przez zamiecie, dzieci bawiące się na placach i drogach w okresie zimy. Ich zabawa przerywana jest przez nieoczekiwane podmuchy wiatru (takt 17 - 18), i mimo, że porywy zamierają, mróz nie daje za wygraną i zmusza dzieci do tańca, żeby było im ciepło.
Utwór Alicji Jonas "Zima" jest krótki, ale sugestywny, zbudował muzyczną historię, w której sonorystyka przenika się z tonalnością dur moll, a nostalgia i melancholia sąsiadują z niekłamaną wesołością.

"Salve Regina - alegorię na trio stroikowe komponowałem w ostatnich tygodniach życia Marka Stachowskiego, mojego nauczyciela i Mistrza. W okresie pracy nad utworem moje myśli podświadomie skupiały się wokół refleksji nad odchodzeniem. Stąd zapewne w dwóch pierwszych odcinkach kompozycji przewija się charakterystyczny "płaczliwy" motyw opadający, w harmonii często pojawia się tryton, środkowy epizod grany jest jakby z oddali, zaś ostatni, najobszerniejszy fragment to opracowanie dwóch cantus firmi. Dźwięki jednego z nich (Witaj Królowo) zostały rozdzielone pomiędzy obój i fagot, drugi zaś (Dies Irae) stanowi podstawę wykonywanego przez klarnet, motorycznego kontrapunktu, składającego się z postaci oryginalnej oraz inwersji melodii. Jedną z idei budujących przebieg utworu jest dążenie do uzyskania zgody i harmonii. Dysonansowy początek stopniowo przechodzi w łagodniejsze współbrzmienia, a całość zostaje zwieńczona czystym trójdźwiękiem E-dur."
[Wojciech Widłak]