Ech raz

Lista utworów:
IV Sonata (Bacewicz Grażyna)

II Trio op. 30 Stefana Bolesława Poradowskiego na skrzypce, altówkę i kontrabas napisane zostało na popularyzowany niegdyś przez Adama Bronisława Ciechańskiego kontrabas w stroju A D G C. Oryginalny zapis partytury uwzględnia partię instrumentu w tym stroju oraz na dodatkowej linii w stroju C - "per orientazione". W niniejszym wydaniu partia kontrabasu w wersji oryginalnej w stroju A D G C zamieszczona została tylko w głosie Cb I obok transkrypcji Piotra Czerwińskiego w stroju Fis H E A : głos Cb II.

Lista utworów:
Dwa obrazki bez wystawy (Widłak Wojciech)

Mendi Mengjiqi to kompozytor albański. Muzyką poważną zainteresował sie pod koniec studiów na wydziale teorii (w latach 80-tych). Pierwszymi utworami, które wówczas powstały były Pokan Qika na chór żeński oraz Medytacje na kontrabas i fortepian. Znaczącym momentem dla rozwoju jego indywidualnego stylu było zetknięcie się z twórczością Krzysztofa Pendereckiego i polskiej szkoły kompozytoskiej. Uwory Mendi Mengjiqi'ego wykonywane były w krajach byłej Jugosławii oraz w Albanii, Austrii, Finlandii, Niemczech, Polsce, Słowacji, Ukrainie, Korei Pd. i USA.

Grażyna Bacewicz (1909 - 1969) to wybitna polska kompozytorka i skrzypaczka. Urodziła się w rodzinie polsko-litewskiej, studiowała w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Po sukcesach w roli solistki wybrała drogę kompozycji. Przez wiele lat tworzyła w stylu neoklasycznym, przechodząc stopniowo ku muzyce bardziej ekspresyjnej, aż do form awangardowych. Ogół jej twórczości jednak można zamieścić w nurcie neoklasycznym. VII Kwartet smyczkowy pochodzi z 1965 roku.

Jest to bardzo łatwe opracowanie utworu "The Hey Song" na orkiestrę dętą i głos wokalny, utwór w stylu rock and roll. Wydanie przeznaczone jest dla początkujących muzyków chcących grać zespołowo, najmniejsza wartość rytmiczna w partytutrze to ćwierćnuta. Do publikacji załączona jest płyta CD audio, ze wzorcowym wykonaniem tego, oraz kilku innych utworów, dostępnych w serii Essential Elements 2000 Band Series.

Mike Steinel jest wybitnym współczesnym kompozytorem jazzowym i trębaczem, oraz profesorem na wydziale muzyki jazzowej Uniwersytetu North Texas. Współpracował z takimi artystami, jak Don Ellis, Bill Evans czy Jerry Bergonzi. Niniejsza publikacja zawiera utwór Steinela "Sunday Afternoon" w opracowaniu na orkiestrę dętą mieszaną jazzową. Tempo: latin (ćwierćnuta = 120).
Do publikacji dołączona jest płyta CD z nagranymi wersjami demonstracyjnymi czterech utworów Mike Steinela, w tym również utworu "Sunday Afternoon".

Pięć piosenek zespołu wszech czasów - The Beatles, zaaranżowanych na kwartet smyczkowy. The Beatles odnieśli w latach swojego działania gigantyczny sukces i do teraz są najbardziej rozpoznawalnymi muzykami świata. Sprzedali w sumie ponad miliard płyt. Utwory zaaranżowane zostały przez Jacka Longa: zajmującego się profesjonalną aranżacją i transkrypcją od ponad 30 lat. Long Jest dodatkowo twórcą tematów do wielu produkcji kinowych i telewizyjnych, oraz musicali.

