Sław języku

Witold Lutosławski (25 stycznia 1913 w Warszawie - 7 lutego 1994 w Warszawie), polski kompozytor i dyrygent. W domu często grywano na różnych instrumentach co spowodowało zainteresowanie Lutosławskiego muzyką. Zaczął komponować od 9 roku życia. W 1922 skomponował "Preludium" na fortepian. Uczył się gry na skrzypcach i na fortepianie. Uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. W latach 1927-1928 oraz 1932-1937 uczęszczał do Konserwatorium Warszawskiego studiując pianistykę oraz kompozycję. W latach 1931-1933 studiował również matematykę.
Utwór "Recitativo e arioso" został napisany przez kompozytora w 1951 roku.

Publikacja zawiera "Tańce połowieckie" z pierwszej opery Aleksandra Borodina "Kniaź Igor" zawartej w czterech aktach. W doborze tematu opery pomógł kompozytorowi Władimir Stasow, który zaproponował oparcie dzieła na "Słowie o pułku Igora". We wrześniu 1869 roku Borodin rozpoczął pracę nad operą od stworzenia szkiców "Tańców połowieckich", oraz marszu Połowców, ariosa Jarosławny oraz cavatiny Kończakówny. Późniejsze zniechęcenie, praca nad innymi dziełami i nagła śmierć kompozytora nie pozwoliły na ostateczne ukończenie dzieła. W obecnym wydaniu "Tańce połowieckie" zostały zaaranżowane przez Małgorzatę Kołłowicz na skrzypce z fortepianem. Tempo Andantino (ćwierćnuta = 84).

Ruggero Leoncavallo (ur. 8 III 1857 w Neapolu, zm. 9 VIII 1919 w Montecatini) to wybitny włoski kompozytor operowy, uczeń L. Rossiego. Sławę przyniosła mu opera werystyczna zawarta w dwóch aktach pt. "Pajace". Oprócz oper, w jego twórczości odnaleźć można również operetki, balety i pieśni, spośród których popularność zyskał "Poranek" prezentowany w niniejszej publikacji. Utwór został opracowany na skrzypce z fortepianem. Tempo: Moderato con anima.

Część II podręcznika "Czytanie nut głosem"- przeznaczona jest dla uczniów klas III-IV szkół muzycznych II stopnia, została opracowana w oparciu o założenia metodyczne wykorzystane i przedstawione szczegółowo w części I.

Dobór materiału uwzględnia wytyczne dwóch programów kształcenia słuchu: jako przedmiotu autonomicznego oraz zintegrowanego z zasadami muzyki
i harmonią. Czytanie nut głosem I jest przeznaczone dla klas I II (VII VIII), część II dla klas III IV (IX X), część III zaś dla klas V VI (XI XII).

Publikacja zawiera opracowanie 6 kolęd. Znajdziesz tutaj:
Dzisiaj w Betlejem
Cicha Noc
Jezus malusieńki
Pójdźmy wszyscy do stajenki
Gdy śliczna Panna
Wśród nocnej ciszy

Romantyczny walc w tempie vivace. W twórczości Schumanna na pierwszy plan wysuwa się muzyka fortepianowa oraz pieśni, które odzwierciedlają typowe cechy muzyki romantycznej. Prezentowany walc, jest transkrypcją walca, w wersji oryginalnej napisanego na fortepian.

Lista utworów:
Romans op. 16 (Żeleński Władysław)

Do najwcześniejszych kompozycji wybitnego polskiego skrzypka należy Adagio élégiaque op. 5. Utwór powstał około 1851 roku, w czasie wielkiego rosyjskiego tornée 16-letniego sławnego już wirtuoza. Z uwagi na swoisty patos oraz dominującą w nim nutę liryczną, zaliczyć go można do kompozycji typu salonowego.

Tekst VII Koncertu a-moll ustalono na podstawie dostępnych wydań tego utworu, a mianowicie: Petersa w opracowaniu Hermanna, Universalu (1927) w opracowaniu Novotnego oraz ponownie Petersa (1930) w opracowaniu Davissona. W głosie skrzypcowym wyciągu fortepianowego zachowany jest tekst przypuszczalnie oryginalny, powtórzony za wydaniem Petersa w opracowaniu Hermanna.

"Koktajl muzyczny" to kolekcja 18 popularnych piosenek w opracowaniu Stanisława Wiśniewskiego na akordeon solo. Wśród tytułów znajdziesz m. in.: "Kiedy święci idą do nieba", "Zagraj mi piękny Cyganie", "Happy Birthday", "Świeć miesiączku" i inne.

