Wiek z wiekiem

"Heine Lieder" czyli "Łabędzi śpiew", 2 cykl pieśni do słów Henryka Heinego, kompozycji Franza Schuberta, tytuły: Atlas, Jej obraz, Rybaczka, Miasto, Nad morzem, Sobowtór.
12 stycznia 1828 roku kółko przyjaciół zajęło się po raz pierwszy wierszami Heinego. Po ich lekturze omawiano jego "Obrazy z podróży" i dość zgodnie uznano, że "wiele w tym rzeczy miłych, dużo humoru i - fałszywych tendencji". Wydaną właśnie "Księgę pieśni zabrał Franciszek do domu, by skomponować muzykę do sześciu na razie wierszy. Nowemu, antypatycznemu i wyszydzającemu następców Goethego stylowi Heinego odpowiada śmiałość sześciu nowych utworów. Ich pierwsze wykonanie odbyło się prawdopodobnie na wieczornym spotkaniu u dr. Igaza Menza i spotkało się z bardzo żywm oddźwiękiem. Tytuły poszczególnym pieśniom nadał sam Schubert.

Lista utworów:
Skrzypcowe ABC - szkoła gry na skrzypcach cz. 1 i 2 (Cofalik Antoni)

Spis treści:

Brahms był kompozytorem, którego twórczość była kontynuacją osiągnięć poprzednich jemu pokoleń kompozytorów. Tworzył w tym samym okresie co Wagner - innowator muzyczny, który zwykł go nazywać "Drewnianym Johannesem". W rzeczywistości Bhrams był zamkniętym w sobie romantykiem, człowiekiem o dużej wrażliwości, wrodzonej nieśmiałości. Zrezygnował z łatwego poklasku, wybrał samotną drogę, mającą pozór wyniosłego anachronizmu, podobnie jak jego wielki idol - Bach. O ironio, jak się okazało w następnych epokach Brahms dla sobie współczesnych był tradycjonalistą, a z punktu widzenia XX wieku jest prekursorem neoklasycznym.

Sześć wariacji na popularne tematy muzyki hiszpańskiej i taniec andaluzyjski, hiszpańskiego pianisty i kompozytora Manuela Infante (1883-1958).

Temat jest prosty, bez uwydatniania dynamiki i ścisłego grania w tempie. Pierwsza wariacja utrzymuje ten sam charakter co temat; finałowa fraza jest utrzymana w charakterze expresive. Druga wariacja, ma najbardziej pianistyczny charakter, koniecznie musi być zagrana jasnym dźwiękiem, przestrzegając wskazanego cieniowania. Zalecane jest, aby nie przewyższać wskazanego tempa. 3. wariacja musi być zagrana w cieniującym pp, z pięknym sonoristy. Melodia w lewej ręce musi być wyraźnie słyszalna, ale bez przesady. Pedał una corda musi być trzymany podczas całej wariacji, która musi być zagrana bez ekspresji. 4. wariacja o charakterze burleski napisana jest w stylu tańca hiszpańskiego. Świetne akcenty na słabych częściach taktu i gwałtowność charakteru. 5. wariacja, o romantycznym charakterze, musi być zagrana ze świetną ekspresją, oczarowaniem i natężeniem dźwięku w pewnych momentach. 6. wariacja i następujący Dance, utrzymane są w dużej rozpiętości dynamiki oraz delikatnym rubato. Zawsze miej na uwadze, że rytm to najważniejsza cecha muzyki hiszpańskiej.

„Pieśni do słów Catulle Mendesa op. 22 nie przypominają w niczym wcześniejszych kompozycji wokalnych Paderewskiego, jak na przykład Pieśni do słów Asnyka op. 7 czy Pieśni do słów Mickiewicza op. 18 - nieco „moniuszkowskich”, bardzo polskich, z prostym diatonicznym akompaniamentem. W Pieśniach op. 22 Paderewski zbliżył się do stylistyki kompozytorów francuskich i bodaj po raz pierwszy w muzyce polskiej - przed Szymanowskim i Eugeniuszem Morawskim - świadomie nawiązał do wzorów tradycji „paryskiej”, coraz częściej stosowanej w ówczesnej muzyce europejskiej. Pieśni op. 22 są jakby „usymfonizowanymi” poematami z partią wokalną. Kompozytor - wyczulony na poetyckie niuanse - pogłębia, poszerza i sublimuje ekspresję słowa, które melodycznie wibruje, „wpada” w przygotowany tok harmoniczny, tłumaczy go. Ciemne obrazy poetyckie Mendesa wzbogacił Paderewski barwami niejednokrotnie jaśniejszymi, świetlistszymi. Operuje przy tym rozległą skalą środków harmonicznych w partii fortepianu; znajdujemy wśród nich chromatykę obcą pieśniom wcześniejszym, ton chorałowy (La nonne, Le ciel est tres-bas), akordykę kwartowo-kwintową w ulubionym układzie kwartowo-sekundowym (Dans la foret), współbrzmienia septymowo-sekundowe i akordy z wielką septymą, jak również jawne symbole dźwiękowe: 'szkliste”, zimne brzmienie arpeggiowanych akordów z trójdźwiękiem zwiększonym w pieśni Lune froide oraz powtarzany i akcentowany melodyczny interwał trytonu jako znak pustki w pieśni Viduité. Partia fortepianowa np. w pieśni Dans la foret przywodzi na myśl dzisiejszą technikę klasterową, przejawiającą się w nawarstwianiu współbrzmień, doprowadzonych do ośmiodźwiękowego diatonicznego klasteru (takty 20-22). Zagęszczanie składników akordowych stosuje Paderewski nawet w najniższej oktawie fortepianu - wbrew alikwotowej naturze dźwięku i wypływającej stąd zasadzie instrumentacyjnej - operuje czterodźwiękiem w skupionym układzie dwóch współbrzmień sekundowych zestawionych w odstępie kwarty (La nonne, takty 53, 55, 57, 59, 76, 78). Siła wyrazu Pieśni do słów Mendesa przejawia się również w różnego rodzaju napięciach metrorytmicznych (śmiałe zmiany metrum, dość częsta akcentuacja na słabych częściach taktu) i dynamicznych oraz w oryginalnym kolorycie i niuansach partii wokalnej.

Cztery piosenki z filmu animowanego produkcji Walta Disneya "Kopciuszek II: spełnione marzenia". Film składa się z 3 opowieści: pierwsza opowiada o tym, jak Kopciuszek nie mógł znaleźć się w roli księżniczki, druga o tym jak Jaq chciał być człowiekiem, a trzecia o miłostkach sióstr Kopciuszka. Wszystkie utwory zostały opracowane w typowym zapisie PVG (Piano / Vocal / Guitar). Dodatkowo publikacja została wzbogacona kolorowymi fotografiami z filmu.

Ścieżka dźwiękowa z filmu "Walk The Line" w opracowaniu na głos wokalny i akompaniament fortepianowy. Dodatkowo nad linią melodyczną znajdują się diagramy chwytów gitarowych. Film "Walk The Line" opowiada historię jednego z największych amerykańkich muzyków, Johnnyego Casha, nazywanego często "człowiekiem w czerni". Cash był muzykiem country i jednym z najbardziej wpływowych artystów amerykańskich XX wieku.