"Wariacje na temat własny", będące ukoronowaniem studiów u Z. Noskowskiego, zostały po raz pierwszy wykonane publicznie 15 lutego 1882 r. podczas jednego z wieczorów koncertowych Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Po ich wykonaniu J. Kleczyński pisał w "Echu Muzycznym" iż "Kompozycja ta poważnego zakroju jest na uwagę zasługująca". Autograf partytury i głosów "Wariacji" znajduje się w bibliotece Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. [Tadeusz Przybylski]

Ryszard Strauss (ur. 11 czerwca 1864 w Monachium - zm. 8 września 1949 w Garmisch - Partenkirchen) to niemiecki kompozytor i dyrygent muzyki okresu późnego romantyzmu. Strauss był synem waltornisty Franza Straussa. W młodości otrzymał od ojca staranne wykształcenie. W 1882 wstąpił na uniwersytet monachijski, jednak po roku porzucił studia i wyjechał do Berlina. W 1885 zostaje asystentem dyrygenta Hansa von Bülow. Jego pierwsze kompozycje były utrzymane w stylu Schumanna i Mendelssohna. Wagnerem zainteresował się po raz pierwszy pod wpływem Aleksandra Rittera, skrzypka, którego żona była blisko spokrewniona z Wagnerem (...).
Publikacja opracowana jest na kwartet smyczkowy przez Rafała Olszewskiego.

Andrew Lloyd Webber's landmark musical from the early 1970s ushered in a new era of powerful rock-oriented music for the Broadway stage (and subsequent movie). The orchestral suite by Henry Mancini has long been a standout, and John Moss has adapted this version creating a wonderful setting for symphonic band. Includes: Superstar, Everything's Alright, King Herod's Song and I Don't Know How to Love Him.

This is one of the true jazz classics from composer/innovator/performer Miles Davis. Paul Murtha takes the essence of this great tune and makes it playable by beginning groups. The easy chords and modal style make it a natural for learning to improvise.

This Ellington classic is one of the best swing tunes ever written. This makes an outstanding vocal feature, yet your band will have a great time with it as well.

Andrew Lloyd Webber pierwszy sukces odniósł w wieku 19 lat, kiedy to wraz z Timem Rice'm napisali Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat (1968). Musical okazał się przebojem. Kolejne musicale Jesus Christ Superstar (1970), Evita o Evie Peron (1976) czy Koty (1981) odnoszą sukcesy na całym świecie do dziś. Musical Koty jest rekordzistą, na Broadway’u był grany przez ponad 20 lat. Kolejnym wielkim sukcesem był Upiór w Operze (1986), w którym wystąpiła ówczesna żona Webbera - Sarah Brightman. Wiele z musicali zostało zekranizowanych. Jesus Christ Superstar w roku 1973 wyreżyserował Norman Jewison, Evitę w 1996 Alan Parker ( tytułową rolę zagrała Madonna), a The Phantom of the Opera w 2004 Joel Schumacher.

Publikacja zawiera wiązankę utworów Andrew Lloyd Webbera z musicalu "Upiór w operze".

Straszliwie oszpecony mężczyzna, znany jako Upiór, uwielbia wzbudzać strach w umysłach pracowników Paryskiej Opery. Pewnego dnia Upiór przychodzi do młodej śpiewaczki Christine Daae i oferuje jej pomoc w ćwiczeniach nad głosem. Upiór zakochuje się w Christine i chce mieć ją wyłącznie dla siebie. Dziewczyna, zakochana do szaleństwa w Raoulu Viscount de Chagny, nie podziela jego uczucia. Upiór, rozgniewany i zawiedziony postanawia porwać Christine i w swojej mrocznej kryjówce spędzić z nią resztę życia.

Lista utworów:
Koncert g-moll op. 12 nr 1 (Antonio Vivaldi)

Niezwykle oryginalne, a zarazem przystępne opracowanie jednego z przebojów muzyki klasycznej - "Marsza weselnego" Mendelssohna. Utwór ten został zaaranżowany przez Scotta Richardsa na 4 puzony lub 3 puzony i tubę lub 4 eufonia z towarzyszeniem fortepianu lub organów. Publikacja zawiera osobne materiały wykonawcze dla puzonów, eufoniów i fortepianu / organów. Wszystkie partie są raczej mało skomplikowane technicznie, w związku z czym nadają się już dla początkujących zespołów. Polecamy na występy na ślubach!