"Można zjawisko, któremu na imię Penderecki nazywać wielorako. I tak też się działo od samego początku i dzieje nadal. Nadawane mu określenia rymują się ze sobą lub rozmijają się, stając przy tym na tym samym lub przeciwnym brzegu. Naprzeciw wyrazom podziwu stają więc anatemy, rzucane również przez tych, którzy wcześniej podziwiali. Bo droga twórcza autora Trenu, Pasji i Raju utraconego ma charakter ekspulsywny. Zmienia się, zaskakując spontanicznością i dynamizmem reakcji na świat i życie. Reakcji będących wyrazem osobowości obdarzonej nie tylko zdolnościami, ale i temperamentem twórczym, i charakterem osobistym o barwie i sile niepowtarzalnej. Nade wszystko - tej niosącej w sobie odwagę bycia sobą. W każdej sytuacji i naprzeciw każdej."
[Mieczysław Tomaszewski]

Andrzej Nikodemowicz to bez wątpienia jedna z największych osobistości w gronie współczesnych polskich kompozytorów. Jego twórczość na stałe zawitała na rodzimej oraz światowej scenie muzycznej, zajmując własne, niepowtarzalne miejsce. Publikacja jest z jednej strony historią człowieka, który na trwałe wpisał się w polskie życie muzyczne XX i XXI wieku, próbą usystematyzowania i obiektywnego scharakteryzowania jego bogatego dorobku kompozytorskiego, a z drugiej strony subiektywnym spojrzeniem na jego sylwetkę oraz na wybrane utwory kameralne. W pracy zamieszczona jest biografia kompozytora od urodzenia we Lwowie w 1925 roku, młodzieńczość, trudne lata wojenne i powojenne, przez konieczność opuszczenia rodzinnego miasta w 1980 roku na rzecz Lublina, gdzie Andrzej Nikodemowicz dotychczas mieszka i dalej tworzy muzykę.
Do prezentacji analitycznej wybrano wąską, ale charakterystyczną i spójną grupę utworów: wczesne kompozycje kameralne Andrzeja Nikodemowicza na skrzypce i fortepian (z lat 40. i 50.) przedstawione w kontekście źródeł jego inspiracji oraz najistotniejszych wydarzeń z jego życia. Są to: Romance, 1947 rok; Kołysanka, 1949 rok; Notturno (Nokturn), 1951 rok; Poeme I, 1955 rok; Poeme II, 1955 rok; Sonata, 1949 rok. Do książki dołączona jest płyta z nagraniami ww utworów kameralnych w wykonaniu Katarzyny Dudy (skrzypce) i Agnieszki Schulz-Brzyskiej (fortepian).

Dwie idee kierunkowe przenikają świadomość twórczą Pendereckiego, który daje im wyraz w swojej poetyce - tak tej eksplikowanej z uniwersyteckich katedr, jak i tej stosowanej w kompozytorskiej praktyce. Pierwsza dotyczy języka i można ją streścić jako: potrzeba syntezy. Syntezy języków wielu, dawnych i nowych, choćby najbardziej dziwiących się sobie. (...) Druga z idei kierunkowych otrzymała postać metafory. Penderecki znalazł dla niej formułę biblijną: arka. Jeśli świata sztuki nie można uzdrowić, zawrócić z drogi prowadzącej ku samozniszczeniu, to trzeba chociaż ocalić to, co posiada on najcenniejszego. Przenieść z dawnego millenium - w nowe - wartości trwałe, niezniszczalne. Kompozytor jest w tym konsekwentny, a w przedstawianiu problemu obrazowy: „Już od dawna myślę o potopie i konieczności zbudowania arki”.

