Offertorium

"Requiem" Gabriel Fauré komponował w latach 1888-1891. Jest to jedno z najbardziej znanych jego utworów. Początkowo sądzono, iż napisał on je ku czci zmarłego ojca. "Requiem" jest jednak inspirowane śmiercią w ogóle. W 1902 r. Fauré powiedział: „Oto jak widzę śmierć: jako radosne uwolnienie, raczej dążenie do szczęścia ponad grób niż bolesne doświadczenie”. Prezentowana publikacja zawiera "Requiem" Fauré w opracowaniu na dwa głosy solowe (sopran i baryton lub mezzosopran), chór (SSA) oraz fortepian. Dzieło składa się z kolejnych części: Introit - Kyrie, Offertorium, Sanctus, Pie Jesu, Agnus Dei, Libera me, In Paradisum. Czas trwania: ok. 40'

Publikacja zawiera partyturę słynnego "Requiem" Hectora Berlioza powstałego w roku 1837.
Requiem jest kompozycją mszalną składającą się z 9 części:
1. Introitus (Requiem aeternam);
2. Kyrie;
3. Graduale (Requiem aeternam);
4. Tractus (Absolve Domine);
5. Sequentia (Dies irae);
6. Offertorium (Domine Iesu Christe);
7. Sanctus;
8. Agnus Dei;
9. Communio (Lux aeterna).

Latin/English.

Requiem c moll na chór SATB i orkiestrę Johanna Michaela Haydna (1737 - 1806) kompozytora austriackiego, młodszego brata Josepha Haydna. Od 1757 był kapelmistrzem biskupa w Nagyvárad (Węgry), w 1763 otrzymał tytuł muzyka dworskiego i koncertmistrza kapeli arcybiskupiej w Salzburgu, był także organistą tamtejszej katedry, jednak żył w cieniu swojego wielkiego brata Josepha i tak też został potraktowany przez historię, a przecież był nauczycielem wielu wybitnych kompozytorów jak np.: Carl Maria von Weber, oraz wywarł teżwpływ na młodego Mozarta.

Spis treści:

Prezentowane w niniejszym zeszycie cztery kompozycje Maadera, w rękopisach muzycznych i katalogach jasnogórskich określane terminami „aria”, w tym wypadku oznaczają nie tylko utwory pisane na głos solowy, ale także na duet lub tercet głosów solowych z towarzyszeniem instrumentalnym, komponowane do tekstów nieliturgicznych. W praktyce mogły jednak wchodzić w przebieg liturgii (na przykład w ramach mszy), występować zamiast graduału, offertorium czy komunii. Arie o opisanej powyżej obsadzie stanowiły istotną część repertuaru kapeli paulińskiej od około połowy wieku XVIII do pierwszych lat następnego stulecia.
Arie Maadera należą do jego najambitniejszych kompozycji. Ich głównym walorem jest melodyka, pełniąca podstawową rolę formotwórczą, pełna rozmachu, szeroko zarysowana, z wyraźnymi punktami kulminacyjnymi. Klasyczny umiar i równowaga ustępują tu miejsca nieoczekiwanym zwrotom i zaburzeniu symetrii fraz, przynosząc skojarzenie z ariami M.J.Żebrowskiego. Odcinki czysto instrumentalne oraz ustępy wokalne, których motywika czerpie z fragmentów instrumentalnych, obfitują w liczne zdobienia. Frazy odznaczają się dość dużym udziałem melizmatów o kształcie obiegników, pochodów skalowych lub rozłożonych trójdźwięków. Drobnonutowa rytmika (mimo powolnych temp) przenikająca całe arie, jest jednym z elementów współtworzących interesującą grę napięć muzycznych. Podkreślają ją również zmiany artykulacji (staccato, legato) i gwałtowne, stosunkowo częste zmiany dynamiki (pianissimo, piano, forte i modice forte). W zakresie techniki w pełni panuje homofonia.