Wydanie zawiera koncert f-moll Oskara Böhma na trąbkę B lub C z towarzyszeniem fortepianu. Koncert składa się z trzech części: Allegro moderato, Adagio festivo i Rondo (Allegro scherzando) i jest przeznaczony dla zaawansowanych trębaczy. W publikacji znajdziemy osobne materiały wykonawsze dla każdej z trąbek oraz dla fortepianu.

Wydanie zawiera 3 popularne standardy spiritual w opracowaniu J.Fr. Michela na 4 rogi F. Znajdziemy tu utwory Joshua fit the battle of Jericho, O when the Saints i Go down Moses. Są to żywe, energetyczne utwory, pozbawione większych problemów technicznych, a więc odpowiednie już dla średniozaawansowanych zespołów. Publikacja zawiera partyturę oraz osobne materiały wykonawcze dla wszystkich głosów.

Lista utworów:
Szkolne powitanie (Przybylski Bronisław Kazimierz)

Philipp Friedrich Buchner pierwsze kroki w muzyce stawiał jako członek chóru chłopięcego. W 1634 roku został organistą Barfüsserkirche we Frankfurcie. Prawdopodobnie od roku 1637 (nie później jednak niż od roku 1641) do 1647 działał jako tenor i kapelmistrz w kapeli polskiego magnata Stanisława Lubomirskiego z Wiśnicza, wojewody krakowskiego. Sonata IX na 2 fagoty i basso continuo pochodzi ze zbioru Plectrum musicum op. 4. W niniejszym wydaniu przyjęto zasadę minimalnej ingerencji w tekst źródłowy. Zamiast komentarza krytycznego dołączono faksymilia odpowiednich stron poszczególnych ksiąg głosowych zawierających zapis Sonaty IX. Realizacja basso continuo została zawarta w niniejszym wydaniu ze względów praktycznych. Stanowi ona propozycję opartą na oryginalnym cyfrowaniu oraz siedemnastowiecznych regułach dotyczących akompaniamentu na podstawie basso continuo. Sonaty siedemnastowieczne miały często bardzo szerokie możliwości zastosowania; grano je nie tylko w kontekście świeckim, ale również podczas liturgii. Nie można więc jednoznacznie stwierdzić, jaki instrument klawiszowy powinien być użyty do realizacji basso continuo. Zawarta tu propozycja została napisana z myślą o organach. O ile w przypadku pierwszych czterech sonat przeznaczonych na dwoje skrzypiec, możliwe byłoby użycie basowego instrumentu melodycznego wspierającego linię continuo realizowaną na instrumencie klawiszowym, o tyle w pozostałych sonatach rolę tę pełnią w dużej mierze basowe instrumenty obligato (viola da gamba lub fagot), które zgodnie z siedemnastowieczną praktyką kompozytorską często diminuują lub wręcz dosłownie dublują głos continuo.

