Nie warto na drogę tę

Publikacja zawiera 50 piosenek biesiadnych na keyboard w opracowaniu Mieczysława Niemiry. Zapis obejmuje linię melodyczną oraz funkcje harmoniczne. Dodatkowo każda piosenka opublikowana jest z pełnym tekstem i diagramami do akordów, obrazującymi układ palców na klawiaturze.

Barry Manilow - urodzony 17 czerwca 1943 w Nowym Jorku. W 1948 nagrał utwór "Happy birthay", 25 lat później zatytułowany jako "Sing It" i otwierający jego pierwszy album. Jego ojczym zapoznał go z bogatą kolekcją jazzu i swingu, a na 13 urodziny, w roku Bar-Mitzwy, otrzymał fortepian. Karierę rozpoczął w 1964 w Nowym Jorku współpracując z CBS przy aranżacji utworów. Później zarabiał jako pianista, aranżer i producent muzyczny. Znany był także jako autor muzycznych podkładów pod reklamy m. in. KFC czy Pepsi. W 1973 został wydany pierwszy album Manilowa, zatytułowany "Barry Manilow" zawierający muzykę z gatunku pop i rock. Jednym z jego najbardziej znanych utworów jest "Mandy", która to piosenka otworzyła drogę ciągowi singli, mimo iż nie została przez niego napisana. W latach 70 i 80 występował w wielu programach telewizyjnych jako gwiazda programu. Kariera rozwijała się także w latach 80., kiedy to wydał takie albumy, jak "Barry" "If I should love again". W jego twórczości można odczuć także wpływy innych gatunków jazzu i bluesa.

Pierwsza część śpiewnika zawierającego polskie piosenki biesiadne. Zapis nie zawiera nut, a jedynie kompletne teksty, akordy oraz diagramy chwytów gitarowych. Wśród tytułów znajdziesz m. in.: "Czerwone jabłuszko", "Głęboka studzienka", "Jak dobrze nam zdobywać góry", "Szła dzieweczka do laseczka", "Zabrałaś serce moje" i wiele innych.

Parvulus Filius to utwór na chór SATB a cappella do łacińskich słów "Oto Panna pocznie i urodzi syna..." polskiej kompozytorki Joanny Garbacz. Urodziła się w 1977 roku w Poniatowej jest od najmłodszych lat związana jest z zespołami muzycznymi prowadzonymi przez Danutę i Witolda Danielewiczów w rodzinnym mieście Poniatowa. Kontakt z muzyką dawną we wczesnym dzieciństwie wyznaczył muzyczną drogę kompozytorki. Umiłowanie polifonii, poszukiwanie piękna i prostoty za pomocą tradycyjnych środków kompozytorskich to cechy charakterystyczne jej twórczości.
Joanna Garbacz ukończyła Szkołę Muzyczną II st. im. T. Szeligowskiego w Lublinie w klasie skrzypiec Renalda Wójtowicza i kontynuowała edukację na Wydziale Dyrygentury Chóralnej Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Następnie rozszerzyła studia kształcąc się w klasie kompozycji prof. Marka Jasińskiego. Praca pod okiem wybitnego kompozytora muzyki chóralnej zaowocowała szeregiem kompozycji, które w latach 1999-2001 zdobyły uznanie na ogólnopolskich konkursach kompozytorskich. Twórczość kompozytorki wielokrotnie promowana była przez Stowarzyszenie W STRONĘ SZTUKI w Lublinie, jej utwory doczekały się licznych wykonań w kraju i za granicą. Psalmus XIX na chór mieszany Joanny Garbacz był utworem obowiązkowym na międzynarodowym konkursie chóralnym we Włoszech w Gorizii (45 Concorso internazionale di canto corale C.A. Seghizzi 2006), a utwór Wohin? do słów Edyty Stein zdobył wyróżnienie na konkursie kompozytorskim w Karlsruhe (Niemcy).
Komponuje przede wszystkim muzykę chóralną. W 1999 roku otrzymała dwa wyróżnienia na II Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim w Rumii za Parvulus filius i Laudate, Christus natus est nobis na chór mieszany a capella. W 2000 roku otrzymała III nagrodę na V Konkursie Młodych Kompozytorów Musica Sacra w Warszawie za Ave Regina Caelorum.

Publikacja zwiera jedenaście polskich utworów muzyki rozrywkowej, zapis nutowy, akordy, diagramy chwytów gitarowych, teksty. Linia melodyczna zapisu jest łatwa do odtworzenia co sprawia,że utwór dość szybko można opanować. Umieszczony tekst pozwala zaśpiewać piosenkę po wcześniejszym opanowaniu muzyki.

100 popularnych piosenek z zapisem nutowym i harmonizacją.

Niektórzy rodzą się wielcy.
Niektórzy po wielkość sięgają.
O innych sława sama się upomina.
A jeszcze inni mają takiego pecha, że w szkolną ławę dzielą z Bono.

