"Utwór skomponowany w 1911 roku przez Irvinga Berlina z miejsca stał się przebojem. Związany ze środowiskiem artystycznym Brodwayu Berlin napisał największe amerykańskie hity, jak Cheek to Cheek czy White Christmas. Alexander’s Ragtime Band był jego pierwszym, dopiero otwierającym drogę do sławy. Podchwycili go zarówno instrumentaliści, jak i piosenkarze. Melodia była na tyle atrakcyjna, wpadająca w ucho, że nowoorleańskie i dixielandowe zespoły jazzowe bardzo szybko wprowadziły ten utwór do swojego repertuaru i stał się on jednym z najpopularniejszych standardów jazzowych. W wykonaniu wokalistów stawał się lekką piosenką, często goszczącą na listach prze-bojów. Nagrali ją m.in. Louis Armstrong, Bing Crosby, Bessie Smith, Ella Fitzgerald, Liza Minnelli i Ray Charles. Do dziś pozostaje w repertuarze miłośników standardów jazzowych na całym świecie.
Licząca sobie już ponad 100 lat melodia jest prosta i ponadczasowa. Warto ją grać współcześnie, w niezmienionej formie – zachowuje wtedy swój tradycyjny smak. Jest znakomitą propozycją dla muzyków zaczynających właśnie swoją przygodę z jazzem".



Antoni Krupa

"Blues ma zazwyczaj dwunasto- lub szesnastotaktową formułę. Zdarza się, że utwory nie mające klasycznej formy bluesa jednak nim są. Wiąże się to z pewnym typem nostalgii. Najlepszym tego przykładem jest Basin Street Blues. W kompozycji zastosowana została nietypowa dla tego gatunku forma, lecz jej nastrój znakomicie podkreśla przynależność do bluesowej rodziny. Basin Street Blues powstał w 1927 roku i z założenia był piosenką, ale podobnie jak wiele innych standardów jazzowych doczekał się kilku wspaniałych opracowań instrumentalnych. Wykonywali i wykonują go wszyscy muzycy jazzowi. Najpopularniejsze aranżacje należą do Louisa Armstronga, który pierwszą wersję nagrał już w 1927 roku.



Spencer Williams, autor Basin Street Blues, urodził się w Nowym Orleanie w 1889 roku. W 1916 roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie związał się z zespołem dixielandowym Louisiana Five, jednym z pierwszych jazzowych bandów. Był kompozytorem piosenek, pianistą i wokalistą. Basin Street Blues obok Royal Garden Blues należy do najpopularniejszych utworów jazzu tradycyjnego tego autora".

"Nowy Orlean, będąc kolebką jazzu, stał się też z czasem jego symbolem. To tutaj działał pierwszy zespół jazzowy, którego muzykę zarejestrowano i wydano na płycie. Był to Original Dixiland Jazz Band, do 1917 roku występujący pod nazwą Original Dixiland Jass Band (zanim pojawiła się nazwa jazz, muzykę improwizowaną nazywano jassem) […]. To właśnie w Nowym Orealnie w 1901 roku urodził się najwybitniejszy muzyk tamtych czasów: Louis Armstrong, nazywany potocznie Satchmo. Armstrong był trębaczem i wokalistą. Charakterystyczne brzmienie jego instrumentu i zachrypnięty, rozpoznawalny już po pierwszych dźwiękach głos usytuowały go na szczycie jazzowej piramidy.”

Utwory muzyczne cieszące się ogromną popularnością wśród odbiorców nazywamy przebojami. W muzyce jazzowej przyjęło się nazywać je standardami. Na ogół są to kompozycje jazzowe. Zdarzają się także adaptacje melodii ludowych. Do nich właśnie należy St. James Infirmary.[...].