Adam Sławiński urodził się w 1935 roku w Leśniczówce koło Szamocina. Studiował muzykologię na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów rozpoczął działalność publicystyczną w periodykach “Ruch Muzyczny” i “Jazz”. W latach 1957-63 był redaktorem muzycznym w Telewizji Polskiej. Tam zadebiutował jako autor muzyki dla Teatru Telewizji i cyklu programów Agnieszki Osieckiej Listy śpiewające. Pochodzące stąd piosenki zaczęły później istnieć samodzielnie. Współpracował także z Wojciechem Młynarskim i później z Jeremim Przyborą. Pierwsze prace zaowocowały propozycjami napisania muzyki do filmów: Sławiński jest autorem muzyki m.in. do seriali Chłopi, Komediantka (obydwa wg Reymonta) oraz Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy. Od roku 1970 powstają utwory z zakresu nowej muzyki: Upamiętnienie na mezzosopran, fortepian przestrojony i taśmę do tekstu Wisławy Szymborskiej, Ballada dla sześciu perkusistów, Canto na orkiestrę smyczkową, Pulsar na perkusję i taśmę, Intermezzo na kwartet smyczkowy. Do nurtu bardziej popularnego należy Symfonia “Dokończona” na mezzosopran, bas, chór i orkiestrę z tekstem Jeremiego Przybory oraz adresowana do młodych słuchaczy baśń muzyczna Lis Witalis wg Jana Brzechwy na śpiewających aktorów, chór i orkiestrę. Sławiński należy do Związku Kompozytorów Polskich, działał w jego władzach. Pracował także krótko w Polskim Radiu – w latach 1990-91 był dyrektorem II programu.

Intermezzo powstało na zamówienie Programu II Polskiego Radia na początku 1996 roku i wiosną tego samego roku zostało wykonane przez Kwartet Wilanów na Zamku Królewskim w Warszawie podczas “Warszawskich Spotkań Muzycznych”. Ten sam zespół dokonał również nagrania archiwalnego Intermezza dla fonoteki Polskiego Radia.

Eino Tamberg (ur. 1930) jest kompozytorem estońskim. Studia muzyczne pod kierunkiem Eugenego Kappa ukończył w 1953 roku. W Estonii zasłynął poprzez cykl utworów "Viis romanssi Sándor Petőfi luulele" (1955) opartych na poezji Sándor Petőfi, a także przez Concerto Grosso (1956), za które zdobył złoty medal na międzynarodowym festiwalu muzycznym w Moskwie. Tamberg jest jednym z najważniejszych przedstawicieli neoklasycyzmu w muzyce estońskiej. Późniejsze dzieła zawierają również elementy muzyki ekspresjonistycznej. Niniejsza publikacja zawiera kompozycję "A Play For Five In Four Acts" op. 91 z 1994 roku, w opracowaniu na 4 saksofony (sopranowy, altowy, tenorowy i barytonowy) oraz perkusję. We wstępie znajdują się uwagi wykonawcze w języku angielskim, niemieckim i francuskim.

"Wind Dances" jest zbiorem trzech tańców: "Tree Dance" (Taniec drzew), "Lake Dance" (Taniec jeziora) i "Fire Dance" (Taniec ognia). Carl Rütti - współczesny kompozytor szwajcarski - w utworach tych odzwierciedla tańce wiatru w stosunku do przyrody. Kiedy wieje wiatr drzewa rozpoczynają wspólny taniec. Jeżeli najdrobniejsza iskra zapalona zostaje na wietrze, wówczas swój dziki taniec rozpoczyna ogień, który może zniszczyć całe lasy. Tego typu obrazy Rütti zawarł w muzyce "Tańców Wiatru". Całość została opracowana na orkiestrę dętą blaszaną i trzy perkusje:
perkusja I - 3 kotły, 3 talerze wiszące, 2 bongosy, 3 tempelbloki, tamtam;
perkusja II - marimba, wibrafon, hihat, talerze, 3 tempelbloki, 2 bloki chińskie, werbel, 2 marakasy, dzwony rurowe;
perkusja III - marimba, wibrafon, bęben basowy, tom-tom, krowi dzwonek, puszka piasku, 2 pudełka drewniane, gong strojony (alternatywnie wibrafon).

Trzy chorały świąteczne w aranżacji na zespół instrumentów dętych blaszanych. Zawarto tu chorał wielkanocny "Den sie Hirten lobeten sehre" Michaela Praetoriusa (1571 - 1621), oraz chorał adwentowy "Es kommt ein Schiff, geladen" i chorał wielkanocny "Kommet, ihr Hirten" Johannesa Kuhlo (1856 - 1941).

