Czy powróci

Antonio Vivaldi był pierwszym z sześciorga dzieci Giambattisty i Camilli Calicchio. Pobierał lekcje gry na skrzypcach u ojca. Mając 25 lat otrzymał święcenia kapłańskie. W roku 1718 udał się do Mantui, gdzie pozostał przez dwa lata, dyrygując muzyką świecką na dworze księcia Filipa. Po powrocie z Wenecji, w 1727 opublikował "Cimento dell'armonia e dell'invenzione" ze słynnym zbiorem "Cztery pory roku", który skomponował na podstawie anonimowych sonetów, z których każdy nosił nazwę jednej z pór roku. Koncerty te były jednym z pierwszych przykładów muzyki programowo - ilustracyjnej. Jego dorobek twórczy jest ogromny, napisał: 97 pieśni, 38 utworów muzyki chóralnej, 545 koncertów, 101 utworów muzyki kameralnej, 35 oper i 26 innych form orkiestrowych: razem 859.

Concone Giuseppe był znanym włoskim śpiewakiem i pianistą. Urodził się w Turynie w 1810 a zmarł w czerwcu 1861. W Turynie spędził większość swojego życia. To tutaj powstaje jego pierwsza opera ,,Un episodio di San Michel", która była wykonana w 1836. W roku 1837 wyjechał do Paryża, gdzie stał się znanym nauczycielem śpiewu, fortepianu, teorii muzyki a przede wszystkim kompozytorem. W 1848 roku powrócił do swoich rodzinnych stron ponieważ we Francji nastała rewolucja (Wiosna Ludów). Publikacja zawiera 50 ćwiczeń na głos niski z towarzyszeniem fortepianu.

Bob Marley przyszedł na świat we wsi Nine Maile nieopodal miasta Saint Anns na Jamajce. Jego ojcem był biały oficer armii brytyjskiej (Marley nigdy go nie poznał), a matka jamajską wieśniaczką. Rodzina przeniosła się do stolicy Jamajki - Kingston, gdzie zamieszkali w dzielnicy slumsów - Trenchtown. Marley znalazł pracę jako spawacz i w tym właśnie czasie założył swój pierwszy zespół. W 1962 roku Marley nagrał w studiu swój pierwszy singel "Judge Not". Pierwsze nagrania Marleya, takie jak "Put It On", "Ten Commandments" oraz "Love and Affection", opowiadały o świecie ulic Trenchtown, o zdesperowanych chuliganach i ulicznikach. W tym czasie zaczął krystalizować się skład Weilersów - grupy, która współtworzyła później sławę Marleya. W lutym 1966 roku Bob Marley poślubił czarnoskórą wokalistkę Ritę Anderson i przeniósł się do Delaware w USA (pracował tam jako kelner, asystent w laboratorium, kierowca wózka widłowego na nocnej zmianie w magazynie oraz monter w fabryce). Zagrożony poborem do wojska i wysłaniem na wojnę do Wietnamu, Bob Marley powrócił na Jamajkę. W kwietniu 1966 roku Jamajkę odwiedził król Etiopii - Hajle Selasie I, który był czczony jako prorok przez rastafarian - członków ruchu religijnego, który łączy tradycje biblijne z elementami wierzeń afrykańskich. Rastafarianizm to nie tylko religia, ale także specyficzny styl życia (np. marihuana uważana jest tu za święte ziele). Marley zaangażował się w ten ruch. Rastafarianie wierzą, że Afrykanie są narodem wybranym. Marley śpiewał właśnie o idei powrotu Afrykanów z ziemi wygnania i wyzysku - Babilonu (czyli świata Zachodu) do ziemi wolności - Afryki. W połowie lat 60 kształtował się nurt, który dziś określany jest jako reggae - szybka, rytmiczna muzyka z wyrazistym rytmem. The Wailers mieli wielki udział w rozpropagowaniu tej muzyki. W 1968 r. Marley ostatni raz obciął włosy. Potem już zawsze nosił długie dredy, fryzurę typową dla rastafarian.
3 grudnia 1976 r. siedmiu napastników z bronią wpadło do domu artysty w Kingston, raniąc Marleya, jego żonę i menedżera Dona Taylora. Po zamachu Marley przeniósł się na Florydę. W 1977 r. stwierdzono u niego nowotwór i usunięto mu palec u nogi, informując media, że odniósł kontuzję podczas gry w piłkę nożną. Latem 1980 r. nowotwór znów dał znać o sobie, gdy artysta zasłabł podczas joggingu w nowojorskim Central Parku. Ostatni koncert Marleya odbył się 23 września 1980 r. w Pittsburgu. Po koncercie muzyk poddany został badaniom lekarskim, które ujawniły raka płuc i żołądka oraz wielki guz w mózgu. Zmarł 11 maja 1981 roku. Pochowano go na Jamajce.
Publikacja zawiera wybrane utwory artysty napisane na gitarę solo.

