Daj mi znak

Spis treści:

Lista utworów:
Fantaisie f-moll Tempo di marcia op. 49 (Chopin Fryderyk)
Berceuse Des-dur Andante op. 57 (Chopin Fryderyk)
Barcarolle Fis -dur Allegretto op. 60 (Chopin Fryderyk)

Lista utworów:
Wariacje symfoniczne (Lutosławski Witold)
I Symfonia (Lutosławski Witold)
Uwertura smyczkowa (Lutosławski Witold)
Mała suita (Lutosławski Witold)
Koncert na orkiestrę (Lutosławski Witold)
Muzyka żałobna (Lutosławski Witold)
Jeux vénitiens (Lutosławski Witold)
II Symfonia (Lutosławski Witold)
Livre pour orchestre (Lutosławski Witold)
Koncert na wiolonczelę i orkiestrę (Lutosławski Witold)

Utwory zawarte w niniejszym zbiorze to jedne z najbardziej efektownych i pięknych spośród kompozycji na skrzypce i fortepian Henryka Wieniawskiego (jedynie Trzy kaprysy pochodzące z op. 10 i 18 z partią fortepianową zaaranżowaną przez Z. Jahnkego w oryginale przeznaczone są na skrzypce solo lub solo z towarzyszeniem drugich skrzypiec).

Zbiór składa się z 12 następujących kompozycji Henryka Wieniawskiego: Kujawiak a-moll, Polonaise brillante D-dur, Souvenir de Moscou, Sielanka, Pieśń polska, Legenda, Obertas, Dudziarz, Gigue oraz Trzy kaprysy: Prélude, La Vélocité, Le Chant du Bivouac. Utwory przejrzane zostały przez znakomitych polskich pedagogów A. Cofalika, I. Dubiską, Z. Jahnkego, E. Umińską.

Kompozycje Wieniawskiego wykonywane przez samego autora zawsze cieszyły się olbrzymim aplauzem, podejmowane przez kolejnych skrzypków weszły na stałe do literatury skrzypcowej ciesząc się niezmiennym powodzeniem. Do ich popularności i rozpowszechnienia przyczynił się niewątpliwie trwający od 1935 roku Międzynarodowy Konkurs im. H. Wieniawskiego.

Joaquin Turina (1882-1949), to znakomity pianista i kompozytor hiszpański żyjący na przełomie XIX-XX wieku. Jego muzyka jest specyficzna, nacechowana jedynym w swoim rodzaju temperamentem muzycznym sięgającym do tradycyjnej muzyki hiszpańskiej. Turina żył w okresie, kiedy muzyka europejska wychodziła z romantyzmu odkrywając poprzez impresjonizm nowe środki wyrazu, muzyka hiszpańska biegła swoim torem czerpiąc tylko ze zdobyczy nowych trendów muzycznych ale nie ulegając im. Mimo, iż Turina był znakomitym kompozytorem to jednak pozostał w cieniu Manuela de Falli i w europie nie jest tak popularny jak w Hiszpanii.
Prezentowana publikacja zawiera Sceny Andaluzyjskie. To utwór składający się z dwóch części:
I - Crepuscule du soir;
II - A la Fenetre.
W skład obsady wchodzą: altówka wykonująca partię solową, fortepian, skrzypce I, skrzypce II, altówka i wiolonczela.

Muzyka z filmów Disney'a w opracowaniu na skrzypce solo z akompaniamentem na płycie CD. W publikacji znajdują się tematy z takich filmów jak: Aladdin, Księga Dżungli, Tarzan i wielu innych. Płyta CD przygotowana jest w ten sposób, że głos solowy nagrany jest na prawym kanale audio a akompaniament na lewym. Możemy odsłuchać jej jako wykonania wzorcowego, lub wyciszając prawy kanał audio samodzielnie zagrać głos solowy z akompaniamentem.

Joachim Kaczkowski (ok. 1789 - 1829) to polski kompozytor, skrzypek i pedagog. Jego kompozycje obejmują m. in. 2 koncerty skrzypcowe, dzieła kameralne na dwa i trzy instrumenty, wariacje i polonezy na kwartet smyczkowy i utwory fortepianowe. Współczesne encyklopedie zarzucają Kaczkowskiemu braki w technice kompozytorskiej. Tę opinię będzie można zweryfikować po opublikowaniu jego dzieł. Chopin w liście do J. Białobłockiego napisał o jednym z polonezów Kaczkowskiego: "Polonez bardzo dobry, piękny, słowem do słuchania i delektowania się".
Kopię wydania stanowiącego podstawę niniejszej edycji uzyskano od Staatsbibliothek zu Berlin. Wydanie niniejsze oddaje wiernie tekst nutowy pierwodruku. Zachowane są wszelkie, pochodzące od kompozytora, znaki dynamiczne, artykulacyjne, a także aplikatura. Oczywiste pomyłki tekstowe pierwszego wydania zostały poprawione, a ortografia muzyczna uwspółcześniona.