Jazzowe interpretacje tego utworu czerpią linię melodyczną z oryginału, natomiast tekst zmieniał się na przestrzeni lat. Istnieją jego dwie podstawowe wersje. Pierwsza jest opowieścią żołnierza, który stracił zdrowie i wszystkie pieniądze w domu publicznym. Pojawił się w barze, aby uto-pić smutek w alkoholu, i opowiadał towarzyszowi o odwiedzinach w szpitalu St. James Infirmary, w którym zobaczył swoje umierające dziecko. Tak śpiewał m.in. Dave Van Ronk w 1959 roku. Natomiast Louis Armstrong w drugiej, bardziej popularnej wersji tego utworu, nagranej w 1927 roku, opuścił kwestię rozmowy w barze i swą historię zaczął wprost od odwiedzin w szpitalu. Oba warianty kończą się tak samo: wskazówkami co do sposobu pochówku bohatera.
Utwór ten wykonywany był bardzo często podczas pogrzebów w Nowym Orleanie. Jego współczesne wersje można usłyszeć na koncertach zespołów dixielandowych".

"Swanee River z roku 1851 to jeden z największych i najpopularniejszych standardów jazzowych. Pierwotnie utwór funkcjonował jako Old Folks at Home. Drukowany był w milionowych nakładach. To prawdopodobnie najlepiej sprzedająca się pieśń tego czasu, znana później również pod nazwami Swanee Ribber i Suwannee River.[...] Do najpopularniejszych interpretacji jazzowych Swanee River należą: wersja Louisa Armstron-ga nagrana przez niego z wokalnym zespołem Mills Brothers, fortepianowa interpretacja Alberta Ammonsa w rytmie boogie opublikowana w 1946 roku, liryczna interpretacja Sidneya Becheta na saksofonie sopranowym oraz koncertowa wersja zespołu Sidney Bechet-Buck Clayton Sextet zare-jestrowana w Brukseli w roku 1958".

Antoni Krupa

Czy warto poznawać standardy jazzowe? Na pewno tak! Przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze – dlatego że granie ich jest najlepszą szkołą jazzu. Dają nam one materiał wyjściowy do ćwiczenia improwizacji, pomagają w doskonaleniu warsztatu muzycznego, uczą historii jazzu. Po drugie – pozwalają bezstresowo realizować się podczas tzw. jam-sessions.
Jam-session to sytuacja na estradzie, podczas której muzycy niegrający ze sobą na co dzień wspólnie wykonują dowolnie wybrany utwór. Wyobraźcie sobie taką sytuację. Znajdujecie się na estra-dzie wśród innych muzyków i ktoś rzuca hasło: „No to co gramy? Może Sweet Georgia Brown?” A Wy nie znacie tego utworu… No i stres, no i wstyd. Nie tylko więc warto, ale wręcz koniecznie trzeba znać standardy, gdy zaczyna się przygodę z jazzem.
Jednym z tych obowiązkowych jest Sweet Georgia Brown. Utwór skomponował w 1925 roku Maceo Pinkard (1897–1962). Autorem tekstu jest Kenneth Casey. W założeniu twórców miała to być piosenka. W latach 20. zaśpiewała ją m.in. Ether Waters, wokalistka i aktorka, nominowana do Oscara za drugoplanową rolę w filmie Pinky. Z czasem kompozycja ta stała się jednym z najchętniej gra-nych standardów jazzowych wykonywanych w wersji instrumentalnej".

"When the Saints Go Marching In" [...] to utwór, od którego na ogół każdy zaczyna swoją jazzową edukację. Prosta melodia, łatwe do zapamiętania, powtarzające się wersy tekstu, łatwość uzyskania efektownego współbrzmienia instrumentów. Jest to hymn religijny zaadaptowany z powodzeniem przez jazzmanów. Nie wiadomo, który był pierwszy, ale na pewno wykonywały go wszystkie zespoły maszerujące ulicami Nowego Orleanu z okazji różnych uroczystości, zarówno tych radosnych, jak i smutnych.[...]"

Antoni Krupa