Prezentowany utwór Ravela został skomponowany w 1899 roku. Partia gitarowa wymaga przestrojenia szóstej struny na dźwięk d.
Maurice Ravel urodził się 07. 03. 1875. w Ciboure, a zmarł 28. 12. 1937. w Paryżu. Naukę muzyki rozpoczął mając 12 lat. W 1899 roku wstąpił do konserwatorium w Paryżu, gdzie uczył się na wydziale kompozycji i fortepianu u G. Fore. Swój debiut Ravel osiągnął w 1899 roku wykonując swój utwór "Gry wody". Podczas I wojny światowej Ravel pracował jako kierowca na froncie. Po wojnie powrócił do Paryża. Ravel znany jest głównie z utworu "Bolero". W swej twórczości przeciwstawiał się estetyce Wagnera. Jego harmonika nie zrywa z konwencją tonalną. Ravel rzadko wykorzystywał skalę całotonową, a chętnie sięgał po skale modalne i starogreckie. Skalę dur - moll wykorzystywał w sposób modalny.

Utwór "Signets" skomponowany w 1987 roku przez Betsy Jolas - francuską kompozytorkę. Betsy Jolas urodziła się w Paryżu w 1926 roku. Przeprowadziła się do USA i w latach: 1940 - 1946 odbyła studia kompozycji pod kierunkiem Paula Boepple i fortepianu pod kierunkiem Helen Schnabel. Po powrocie do Francji kontynuowała studia u Dariusa Milhauda i Oliviera Messiaena w Konserwatorium Muzycznym w Paryżu. Jolas jest zdobywczynią wielu nagród Grand prix.

Najbardziej znane dzieło Giacomo Carissimiego - oratorium "Jephte", oparte na starotestamentowej Księdze Sędziów. Jephte był sędzią izraelskim, który został wyznaczony na dowództwo wyprawy wojennej przeciw Ammonitom. Przed wyprawą powziął przed Bogiem przysięgę, że przy szczęśliwym powrocie, złoży w ofierze pierwszą osobę, która wyjdzie przez drzwi jego domu aby go powitać. Oratorium opisuje właśnie scenę powrotu, a osobą która wita Jephta jest ku jego zgrozie, jego jedyna córka.

Msza Messe Solennelle De Sainte Cecile została napisana przez Charlesa Gounoda zaraz po jego powrocie z Włoch do Paryża, a jej premiera odbyła się w dniu św. Cecylii, 22 listopada 1855 roku. Gounod był francuskim kompozytorem okresu romantycznego. Najbardziej znane jest jego Ave Maria.

Publikacja to nowy zbiór pieśni pogrzebowych pt. "Tobie Panie zaufałem". Śpiewnik może zastąpić w ręku organisty rytuał pogrzebowy. Znajdziemy tu pieśni pogrzebowe i żałobne w opracowaniu na głos solowy, chór trzygłosowy solo lub z akompaniamentem organów.

Zeszyt trzeci "Pieśni chóralnych" w opracowaniu ks. Hieronima Chamskiego zawiera osiemnaście pieśni religijnych na różne obsady chóralnych głosów wokalnych. Dwie pieśni - "Gloria" oraz "Pieśń o dobroci Bożej" przeznaczone są na chór (SATB) i organy. Przyczyną powstania tego zbioru jest jak pisze we wstępie do publikacji ks. Chamski: "ogromne zapotrzebowanie wśród amatorskich chórów na repertuar umiarkowanie zaawansowany, gdy chodzi o stopień trudności". Zbiór przeznaczony jest zatem dla amatorskich chórów seminaryjnych, parafialnych oraz chórów szkolnych. Autor opracowania podkreśla, że istnieje możliwość wielorakiej interpretacji każdej z pieśni.

