Sonata No. 23 In A

Skomponowany w latach 1788 - 89 Koncert wiolonczelowy C-dur op. 26 Ignacego Josepha Pleyela, w katalogu R. benton numer 104, miał za życia kompozytora ogromne powodzenie tak u wykonawców, jak i wydawców. W przeciągu niecałych trzydziestu lat od daty powstania pojawiło się dziewięć jego wydań w wersji oryginalnej na wiolonczelę i orkiestrę oraz kilka w opracowaniu na inne instrumenty. Utwór wykazujący znamienne dla stylu klasycznego cechy przypomina swoją konstrukcją jeden z koncertów J. Haydna. Pełne uroku tematy i ciekawa harmonia stanowią o jego oryginalnym pięknie i niezaprzeczalnej wartości artystycznej. Utwór jest atrakcyjny zarówno dla wykonawców, dla których stanowić będzie wdzięczne zadanie oraz cenne uzupełnienie klasycznego repertuaru, jak i dla słuchaczy, którzy będą mogli poznać tę interesującą muzykę.

Works by Boccherini, Corelli, Locatelli, Sammartini and Valenti.

This Sonata, written for and dedicated to the duo of Yo-Yo Ma, cellist, and Emanuel Ax, pianist, is firmly based on classical and romantic models; it revels in the interplay between older music and modern sensibility, exactly as does the Ax-Ma Duo in my estimation. There are slight editorial differences in the cello part between the single part and the cello part in the score; what is in the score represents the composer's intentions. The composer, however, approves Mr. Ma's editing and stylistic additions.

Sonata na wiolonczelę i fortepian op. 38d z 1945 roku napisana przez Hellmutha Christiana Wolffa, współczesnego kompozytora posiadającego wykształcenie muzyczne zdobyte w Berlinie pod okiem Hermanna Aberta, Alberta Scheringa i Curta Sachsa. W 1954 roku został profesorem Uniwersytetu w Lipsku. Tworzył muzykę kameralną, wokalną i orkiestrową.

Edvard Grieg to norweski kompozytor i pianista. okresu romantyzmu. Jego najbardziej znane dzieła to między innymi Koncert fortepianowy a-moll op. 16., a także muzyka do dramatu muzycznego "Peer Gynt" później zestawiona w formie dwóch suit, w skład której wchodzi słynny utwór "W Grocie Króla Gór".

Edison Denissow to rosyjski kompozytor, żyjący w latach 1929 - 1996. Studiował w Moskwie kompozycję oraz instrumentalistykę w zakresie fortepianu. W roku 1990 założył w Moskwie Stowarzyszenie na rzecz Modern Music. Edison Denissow słynie głównie z krótkich utworów na różne instrumenty z towarzyszeniem fortepianu. Sonata na wiolonczelę i fortepian, powstała w 1971 roku i jest jednym z bardziej znanych utworów rosyjskiego kompozytora.

Instrumentacja: Vc-Pf

Johannes Brahms (1833 - 1897) to niemiecki kompozytor, pianista i dyrygent okresu romantyzmu. Jest on autorem licznych kompozycji fortepianowych. Jego dzieła fortepianowe cechują się syntezą romantycznej ekspresji z klasyczną symetrią. Niniejsza publikacja zawiera Sonatę F-dur op. 99 na wiolonczelę i fortepian. Utwór składa się z czterech części: I - Allegro vivace, II - Adagio affettuoso, III - Allegro passionato, IV - Allegro molto.

Max Reger (1873 - 1916) to niemiecki kompozytor i organista, autor licznych dzieł organowych, a także symfonicznych i kameralnych. "Sonatę na wiolonczelę i fortepian" op. 116 skomponował w 1910 roku. Utwór ten składa się z czterech części: cz. I - Allegro moderato, cz. II - Presto, cz. III - Largo, cz. IV - Allegretto con grazia. Utrzymany jest w nowoczesnej harmonice. Partia wiolonczeli charakteryzuje się m. in. wykorzystaniem całej skali instrumentu.

Grieg najprawdopodobniej napisał Intermezzo w 1866 roku, kiedy to w grudniu, wysłał list do swojego przyjaciela, Gottfreda Matthisona-Hansena pisząc w nim o dwóch utworach na wiolonczelę i fortepian, które właśnie stworzył. Intermezzo nie doczekało się reszty dzieła i pozostało utworem samym w sobie - Grieg, oprócz sonaty a-moll nigdy więcej nie napisał nic na duet tych instrumentów.

Niniejsza publikacja zawiera pięć Sonat na wiolonczelę i fortepian Ludwiga van Beethovena. Są to wszystkie sonaty, jakie stworzył on na taką obsadę. Utwory te powstawały w latach 1796 - 1815, kiedy w twórczości Beethovena dokonywały się radykalne przemiany stylistyczne. Kompozytor dążył wtedy do wykształcenia własnego indywidualnego stylu. Przeznaczenie sonat „na fortepian i wiolonczelę” było w czasach współczesnych kompozytorowi nowatorskim pomysłem. Beethoven chciał zaznaczyć, że nie traktuje już fortepianu jako instrumentu wyłącznie akompaniującego. Partia fortepianu w jego sonatach jest równoważna z partią wiolonczeli. Kompozytorzy romantyczni pójdą dalej tym tropem, traktując wiolonczelę jako jeden z ulubionych instrumentów pozwalających na wyrażenie „mowy uczuć”.