II Symphonie

This collection in The World's Great Classical Music series features 60 excerpts from 46 symphonies by a dozen beloved composers, faithfully transcribed for easy to intermediate piano solo. Composers represented are: Beethoven, Berlioz, Brahms, Bruckner, Dvorák, Haydn, Mahler, Mendelssohn, Mozart, Schubert, Schumann and Tchaikovsky. The book also gives a brief biography of each composer. Also available for Intermediate to Advanced Piano Solo (00220032).

Features 102 selections drawn from rich 19th-century Romantic symphonies, ballets, operas and piano literature, arranged for beginning to intermediate-level players. Composers include Brahms, Bruckner, Chopin, Gounod, Grieg, Mahler, Mendelssohn, Schubert, Schumann, Tchaikovsky and others. Melodies are presented as faithful transcriptions in new, clean engravings. Includes capsule biographies of all of the composers represented. Also available for Intermediate to Advanced Piano Solo (00240096).

Written in 1946, Honeger's symphony was inspired by the tragic events of World War II, with movement titles evoking the requiem mass. Shostakovich most likely prepared this 2 piano/4 hands arrangement for his own pupils to study at the Leningrad Conservatory. This is the first time this arrangement has appeared in print.

This volume in The World's Great Classical Music series features 34 piano pieces by C.P.E. Bach, J.C. Bach, Beethoven, Benda, Cimarosa, Clementi, Diabelli, Dittersdorf, Dussek, Haydn, Hummel, Kuhlau, Mozart and Turk. The 16 transcriptions for piano include symphony movements by Beethoven, Haydn and Mozart, and concerto movements by Mozart and Haydn. The amount of music and the quality of the edition make this an excellent value.

The latest edition in our highly regarded series The World's Great Classical Music, this songbook features 47 faithful intermediate to advanced piano solo transcriptions of works by Tchaikovsky, often regarded as the greatest Russian composer. Includes selections from symphonies, concertos, operas, ballets and piano works, as well as a thorough biography of the composer.

Contents: Serenade in D, K.320 • Serenade in D, K.250/248b • Symphony No. 31 in D, K.297/300a • Symphony No. 34 in C, K.338 • Symphony No. 33 in Bb, K.319 • Symphony in G by Leopold Mozart, K. Anh. 293.

Contents: Symphony No. 41 in C, K.551 (Jupiter) • Symphony No. 40 in G minor, K.550 • Symphony No. 39 in Eb, K.543 • Symphony No. 38 in D, K.504 • Symphony No. 35 in D, K.385 • Symphony No. 36 in C, K.425.

One Piano, Four Hands.

Book 1 in the John Schaum Adult Piano Course.

Spis treści:

"Symfonia hiszpańska" op. 21 na skrzypce i orkiestrę to najpopularniejszy utwór Edwarda Lalo (1823 - 1892) - kompozytora francuskiego pochodzenia hiszpańskiego. W rzeczywistości kompozycja ta posiada formę koncertu skrzypcowego o pięciu częściach (zamiast tradycyjnego układu trzyczęściowego). Zadedykowana została ona wybitnemu skrzypkowi - wirtuozowi Pablo Sarasatemu. W swojej "Symfonii" Lalo wykorzystuje wiele elementów muzyki hiszpańskiej, o czym świadczą m. in. instrumentacja, oraz charakterystyczne wzory melodyczne i rytmiczne. Kompozycja składa się z kolejnych pięciu części: cz. I - Allegro non troppo (w formie allegra sonatowego), cz. II - Scherzando. Allegro molto, cz. III - Intermezzo, cz. IV - Andante, cz. V - Rondo. Prezentowane wydanie utworu zawiera opracowanie na skrzypce i fortepian (wyciąg fortepianowy partii orkiestry).

Zeszyt drugi "Symfonii" zawiera cztery dzieła Ludwika van Beethovena w opracowaniu na fortepian - cztery ręce. Są to symfonie od numeru szóstego do dziewiątego. Niemal każda z nich zawiera nowatorskie elementy. Symfonia F-dur "Pastoralna" posiada sześć części o programowych tytułach. Symfonia A-dur ze względu na swój taneczny charakter nazwana została przez Ryszarda Wagnera "Apoteozą tańca". Posiada ona, podobnie jak symfonia ósma F-dur, klasyczną czteroczęściową budowę. Symfonia dziewiąta d-moll jest najsłynniejszym dziełem Beethovena. Kompozytor, poza rozbudowaną orkiestrą, włączył do niej solowe głosy wokalne oraz chór. W niniejszym wydaniu nad pięcioliniami w partiach fortepianów umieszczono, wykorzystany w dziewiątej symfonii, tekst "Ody do radości" Friedricha Schillera.