Zbiorek zawiera to 6 pieśni Mgły na głos z fortepianem: Na polach deszcz i mgła, Za czar prześnionych snów..., Zanim do naszych powrócisz stron..., Fujarka gra..., Jesienią..., Na pustej trzcinie oraz oraz piosenkę Hania. Walory wokalne Mgieł i Hanki zachęcają śpiewaka do podjęcia trudu poznania tej nieznanej, polskiej literatury muzycznej sprzed stu lat. Dobrze świadczy ona o poziomie kultury muzycznej środowiska ziemiańskiego. W pieśniach Karola Rostworowskiego oryginalnych pomysłów nie brakuje. Swobodnie, często nieregularnie kształtowane frazy muzyczne, podporządkowane asymetrycznej składni; urozmaicona, wykraczająca poza reguły tonalności harmonika; zróżnicowanie metryczne i agogiczne poszczególnych segmentów utworu, użyte jako środek skontrastowania całości (każdorazowo rozwiązywane niepowtarzalnie) - to zabiegi warsztatowe, które nie zezwalają na zdystansowanie się wobec muzycznej wartości tych kompozycji.W pieśniach Karola Rostworowskiego oryginalnych pomysłów nie brakuje. Swobodnie, często nieregularnie kształtowane frazy muzyczne, podporządkowane asymetrycznej składni; urozmaicona, wykraczająca poza reguły tonalności harmonika; zróżnicowanie metryczne i agogiczne poszczególnych segmentów utworu, użyte jako środek skontrastowania całości (każdorazowo rozwiązywane niepowtarzalnie) - to zabiegi warsztatowe, które nie zezwalają na zdystansowanie się wobec muzycznej wartości tych kompozycji.

Sonatina na obój, klarnet i fagot została skomponowana w roku 1946, była więc jednym z pierwszych utworów napisanych po powrocie Spisaka z Voiron do Paryża. Utwór został dedykowany francuskiemu Trio Daraux. Jako ciekawostkę można przytoczyć fakt, że temat fagotu z trzeciej części Sonatiny Spisak użył ponownie w pierwszej części Concerto giocoso na orkiestrę kameralną (1957). Bez wątpienia Sonatina jest jednym z najpopularniejszych utworów Spisaka, chętnie wykonywanym przez tria stroikowe na koncertach. Doczekała się też kilku wydań płytowych.

Karol Józef Lipiński (ur. 30 października 1790 w Radzyniu Podlaskim na Lubelszczyźnie, zm. 16 grudnia 1861 w Urłowie) - polski skrzypek, kompozytor i pedagog.
Od wczesnego dzieciństwa zdradzał wybitne zdolności muzyczne. Gry na skrzypcach uczył się od piątego roku życia - początkowo od ojca Feliksa (1765-1847) (kapelmistrza orkiestry w majątku Potockich w Radzyniu Podlaskim koło Lublina).
Po przeniesieniu się Lipińskich w 1799 roku do Lwowa grał w orkiestrze prowadzonej przez ojca w domu Adama Starzeńskiego oraz w zespołach kameralnych. Pod koniec 1809 r. Lipiński został zaangażowany na stanowisko koncertmistrza orkiestry teatru niemieckiego we Lwowie ( Obowiązujący do 1842 roku przywilej teatralny obejmował tylko teatr niemiecki - polscy aktorzy działali wyłącznie na podstawie nie zawsze formalnych umów z przedsiębiorcami austriackimi). Po dwóch latach pracy w orkiestrze został jej kapelmistrzem. We Lwowie mieszkał przez 40 lat do 1839 r., pracując jako dyrygent, a potem dyrektor orkiestry. We Lwowie powstała zdecydowana większość jego kompozycji, m.in. symfonie, trzy koncerty skrzypcowe, kaprysy, polonezy.
Około 1810 roku powstały pierwsze autorskie utwory Lipińskiego: 3 symfonie Es-dur, B-dur, Uwertura D-dur. W 1812 roku odbył podróż do Warszawy, aby zapoznać się z pracą teatru operowego.
W roku 1814 wyjechał do Wiednia, aby poznać sławnego wówczas niemieckiego skrzypka-wirtuoza Ludwika Spohra. Po tym spotkaniu postanowił obrać karierę koncertującego skrzypka, zaś po powrocie do Lwowa porzucił pracę w teatrze i zajął się doskonaleniem gry na skrzypcach. Równocześnie tworzy i zajmuje się działalnością pedagogiczną.
Pod koniec października 1817 r. udaje się na koncerty do Włoch. Spotał się z Paganinim w 1818 r. (wspólnie koncertowali dwukrotnie 17 kwietnia i 24 maja 1818 r.).
W latach 1819-1824 koncertował w Kijowie, Krakowie, Poznaniu, Berlinie, Lipsku i Wrocławiu, Wilnie, Krzemieńcu i Kamieńcu Podolskim. W tym czasie powstały liczne jego utwory.
W 1823 r. koncertował w Kijowie wspólnie z Marią Szymanowską. Występował w Warszawie w grudniu 1827 i na początku 1828 r. dając sześć koncertów w Teatrze Narodowym, po których otrzymał nominację na pierwszego skrzypka Dworu Królewsko-Polskiego.
W 1829 r. podczas uroczystości koronacyjnych Mikołaja I, na które przybył również Paganini obaj artyści koncertowali wywołując w prasie warszawskiej gorącą polemikę na temat wyższości ich gry. Lipiński po powrocie z Warszawy zaniechał koncertowania i poświęcił się pracy kompozytorskiej. W 1834 r. rozpoczął występy z nowym repertuarem w Warszawie i Poznaniu, w 1835 roku udał się na półtoraroczną podróż artystyczna na Zachód. W Lipsku sprawował stanowisko koncertmistrza w słynnej orkiestrze Gewandhaus. Stamtąd udał się do Paryża. Koncertował niewiele z powodu długiej naprawy uszkodzonych skrzypiec. Z Paryża przeniósł się z koncertami do Anglii (Londyn, Manchester).
W latach 1837-1839 poczynił starania o stanowisko koncertmistrza kapeli króla saskiego w Dreźnie, które otrzymał w 1839 r. Niemal do ostatnich dni swego życia działalności jego związana była z tym miastem.
Współpracował z R. Wagnerem, przyjaźnił się z R. Schumannem. W Dreźnie powstały jego ostatnie utwory.Tutaj też rozwinął swoją działalność pedagogiczną kształcąc wielu skrzypków i opiekując się młodymi talentami (H. Wieniawski). Paganini zapytany, kto według niego jest najlepszym skrzypkiem na świecie odpowiedział: "Nie wiem kto jest najlepszy, ale Lipiński ma na pewno drugie miejsce".
Zmarł z powodu astmy.
Największe dzieła:
•Wariacje na tematy z opery "Kopciuszek" Rossiniego op. 10
•Rondo alla polacca op. 13
•I Koncert skrzypcowy fis-moll op. 14
•II Koncert skrzypcowy D-dur (Concerto militaire; Wojskowy) op. 21
•Variations de Bravoure op. 22
•Fantazja i wariacje na tematy z opery "Lunatyczka" Belliniego op. 23
•Fantazja na motywach opery "Krakowiacy i Górale" Stefaniego op. 33
•III Koncert skrzypcowy e-moll op.24
•IV Koncert skrzypcowy A-dur op.32