Karol Józef Lipiński (ur. 30 października 1790 w Radzyniu Podlaskim na Lubelszczyźnie, zm. 16 grudnia 1861 w Urłowie) - polski skrzypek, kompozytor i pedagog.
Od wczesnego dzieciństwa zdradzał wybitne zdolności muzyczne. Gry na skrzypcach uczył się od piątego roku życia - początkowo od ojca Feliksa (1765-1847) (kapelmistrza orkiestry w majątku Potockich w Radzyniu Podlaskim koło Lublina).
Po przeniesieniu się Lipińskich w 1799 roku do Lwowa grał w orkiestrze prowadzonej przez ojca w domu Adama Starzeńskiego oraz w zespołach kameralnych. Pod koniec 1809 r. Lipiński został zaangażowany na stanowisko koncertmistrza orkiestry teatru niemieckiego we Lwowie ( Obowiązujący do 1842 roku przywilej teatralny obejmował tylko teatr niemiecki - polscy aktorzy działali wyłącznie na podstawie nie zawsze formalnych umów z przedsiębiorcami austriackimi). Po dwóch latach pracy w orkiestrze został jej kapelmistrzem. We Lwowie mieszkał przez 40 lat do 1839 r., pracując jako dyrygent, a potem dyrektor orkiestry. We Lwowie powstała zdecydowana większość jego kompozycji, m.in. symfonie, trzy koncerty skrzypcowe, kaprysy, polonezy.
Około 1810 roku powstały pierwsze autorskie utwory Lipińskiego: 3 symfonie Es-dur, B-dur, Uwertura D-dur. W 1812 roku odbył podróż do Warszawy, aby zapoznać się z pracą teatru operowego.
W roku 1814 wyjechał do Wiednia, aby poznać sławnego wówczas niemieckiego skrzypka-wirtuoza Ludwika Spohra. Po tym spotkaniu postanowił obrać karierę koncertującego skrzypka, zaś po powrocie do Lwowa porzucił pracę w teatrze i zajął się doskonaleniem gry na skrzypcach. Równocześnie tworzy i zajmuje się działalnością pedagogiczną.
Pod koniec października 1817 r. udaje się na koncerty do Włoch. Spotał się z Paganinim w 1818 r. (wspólnie koncertowali dwukrotnie 17 kwietnia i 24 maja 1818 r.).
W latach 1819-1824 koncertował w Kijowie, Krakowie, Poznaniu, Berlinie, Lipsku i Wrocławiu, Wilnie, Krzemieńcu i Kamieńcu Podolskim. W tym czasie powstały liczne jego utwory.
W 1823 r. koncertował w Kijowie wspólnie z Marią Szymanowską. Występował w Warszawie w grudniu 1827 i na początku 1828 r. dając sześć koncertów w Teatrze Narodowym, po których otrzymał nominację na pierwszego skrzypka Dworu Królewsko-Polskiego.
W 1829 r. podczas uroczystości koronacyjnych Mikołaja I, na które przybył również Paganini obaj artyści koncertowali wywołując w prasie warszawskiej gorącą polemikę na temat wyższości ich gry. Lipiński po powrocie z Warszawy zaniechał koncertowania i poświęcił się pracy kompozytorskiej. W 1834 r. rozpoczął występy z nowym repertuarem w Warszawie i Poznaniu, w 1835 roku udał się na półtoraroczną podróż artystyczna na Zachód. W Lipsku sprawował stanowisko koncertmistrza w słynnej orkiestrze Gewandhaus. Stamtąd udał się do Paryża. Koncertował niewiele z powodu długiej naprawy uszkodzonych skrzypiec. Z Paryża przeniósł się z koncertami do Anglii (Londyn, Manchester).
W latach 1837-1839 poczynił starania o stanowisko koncertmistrza kapeli króla saskiego w Dreźnie, które otrzymał w 1839 r. Niemal do ostatnich dni swego życia działalności jego związana była z tym miastem.
Współpracował z R. Wagnerem, przyjaźnił się z R. Schumannem. W Dreźnie powstały jego ostatnie utwory.Tutaj też rozwinął swoją działalność pedagogiczną kształcąc wielu skrzypków i opiekując się młodymi talentami (H. Wieniawski). Paganini zapytany, kto według niego jest najlepszym skrzypkiem na świecie odpowiedział: "Nie wiem kto jest najlepszy, ale Lipiński ma na pewno drugie miejsce".
Zmarł z powodu astmy.
Największe dzieła:
•Wariacje na tematy z opery "Kopciuszek" Rossiniego op. 10
•Rondo alla polacca op. 13
•I Koncert skrzypcowy fis-moll op. 14
•II Koncert skrzypcowy D-dur (Concerto militaire; Wojskowy) op. 21
•Variations de Bravoure op. 22
•Fantazja i wariacje na tematy z opery "Lunatyczka" Belliniego op. 23
•Fantazja na motywach opery "Krakowiacy i Górale" Stefaniego op. 33
•III Koncert skrzypcowy e-moll op.24
•IV Koncert skrzypcowy A-dur op.32