Kolekcja Symfonii (nr 1 - 5) Ludwiga van Beethovena zaaranżowanych na fortepian solo przez Ottona Singera.
Data dokładnego powstania Symfonii nr 1 C-dur op. 21 nie jest znana, ponieważ nie zachował się ani manuskrypt, ani żadne szkice. Początki pracy miały miejsce prawdopodobnie ok. 1794 roku, natomiast ukończona została nie wcześniej niż latem 1799 roku. 2 IV 1800 odbyło się prawykonanie I Symfonii, które prowadził sam Beethoven w ramach swojego koncertu kompozytorskiego.
Symfonia nr 2 D-dur op. 36 ukończona została jesienią 1802 roku. Widać w niej, że kompozytor porusza się w świecie muzyki Haydna i Mozarta, dlatego też długo dzieło uchodziło za zbyt długie w całości i sztuczne. Charakter II Symfonii jest pogodny i jasny.
Prawykonanie Symfonii nr 3 Es-dur "Eroica"odbyło się 3 I 1805 roku w prywatnym domu wiedeńskiego bankiera - Würtha. Dzieło składa się z części: I - Allegro con brio, która ma wywołać wrażenie bohaterskiej wielkości i walki; II - Adagio assai, o charakterze marsza żałobnego; III - Allegro vivace, w której panuje atmosfera szybkiego ruchu oraz nastrój tajemniczości; IV - Finał (Allegro molto) stanowiący cykl wariacji opartych na krótkim temacie wprowadzonym przez instrumenty smyczkowe techniką pizzicato.
Powstanie Symfonii nr 4 B-dur op. 60 datuje się na rok 1806. Nie miała ona wielu zwolenników. Dzieło nie kryje w sobie żadnej programowości, czy też poetyckiej treści, jest jednak bardzo pogodne. Składa się z części: Wstęp (Adagio), cz. I - Allegro vivace, cz. II - Adagio, cz. III - Allegro vivace i cz. IV - Finał (Allegro ma non troppo).
Prace nad Symfonią nr 5 c-moll op. 67 trwały dość długo (ok. 8 lat). Pierwsze wykonanie odbyło się 22 XII 1808 roku podczas "akademii", w ramach której odbyło się także prawykonanie m. in. VI Symfonii "Pastoralnej". Dzieło pełne jest kontrastów emocjonalnych, głębokiej uczuciowości przeplatanej dramatyczną wymową.

Publikacja jest drugą częścią kolekcji Symfonii Ludwiga van Beethovena, zawiera Symfonie nr 6 - 9. Symfonia nr VI "Pastoralna" jest utworem 5 - częściowym. Kompozytor zapragnął zilustrować tu doznania, jakie wywołuje u wrażliwego człowieka styczność z przyrodą. Beethoven opatrzył tytułem każdą z części szóstej Symfonii:
Część I - Obudzenie się pogodnych uczuć z chwilą przybycia na wieś;
Część II - Scena nad strumykiem;
Część III - Zabawa wiejska;
Część IV - Burza;
Część V - Pieśń pasterska. Radosne i dziękczynne uczucia po burzy.
Symfonia VII i VIII są to dwa pokrewne utwory powstałe bezpośrednio po sobie. Pierwsze wykonanie VII Symfonii odbyło się 8 XII 1813 w sali uniwersytetu wiedeńskiego. Od dawna starano się wyjaśnić ideową treść VII Symfonii i powiązać ją z jakimś programem. Wagner np. nazywał ją "apoteozą tańca". W rzeczywistości jednak, zarówno VII jak i VIII Symfonia, przedstawiają raczej odwrót od programowej idei poetyckiej. Manuskrypt VIII Symfonii F-dur op. 93 datowany jest własnoręcznie przez kompozytora: "Symfonia - Linz, w miesiącu październiku 1812". Okres ten był dla kompozytora pełen problemów, oraz borykania się z głuchotą. Jednak w VIII Symfonii nie ma śladów tych przeżyć. Utwór jest humorystyczny, lekki, o beztroskim tonie. Symfonia VIII, obok Symfonii I, jest najkrótszą z wszystkich dziewięciu. Od prawykonania VIII Symfonii do chwili wystąpienia Beethovena z IX Symfonią d-moll op. 125 minęło 10 lat. Prawykonanie Symfonii IX miało miejsce 7 V 1824 i zostało gorąco przyjęte przez publiczność.