Lista utworów:
Cuban touch - dances (Halat Stanisław)

Utwór "Zima" przypomina "Zimę" Vivaldiego z "Czterech pór roku", lecz odzwierciedla ona jeszcze bardziej słowiański ton polskich melodii ludowych, wpisany w styl postmodernistyczny. "Zima" wyraża świeżą interpretację tego sezonu skierowaną do bardzo młodych adeptów sztuki muzycznej. Muzyka przedstawia obrazy gospodarstw wiejskich zakopanych w mrozie i śniegu przez zamiecie, dzieci bawiące się na placach i drogach w okresie zimy. Ich zabawa przerywana jest przez nieoczekiwane podmuchy wiatru (takt 17 - 18), i mimo, że porywy zamierają, mróz nie daje za wygraną i zmusza dzieci do tańca, żeby było im ciepło.
Utwór Alicji Jonas "Zima" jest krótki, ale sugestywny, zbudował muzyczną historię, w której sonorystyka przenika się z tonalnością dur moll, a nostalgia i melancholia sąsiadują z niekłamaną wesołością.

"Salve Regina - alegorię na trio stroikowe komponowałem w ostatnich tygodniach życia Marka Stachowskiego, mojego nauczyciela i Mistrza. W okresie pracy nad utworem moje myśli podświadomie skupiały się wokół refleksji nad odchodzeniem. Stąd zapewne w dwóch pierwszych odcinkach kompozycji przewija się charakterystyczny "płaczliwy" motyw opadający, w harmonii często pojawia się tryton, środkowy epizod grany jest jakby z oddali, zaś ostatni, najobszerniejszy fragment to opracowanie dwóch cantus firmi. Dźwięki jednego z nich (Witaj Królowo) zostały rozdzielone pomiędzy obój i fagot, drugi zaś (Dies Irae) stanowi podstawę wykonywanego przez klarnet, motorycznego kontrapunktu, składającego się z postaci oryginalnej oraz inwersji melodii. Jedną z idei budujących przebieg utworu jest dążenie do uzyskania zgody i harmonii. Dysonansowy początek stopniowo przechodzi w łagodniejsze współbrzmienia, a całość zostaje zwieńczona czystym trójdźwiękiem E-dur."
[Wojciech Widłak]

III Kwartet smyczkowy powstał w 1947 roku w Paryżu. To jeden z najbardziej zrównoważonych wewnętrznie utworów G. Bacewicz, może najbliższy ideałowi sérénité, charakterystycznego dla duchowości romańskiej. W dziele tym, którego skrajne części eksponują ruch jako główną siłę kreacyjną, nigdy nie dochodzi do sytuacji ekstremalnych w sensie wyrazu, czy zastosowania środków technicznych. Żywioł ruchu jest tu poskromiony logiką powiązań motywicznych i rozwojem formy, skala napięć moderowana wewnętrznym porządkiem, regularnością przebiegu. W III Kwartecie ujawniona została jeszcze jedna cecha stylu kompozytorki tego okresu: przewaga struktur linearnych nad wertykalnymi: te ostatnie zaś, niepozbawione pewnej finezji harmonicznej, zdają się być jednak wynikiem współdziałania niezależnych linii melodycznych. III Kwartet smyczkowy, najważniejszy utwór 1947 roku dopełnia obraz rozkwitającej swą pełnią twórczości, jako dzieła mimo późniejszych, romantyczno-ekspresjonistycznych wychyleń integralnego, którego indywidualna parole jest łatwo rozpoznawalna. To pierwszy, z cyklu pięciu, dojrzałych kwartetów pochodzących z lat: 1947; 1951; 1955; 1960 i 1965, który, jak żaden inny utwór, stanowi punkt zwrotny w karierze kompozytorki. Jako całość utwory te nie mają sobie równych w polskiej muzyce XX wieku, będąc, po kwartetach Bartóka, istotnym elementem w rozwoju gatunku.