Tic Tic Tac

"Można zjawisko, któremu na imię Penderecki nazywać wielorako. I tak też się działo od samego początku i dzieje nadal. Nadawane mu określenia rymują się ze sobą lub rozmijają się, stając przy tym na tym samym lub przeciwnym brzegu. Naprzeciw wyrazom podziwu stają więc anatemy, rzucane również przez tych, którzy wcześniej podziwiali. Bo droga twórcza autora Trenu, Pasji i Raju utraconego ma charakter ekspulsywny. Zmienia się, zaskakując spontanicznością i dynamizmem reakcji na świat i życie. Reakcji będących wyrazem osobowości obdarzonej nie tylko zdolnościami, ale i temperamentem twórczym, i charakterem osobistym o barwie i sile niepowtarzalnej. Nade wszystko - tej niosącej w sobie odwagę bycia sobą. W każdej sytuacji i naprzeciw każdej."
[Mieczysław Tomaszewski]

Dwie idee kierunkowe przenikają świadomość twórczą Pendereckiego, który daje im wyraz w swojej poetyce - tak tej eksplikowanej z uniwersyteckich katedr, jak i tej stosowanej w kompozytorskiej praktyce. Pierwsza dotyczy języka i można ją streścić jako: potrzeba syntezy. Syntezy języków wielu, dawnych i nowych, choćby najbardziej dziwiących się sobie. (...) Druga z idei kierunkowych otrzymała postać metafory. Penderecki znalazł dla niej formułę biblijną: arka. Jeśli świata sztuki nie można uzdrowić, zawrócić z drogi prowadzącej ku samozniszczeniu, to trzeba chociaż ocalić to, co posiada on najcenniejszego. Przenieść z dawnego millenium - w nowe - wartości trwałe, niezniszczalne. Kompozytor jest w tym konsekwentny, a w przedstawianiu problemu obrazowy: „Już od dawna myślę o potopie i konieczności zbudowania arki”.

Scherzo-Tarantella na skrzypce z fortepianem op. 16- roziskrzona , błyskotliwa miniatura wirtuozowska -powstało w 1855 roku, kiedy rozpoczynał się szczytowy okres sławy i kariery wiolinistycznej Wieniawskiego, gdy po dwóch latach spędzonych z bratem na turnée koncertowym w Europie wrócił na pewien czas do Lublina.Scherzo zadedykowane zostało Lambertowi Massartowi- profesorowi Konserwatorium Paryskiego, nauczycielowi Wieniawskiego.Utwór należy do kategorii miniatur wirtuozowskich, nosi jednak charakter mniej salonowy niż inne miniatury.Wydany został w wersji na skrzypce solo z towarzyszeniem orkiestry, o czym świadczy zachowany autograf partytury , a co dowodzi, iż przeznaczał tę kompozycję do wykonywania raczej w salach koncertowych nie zaś w salonach.Utwór napisany jest z rozmachem , daje soliście sposobność zaprezentowania biegłości technicznej, zarazem jednak nie brak mu charakterystycznej ,lirycznej , słodkiej kantylety.

Fantasie Brillante op.20, oparta jest na tematach zaczerpniętych z opery Gounoda "Faust". Została skomponowana, podobnie jak wiele innych utworów Wieniawskiego, w dwóch wersjach; na skrzypce z fortepianem i na skrzypce z orkiestrą. Utwór powstał w 1865 r. Fantazja "Faust" składa się z pięciu odcinków zakończonych krótkim wirtuozowskim finałem. Fantazja brillante op.20 w wersji na skrzypce z fortepianem była wydawana po śmierci kompozytora najczęściej w Niemczech, a także Anglii i USA, jak również po II wojnie w Polsce. Świadczy to o zainteresowaniu skrzypków tym błyskotliwym dziełem.