Każdy chce być sławny, ale w Dublinie lat siedemdziesiątych młody punkowiec Neil McCormick marzy o czymś więcej niż o marnym losie gwiazdki pop – wierzy, że jego przeznaczeniem jest wieść życie prawdziwego boga rocka. Rozplanował już wszystko – płyty, koncerty, okrzyki w imię pokoju na świecie. Lecz istnieje jedna rzecz, której nie wziął pod uwagę. Chłopak siedzący na drugim końcu klasy ma swoje własne plany.

„Killing Bono” to historia dwóch rozbieżnych istnień. Kiedy Bono i jego U2 sięgali po światową sławę i gwiazdorstwo, ich szkolny przyjaciel Neil torował sobie drogę w przeciwnym kierunku. Kiepskie dragi, dziwaczny seks, jeszcze dziwniejsze fryzury: Neil doświadczył tego wszystkiego na złudnej ścieżce ku umykającej chwale. Ale czasem to właśnie frajerzy mają do opowiedzenia najciekawsze kawałki.

W „Killing Bono” gościnnie wystąpią: papież, Bob Dylan i cała galaktyka sław. To niesamowicie zabawny, zdumiewająco szczery i przedziwnie poruszający zapis życia w cieniu prawdziwej supergwiazdy.


„W szkole byłem fanem Neila McCormicka. Był o wiele bardziej cool niż ja, do tego komponował fajne piosenki i sądziłem, że byłaby z niego pierwszorzędna gwiazda rocka. Okazało się, że myliłem się co do tego ostatniego. A teraz napisał świetną książkę”.
Bono

„Jest to najlepsza książka o człowieku, który próbuje zostać kimś w branży muzycznej, jaką czytałem”.
Sir Elton John

NEIL McCORMICK, felietonista Daily Telegraph, publikował w wielu brytyjskich tytułach prasowych, takich jak GQ, Marie Clare, The Sunday Times oraz The Observer. Mieszka w Londynie.

stron 380 + wklejka 10


WSTĘP
W szkole byłem fanem Neila McCormicka. Był o wiele bardziej cool niż ja, do tego komponował fajne piosenki i sądziłem, że byłaby z niego pierwszorzędna gwiazda rocka. Okazało się, że myliłem się co do tego ostatniego. A teraz napisał świetną książkę. Nieco mnie przyhamowała, dała do myślenia... aż mnie przeszedł dreszcz. Pewnie wielu czytelników skrzywi się podczas lektury i z pewnością jednym z nich jestem ja. Możecie sobie wyobrazić, że jest mi trudno polubić książkę taką jak ta – straszliwie drze ze mnie łacha – ale jest niezwykle zabawna i bardzo poruszająca. Rozpoznaję siebie w jego prozie, a to nieczęste. Nadzwyczajna oraz pociągająca jest jego szczerość i ta powaga unosząca się nad wszystkim, co opisuje i, co więcej, nigdy nie brak mu pasji. Umiejętność pisania o ważnych sprawach w lekki sposób jest prawdziwym darem Neila. W książce znajduje się kilka wątków, ocieramy się o trudne rzeczy, ale odbijają się one od nas jak duże piłki plażowe. I prawdziwie zadziwiające jest, że piosenki, które napisał, zacytowane w książce, dzwonią jak dzwony, a przecież nawet nie można usłyszeć ich melodii. Aspiracje tego pechowego bohatera są fantazją jedynie do chwili, kiedy przeczytacie te teksty. A wtedy zdacie sobie sprawę, że nie czytacie o gościu, który myśli, że byłby niezłą gwiazdą rocka. On naprawdę wierzy w to, co niegdyś powiedział Marlon Brando w filmie Na nabrzeżach... „Mogłem być kimś więcej”.

Bono

"Utwór skomponowany w 1911 roku przez Irvinga Berlina z miejsca stał się przebojem. Związany ze środowiskiem artystycznym Brodwayu Berlin napisał największe amerykańskie hity, jak Cheek to Cheek czy White Christmas. Alexander’s Ragtime Band był jego pierwszym, dopiero otwierającym drogę do sławy. Podchwycili go zarówno instrumentaliści, jak i piosenkarze. Melodia była na tyle atrakcyjna, wpadająca w ucho, że nowoorleańskie i dixielandowe zespoły jazzowe bardzo szybko wprowadziły ten utwór do swojego repertuaru i stał się on jednym z najpopularniejszych standardów jazzowych. W wykonaniu wokalistów stawał się lekką piosenką, często goszczącą na listach prze-bojów. Nagrali ją m.in. Louis Armstrong, Bing Crosby, Bessie Smith, Ella Fitzgerald, Liza Minnelli i Ray Charles. Do dziś pozostaje w repertuarze miłośników standardów jazzowych na całym świecie.
Licząca sobie już ponad 100 lat melodia jest prosta i ponadczasowa. Warto ją grać współcześnie, w niezmienionej formie – zachowuje wtedy swój tradycyjny smak. Jest znakomitą propozycją dla muzyków zaczynających właśnie swoją przygodę z jazzem".



Antoni Krupa