Andante varié op. 15 Joachima Kaczkowskiego (ok. 1789 - 1829) zostało opublikowane ok. 1815 roku przez lipskie wydawnictwo Breitkopf & Haertel. Utwór napisany jest w formie wariacji. Pierwsza wykorzystuje grę na wszystkich strunach w wysokich pozycjach, druga to wariacja dwudźwiękowa, a trzecia - ostatnia - to rozwinięcie idei brillante z pierwszej wariacji. Kopię pierwodruku stanowiącą podstawę niniejszej edycji uzyskano od Die Österreichische Nationalbibliothek w Wiedniu. Niniejsza edycja stanowi rozpoczęcie realizacji projektu Polska muzyka skrzypcowa XVIII i XIX wieku mającego na celu opublikowanie kilkudziesięciu utworów z bogatej, lecz prawie nieznanej polskiej literatury skrzypcowej. Obecne wydanie oddaje wiernie tekst nutowy pierwodruku. Zachowane są wszelkie, pochodzące od kompozytora, znaki dynamiczne, artykulacyjne, a także aplikatura. Oczywiste pomyłki tekstowe pierwszego wydania zostały poprawione, a ortografia muzyczna uwspółcześniona.

Wariacje B-dur op.2 to znakomity przykład stylu brillante. Oddając do dyspozycji muzyków transkrypcję na fortepian i kwartet smyczkowy, autor chciał stworzyć pianistom szansę do wykonywania tego utworu w wersji kameralnej. Podstawą niniejszego opracowania jest partytura Wariacji przygotowana przez K. Sikorskiego. Głównym celem było opracowanie partii orkiestrowych na skład kameralny.

W części pierwszej niniejszego zbioru znalazły się wybrane gamy dwuoktawowe w I pozycji przeznaczone dla uczniów początkujących. Nowością w stosunku do będących w użyciu opracowań jest wprowadzenie w rozłożonych akordach triady harmonicznej (T-S-D). Wzmacnia to u młodego skrzypka wyczucie odniesień funkcyjnych, rozwija słyszenie harmoniczne. Zaletą naszego wydania jest dążenie do regularności rytmicznej oraz proporcjonalności poszczególnych odcinków gamy. Tego typu układ przyzwyczaja grającego do łądu metryczno-rytmicznego, uczy dyscypliny formalnej. Cześć druga to gamy oktawowe ze zmianami pozycji, bardziej rozbudowanymi pasażami oraz dwudźwiękami stawiają już wyższe wymagania. Płynne przechodzenie z kierunku wznoszącego w ruch opadający dodaje gamom „melodyjności”. Cześć trzecia to gamy trzyoktawowe, oparte o „Das Skalensystem” Carla Flescha, rozbudowane w kierunku biegłościowo-wirtuozowskim. Wybrane gamy czterooktawowe (cz. IV) przeznaczone są dla ambitniejszych uczniów, studentów, a także dojrzałych skrzypków pragnących utrzymywać maksymalną sprawność techniczną przez wiele lat. Gamy dwuoktawowe na strunie G (cz. V) są znakomitym treningiem zmian pozycji oraz sposobem na szybkie rozegranie.

II Koncert d-moll jest jednym z najbardziej znanych i najczęściej grywanych dzieł Wieniawskiego. Słychać tu doskonałe wyczucie proporcji pomiędzy błyskotliwą wirtuozerią a subtelną kantyleną, gwałtownymi wybuchami emocji a chwilami wyciszenia i zadumy. W publikacji znajdziemy głos solowy dla instrumentalisty oraz partyturę. Do opublikowania utworu przyczyniło się Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu wydające serię Henryk Wieniawski - Dzieła Wszystkie. Dodatkowe oznakowanie publikacji: seria A tom 2a.

„Romance sans paroles et Rondo élégant” - dwuczęściowa kompozycja op. 9 powstała w 1852 r. w czasie wielkiego rosyjskiego tournée siedemnastoletniego skrzypka i była hołdem młodego kompozytora wobec uwielbiającej go publiczności rosyjskiej. Romance - melodią i nastrojem przypominająca rosyjską dumkę, poprzedza rozbudowane, efektowne Rondo o charakterze popisowym. Zastosował w nim kompozytor znane z innych utworów efekty wirtuozowskie: szybkie staccata, błyskotliwe pasaże, pizzicata lewą ręką równocześnie z grą smyczkiem, oktawy, polifonizujące dwudźwięki. Podobnie jak w Karnawale rosyjskim op. 11, tak i tutaj wykorzystuje Wieniawski kontrasty dynamiczne, stosuje zmiany temp oraz tonacji, eksponuje zmienność nastrojów. Całość utrzymana jest w typowym dla epoki stylu popisowo-salonowym. W opracowaniu niniejszym oparłem się na najbardziej, moim zdaniem wiarygodnych wydaniach Kistnera oraz Universal Edition. Jeśli chodzi o aplikaturę i smyczkowania uwzględniłem wymogi współczesne, zachowując szacunek dla oryginalnych rozwiązań kompozytorskich. W kilku miejscach uzupełniłem artykulację, dodałem oznaczenia interpunkcyjne. Dynamika, prócz drobnych retuszów pozostaje niezmieniona. Z uwagi na walory instrumentalne publikowane utwory stanowią znakomite przygotowanie do trudniejszych kompozycji Henryka Wieniawskiego oraz innych kompozytorów. Myślę, że odpowiednio zdolni i ambitni uczniowie, a także koncertujący skrzypkowie chętnie sięgać będą po nie, a dydaktyczny i koncertowy repertuar skrzypcowy wzbogaci się o bez wątpienia wartościową pozycję. [Antoni Cofalik]