Publikacja zawiera sześć Symfonii Wolfganga Amadeusza Mozarta (1756 - 1791) zaaranżowanych na fortepian solo. Wśród nich znajdziesz m. in. Symfonię D-dur "Haffnerowską" KV 185 skomponowaną w późniejszym okresie twórczości Mozarta (1782 r.). Dzieło powstało z serenady skomponowanej dla uczczenia rodzinnego święta zaprzyjaźnionej z Mozartem rodziny Haffnerów z Salzburga. Serenada składa się z następujących części: I - Allegro con spirito - posiada tylko jeden temat, który przeprowadzony jest dalej w kunsztownym opracowaniu kontrapunktycznym. Część II - Andante - ma charakter udramatyzowanej pieśni. Część III - Menuet - z "wiejskim" triem przypomina charakterem twórczość Haydna, podobnie jak Finał, w którym Mozart wysunął temat z jednej z arii napisanej w tym samym roku, co "Uprowadzenie z Seraju".
W publikacji zawarto także Symfonię C-dur "Linzka" KV 425, która została ukończona 3 XI 1783 roku. Charakterem podobna jest do symfonii Haydna. Rozpoczyna się wolną częścią (Adagio), posiada wiele zwrotów harmonicznych i rytmicznych, ale niemało tu także mozartowskich śpiewnych melodii, instrumentacji, zaskakujących modulacji i chromatyzacji.

Joseph Haydn (1732 - 1809) to klasyk wiedeński, który zasłynął przede wszystkim ze swoich symfonii. Jest autorem ponad 100 dzieł w tym gatunku. Cechują się one klasyczną budową i prostą melodyką. Niniejsza publikacja zawiera sześć symfonii Haydna w opracowaniu na fortepian (cztery ręce). Pośród kompozycji znajduje się m. in. słynna Symfonia nr 94 " Z uderzeniem w kocioł" ("Niespodzianka") oraz Symfonia nr 104 D-dur "Londyńska".

Niniejsza publikacja jest opracowaniem drugiej części "Symfonii fantastycznej" Hektora Berlioza (1803 - 1869) na fortepian (cztery ręce). "Symfonia fantastyczna" to najsłynniejsze dzieło Berlioza. Kompozycja ta posiada podtytuł - "Epizod z życia artysty". Inspiracją utworu była bowiem nieszczęśliwa miłość kompozytora do angielskiej aktorki - Harriet Smithson (która ostatecznie została żoną Berlioza). Każda z pięciu części symfonii posiada program napisany przez Berlioza. W drugiej części - "Bal" artysta, otoczony gwarem zabawy, podziwia wspaniałości natury. Wszędzie jednak prześladuje go obraz ukochanej, co odbiera mu spokój. Część ta posiada charakter taneczny - jest to walc rozpoczynający się w tempie Allegro non troppo.

Justus Johann Friedrich Dotzauer was born on January 20, 1783 at Haselrich, Germany. In his childhood Justus played the piano, violin and cello. The organist and composer Ruttinger instructed him in music theory and elementary composition. Dotzauer left for Meiningen in 1799 and continued his studies under the famous German violoncellist and concertmaster of the ducal chapel Krigck. Two years later, he was admitted to the Meinigen court chapel. There he stayed until 1805, when he left for a Leipzig chapel. While he was in Leipzig, he played in the Gewandhaus orchestra until 1811. He often visited Berlin to listen to Romberg. Sotzauer played in the Dresden chapel for forty years (from 1821 until 1850 as principal violoncellist), taking part in symphonic and operatic performances. In 1850, he left his post in the court orchestra and retired. He died in Dresden on March 6, 1860. Dotzauer was no ordinary composer - he wrote an opera, several masses, symphonies, overtures and nine concertos, three concertinos, the Double concerto for two cellos, chamber and solo compositions (sonatas, fantasias, variations, divertissements and pot - pourris).

Lista utworów:
Potpourri op. 21 (Dotzauer J. F.)

A delightful collection of French classics arranged at an easier level. Includes 40 pieces by Bizet, Chaminade, Debussy, Dupark, Faure, Franck, Ravel, Saint-Saens, and others.