Nie mów nic

Kolekcja najpiękniejszych polskich kolęd w opracowaniu Tadeusza Mazura na wiolonczelę z fortepianem. Akompaniament tychże kolęd celowo został opracowany w układzie czterogłosowym, aby po pierwsze można było pomuzykować z pianistą z pełnym harmonicznym podkładem. Po drugie, aby pianista próbował również akompaniować uczniowi bez grania górnego głosu, który niech uczeń sam gra, tworząc czterogłos z fortepianem jako pełnię harmoniczną czterogłosu ucząc się ją słyszeć. Na tle pozostałych trzech składników harmonii, bez górnego głosu, uczeń grając melodię będzie się uczył słyszeć całość każdej funkcji harmonicznej i dostrajać, uzupełniając funkcje harmoniczne o czwarty głos - ten najwyższy. Powyższe kolędy dedykowane są także pianistom, gdyż partia fortepianu jest w pełni samodzielna i kompletna. Można zatem te kolędy grać bez towarzyszenia wiolonczeli.

Henryk Hubertus Jabłoński urodził się 3 listopada 1915 r. w Gdańsku, zmarł 11 października 1989 r. tamże. Był kompozytorem, pedagogiem i wiolonczelistą. Wychowywał się w rodzinie gdańskich mieszczan amatorsko muzykujących- ojciec Herwardt Degler, matka Alidia ze Springerów. Jako kilkuletni chłopiec uczył się gry na fortepianie, skrzypcach, później wiolonczeli. Studia muzyczne podjął w Polskim Konserwatorium Muzycznym Macierzy Szkolnej w Gdańsku (1933-39) w klasie wiolonczeli Kazimierza Wiłkomirskiego. Harmonii i kontrapunktu uczył się u Wernera Schramma, kompozycji u Alfreda Paetscha. Od 1954 r. rozpoczął pracę pedagogiczną w PWSM w Sopocie (później Akademii Muzycznej im. S.Moniuszki w Gdańsku) jako wykładowca instrumentacji i kompozycji. Twórczość kompozytorska Henryka Jabłońskiego jest obfita i różnorodna . W około 500 kompozycjach znajdują się niemal wszystkie uprawiane gatunki i formy muzyczne. Pisał utwory symfoniczne (symfonie, suity, uwertury) , koncerty na różne instrumenty (wiolonczelowy, skrzypcowy, fletowy, fortepianowy i in.) , kameralne, wokalne i wokalno-instrumentalne (kantata,opera) oraz muzykę do filmów, sztuk teatralnych, słuchowisk radiowych; także piosenki, aranżacje i opracowania. Był twórcą skłaniającym się ku estetyce romantycznej. Istotne miejsce zajmuje w jego twórczości harmonika, kolorystyka i bogata inwencja melodyczna.

Blue Note na wiolonczelę i fortepian powstał w 2007 roku na zamówienie Evvy Mizerskiej i jest jej dedykowany. Tytuł utworu – jak mówi kompozytorka – związany jest z wykorzystaniem w kilku fragmentach skali bluesowej z charakterystycznymi dla niej alteracjami. „Blue notes” mają swoją genezę w murzyńskim folklorze muzycznym i charakterystyczne są dla tonalności muzyki jazzowej. Utwór jest inspirowany nurtem minimal music i folklorem rodzimym (częste stosowanie pustych kwint). Blue Note to – jak podpowiada kompozytorka – crossover, czyli swobodne przekraczanie granic między różnymi stylami. Repetytywna narracja muzyczna wprowadza słuchacza w nastrój medytacyjny, który przeradza się w dynamiczny i ożywiony dialog instrumentów, przypominający improwizację jazzową, aby tuż przed zakończeniem znów się uspokoić. Utwór po raz pierwszy wykonała Evva Mizerska (wiolonczela) i Emma Abbate (fortepian) 25 października 2007 roku w Blackheath Halls w Londynie. Rok później Blue Note ukazał się na płycie Young Composers in Tribute to Fryderyk Chopin wydanej przez DUX Recording Producers. Nagrania dokonały Evva Mizerska i Katarzyna Drogosz.