No, No, No Part II

Hugo Wolf (1860 - 1903) to austriacki kompozytor, znany przede wszystkim jako autor ponad 300 pieśni. Jego kompozycje wokalne charakteryzują się budową przekomponowaną, a więc tym, że muzyka (jej treść i forma) jest ściśle podporządkowana tekstowi słownemu. Przy tym partia fortepianu jest niemal zawsze równorzędna z głosem wokalnym. Niniejsza publikacja - "Mörike-Lieder" zawiera dwanaście pieśni Hugo Wolfa, napisanych do słów niemieckiego poety - Eduarda Mörike. Pieśni te są w opracowaniu na głos wokalny (niski, zapis w kluczu wiolinowym) oraz fortepian. Posiadają oryginalny tekst słowny w języku niemieckim oraz w języku angielskim w tłumaczeniu Julii von Bose.

Lista utworów:
Recit: Straight opening (AB 45) (Haydn)
Air: Now heav'n in all her glory shines (Haydn)
O Isis und Osiris (AB 46) (Mozart W. A.)
If You'll go dancing (AB 47) (Mozart W. A.)
Mit einem gemalten Band (AB 1) (Beethoven L. van)
Sehnsucht (AB 21) (Schubert F.)
Lied eines Schiffers an die Dioskuren (AB 20) (Schubert F.)
Du bist die Ruh (AB 19) (Schubert F.)
Der Musensohn (AB 18) (Schubert F.)
Mit Myrten und Rosen (AB 22) (Schumann R.)
Nachtlied (AB 23) (Schumann R.)
Wanderlied (AB 24) (Schumann R.)
Widmung (AB 25) (Wolf)
Das verlassen Mägdlein (AB 27) (Wolf)
Verborgenheit (AB 28) (Brahms)
In stiller Nacht (AB 7) (Brahms)
Sommerband (AB 6) (Brahms)
An die Nachtigall (AB 4) (Brahms)
Ständchen (AB 5) (Brahms)

Hugo Wolf (1860 - 1903) to austriacki kompozytor, znany przede wszystkim jako autor ponad 300 pieśni. Jego kompozycje wokalne charakteryzują się budową przekomponowaną (treść i forma muzyki jest ściśle podporządkowana tekstowi słownemu). Przy tym, partia fortepianu jest niemal zawsze równorzędna z głosem wokalnym. Zbiór "Eichendorff-Lieder" zawiera dziesięć pieśni na głos wokalny i fortepian do słów niemieckiego poety - Josepha Karla Eichendorffa.

Johannes Brahms (1833 - 1897) był reprezentantem konserwatywnego nurtu w rozwoju pieśni w II połowie XIX wieku. Inspirował się bowiem głównie utworami twórcy pieśni romantycznej - Franza Schuberta. Wszystkie pieśni Brahmsa charakteryzuje dominacja czynnika melodycznego nad tekstem słownym. Przy tym wiele z nich posiada typową budowę zwrotkową. Prezentowana publikacja gromadzi w sobie trzydzieści trzy pieśni na głos wokalny i fortepian Brahmsa. Pośród nich odnaleźć można osiemnaście kompozycji z różnych, wybranych opusów oraz cykl piętnastu pieśni op. 33. Zbiór op. 33 zatytułowany - "Romanzen aus Tiecks Magelone" napisany został do słów Ludwika Tiecka. Niniejsze wydanie zawiera pieśni Brahmsa w języku niemieckim oraz angielskim (w tłumaczeniu A. Langa oraz R. H. Bensona).

Johannes Brahms (1833 - 1897) jest reprezentantem konserwatywnego nurtu w rozwoju pieśni w II połowie XIX wieku. Inspirował się głównie utworami najsłynniejszego twórcy pieśni romantycznej - Franza Schuberta. Wszystkie pieśni Brahmsa charakteryzują się dominacją czynnika melodycznego nad tekstem słownym. Wiele z nich posiada typową budowę zwrotkową. Prezentowana publikacja gromadzi w sobie sześćdziesiąt pięć wybranych pieśni na głos wokalny i fortepian Brahmsa, które pochodzą z jego różnych opusów (m. in. pieśni do słów Schenkendorfa op. 63 oraz pieśni do słów Platena op. 32).

Zeszyt pierwszy zbioru klasycznych pieśni niemieckich obejmujący 45 pozycji. Wśród nich znajdują się utwory Ludwiga van Beethovena, Carla Marii von Weber, Friedricha Silchera, Carla Loewe i Franza Schuberta. Niniejsze pieśni pochodzą głównie z pierwszej połowy XIX wieku.

Niniejsza publikacja jest trzecim zeszytem zbioru "Pieśni" na głos solowy niski (zapis w kluczu wiolinowym) i fortepian Franza Schuberta. Odnaleźć w niej można wybrane kompozycje wokalne pochodzące z różnych opusów. Dzieła te skomponowane zostały m. in. do słów Seidla, Goethego, Mayrhofera oraz Schlegela. Schubert to jeden z najsłynniejszych twórców pieśni w romantyzmie. Stworzył ponad sześćset dzieł wokalnych i wokalno - instrumentalnych (w tym przede wszystkim utwory na głos solowy z fortepianem). Główną jego inspiracją była poezja. Formę swoich pieśni uzależniał więc od budowy wybranego tekstu. Często stosował przy tym formę pieśni zwrotkowej lub przekomponowanej. Schubert jako jeden z pierwszych kompozytorów w romantyzmie zaczął nadawać ogromne znaczenie partii fortepianu.

Publikacja "Lieder" Franza Schuberta zawiera wszystkie pieśni jakie zostały wydane i skatalogowane za życia kompozytora (a więc pieśni od op. 1 do op. 36). Wyboru pieśni połączonych jednym opusem dokonał sam Schubert. Jego numeracja nie jest jednak chronologiczna. Kompozytor bardzo starannie dobierał pieśni, które miały zostać opublikowane. Wiele z tych połączonych jednym opusem oprócz wspólnej tematyki zbliżonych jest również pod względem muzycznym (np. kompozytor łączył pieśni o pokrewnych tonacjach). Niniejsze wydanie pieśni Schuberta zostało oparte o oryginalne rękopisy kompozytora (urtext).

Niniejsza publikacja to czwarty zeszyt zbioru "Pieśni" na głos solowy i fortepian Franza Schuberta. Odnaleźć w niej można wybrane kompozycje wokalne pochodzące z opusów od 81 do 108. Dzieła te skomponowane zostały m. in. do słów Pietro Metastasio, Wolfganga Goethego oraz Ernsta Schultze. Pośród kompozycji na głos solowy i fortepian znajdują się również dwie pieśni o innej obsadzie: "Zur guten Nacht" op. 81 nr 3 na głos solowy, fortepian i chór (dwa tenory i dwa basy) oraz pieśń "Widerspruch" op. 105 nr 1 na chór i fortepian (dwa tenory, dwa basy). Schubert to jeden z najsłynniejszych twórców pieśni w romantyzmie. Stworzył on ponad sześćset dzieł wokalnych i wokalno - instrumentalnych (w tym przede wszystkim utwory na głos solowy z fortepianem). Główną jego inspiracją była poezja. Formę swoich pieśni uzależniał od budowy wybranego tekstu. Często stosował przy tym formę pieśni zwrotkowej lub przekomponowanej. Schubert jako jeden z pierwszych kompozytorów w romantyzmie zaczął nadawać ogromne znaczenie partii fortepianu.