Publikacja zawiera utwory solowe na fortepian dla pianistów szkół muzycznych II stopnia, studentów akademii muzycznych. Znajdziemy tu: Mazurek Des-dur op.3 i Mazurek f-moll op.4 ukazały się w 1859 r. (Wildt, Lwów) i 1860 r. (Gubrynowicz@Schmid, Lwów), Mazurek G-dur op.10 i Mazurek h-moll op.11 w 1866 r. (Spina, Wiedeń). Kopie pierwodruków pochodzą z Biblioteki Jagiellońskiej. Utwory trudne ale utrzymane w stylistyce mazurków.
Kompozytor Karol Mikuli urodził się 20 października 1819 r. w Czerniowcach (Bukowina), zmarł 21 maja 1897 r. we Lwowie. Był pianistą, kompozytorem, dyrygentem i pedagogiem. Pochodził z rodziny ormiańskich kupców. Po ukończeniu gimnazjum w Czerniowcach w latach 1839-44 studiował medycynę w Wiedniu. W 1844 r. wyjechał do Paryża. Tam przez trzy lata uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Fryderyka Chopina, później został jego asystentem i przyjacielem. Jednocześnie studiował kontrapunkt i kompozycję u Napoléona Henriego Rebera. w Paryżu poznał również Ferenca Liszta, z którym przez wiele lat utrzymywał przyjacielskie kontakty. W 1848 r. powrócił do Czerniowiec i zajął się pracą pedagogiczną. Koncertował w Bukareszcie, Jassach, Kijowie, Kiszyniowie, w wielu miastach Polski, Austrii, Francji i Włoch. W 1858 r. objął stanowisko dyrektora i profesora Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. Przez 30 lat prowadził zajęcia z fortepianu, harmonii, form muzycznych, kontrapunktu, kompozycji, teorii muzyki i rytmu. W 1887 r. zrezygnował z funkcji dyrektora. Rok później założył prywatną szkołę muzyczną. Jego uczniami byli: Raul Koczalski, Ludwik Marek, Władysław Wszelaczyński, Franciszek Neuhauser, Aleksander Michałowski, Stanisław Niewiadomski, Maurycy Rosenthal, Mieczysław Sołtys, Helena Windakiewiczowa-Rogalska. W 1879 r. Mikuli wydał u Kistnera (Lipsk) F. Chopin's Pianoforte-Werke w 17 tomach.