Sław języku

Spis treści:

Spis treści:

Spis treści:

Wielu muzyków-amatorów ma problemy z prawidłowym budowaniem akordów. Oczywiście podstawowe dur-moll raczej nie sprawiają kłopotu. Problem pojawia się z prawidłowym odczytem septymy, a jak tu zagrać akord septymowy durowy z septymą wielką i obniżoną kwintą C+7-5? Odpowiedź na to i wiele innych pytań znajdziesz w tym poradniku. Cały podręcznik wypełniony jest akordami w tradycyjnej notacji, ich symbolami i diagramami przedstawiającymi układ palców na klawiaturze.

Spis treści:

Niniejsza książka jest drugą częścią fundamentalnej monografii o życiu i twórczości Witolda Lutosławskiego (1913-1994). Całość składa się z dwóch woluminów a pierwsza część - zatytułowana Droga do dojrzałości - ukazała się w 2003 roku. Autorzy szczegółowo opisują biografię Lutosławskiego i przeprowadzają analizy wszystkich utworów powstałych po roku 1960. Monografia zawiera obszerny materiał ilustracyjny w postaci przykładów muzycznych i zdjęć. Publikacja tej książki o czołowej postaci polskiej muzyki drugiej połowy XX wieku znakomicie wpisuje się w Rok Witolda Lutosławskiego ogłoszony przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 2004 roku.

Książka jest pracą badawczą pod redakcją Zbigniewa Skowrona dotyczącą stylu twórczości i estetyki Witolda Lutosławskiego. Publikacja podzielona jest na dwa główne rozdziały: I - Estetyka Witolda Lutosławskiego i jej przejawy dźwiękowe, II - Zagadnienia stylu i techniki kompozytorskiej Witolda Lutosławskiego. Zarówno w badaniach nad estetyką, jak i stylem, projekt zakładał zastosowanie kryteriów metodologicznych sformułowanych w pracy Leonarda B. Meyera pt. "Style and Music. Theory, History, and Ideology" (Filadelfia, University of Pennsylvania Press, 1989). Kryteria te pozwalają określić styl Lutosławskiego nie tylko od strony indywidualnych strategii twórczych, ale też w perspektywie związków z sytuacją artystyczną i kulturową, w jakiej przyszło mu tworzyć.

"Czajkowski był człowiekiem, który wszędzie, gdziekolwiek się udał, obdarzał i był darzony uczuciem i sympatią. Spośród wszystkich wielkich kompozytorów to właśnie on tworzył muzykę, która natychmiast zdobywała popularność i nawet, jeśli niektóre jego utwory nie osiągały najwyższych lotów, znacząca większość dzieł jest aż nadto olśniewająca, by zapewnić mu pozycję jednego z najwspanialszych twórców dziewiętnastowiecznych.
Wielu czytelników tej książki zna balety, koncerty i symfonie Czajkowskiego, jednak liczne jego kompozycje - szczególnie pieśni, opery i utwory kameralne słyszy się rzadko. Mam nadzieję, że książka ta wzbudzi w czytelnikach chęć ich poznania."
Simon Mundy

"Materiał ten powinien stanowić możliwie najpełniejszą (aczkolwiek niekompletną - mam tego świadomość) monografię tego "kultowego" i kulturotwórczego miejsca, jakim był Krakowski jazz Klub "Helikon". Autorzy wspomnień, osoby bezpośrednio uczestniczące w życiu klubu, dzielą się swoim osobistym, niepowtarzalnym spojrzeniem na tamto miejsce i tamten czas. Dlatego ich relacje zamieściliśmy prawie bez zmian, uważając, ze autor pisząc wspomnienia poświęcił im wystarczająco dużo czasu i uwagi. Staraliśmy się nie ingerować zanadto w składnię ani stylistykę, chcąc zachować własny, charakterystyczny styl wypowiedzi autorów. Zdajemy sobie sprawę z absolutnej wyjątkowości zbieranych materiałów. Relacje i impresje z jednej strony, a archiwalia z drugiej oraz na potrzeby niniejszej książki sporządzona możliwie najpełniejsza lista stałych bywalców Jazz Klubu, pozwalają odtworzyć atmosferę tamtych czasów. Mamy taką nadzieję."
Grzegorz Tusiewicz

"Figurujący we wszystkich słownikach i encyklopediach baletowych Leon Woizikovsky to zawsze Polish dancer, danseur polonais, polnischer Tänzer, polskij artist, ballerino polacco. Ten uznany za jednego z najwybitniejszych tancerzy charakterystycznych pierwszej połowy XX wieku i ceniony pedagog zawsze podkreślał swą polską narodowość i fakt ukończenia Szkoły Baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie. Nie obdarowany w zespołach zagranicznych szczególnymi przywilejami, osiągnął w nich wysoką pozycję tylko dzięki swojemu talentowi, niespożytej pracowitości i szczeremu umiłowaniu tańca, który stał się treścią jego życia.
oderwany we wczesnej młodości od ojczystego kraju, najlepsze lata swego życia przetańczył na obczyźnie, w sławnych, występujących pod rosyjskim szyldem zespołach, przebywał wśród ludzi różnych narodowości, przystosowywał się do wciąż zmieniających się warunków i obyczajów w różnych krajach, tracił kontakt z ojczyzną, stawał się "obywatelem świata". Najwyżej jednak ocenione tam wartości jego sztuki, to właśnie takie cechy polskiego tańca, jak polot, werwa, zamaszystość, żywiołowość, zmienność nastrojów. Poza sceną zaś chętnie przebywał, mimo swej rangi solisty, w towarzystwie polskich koleżanek i kolegów, służąc zawsze pomocą i radą nowym przybyszom".
Irena Turska

Od skrajnej biedy do sławy na Zachodzie: niezwykła, lecz prawdziwa opowieść opowieść o tym, jak przypadek zmienił losy chińskiego chłopca Li Cunxina. Nikt nie mógł się spodziewać, że pewnego dnia zatańczy on w najlepszych grupach baletowych na świecie, zaprzyjaźni się z prezydentem Stanów Zjednoczonych oraz pierwszą damą, a także gwiazdami filmu i najbardziej wpływowymi ludźmi w Ameryce. Ubogie chińskie dziecko z chłopskiej rodziny samo zostanie gwiazdą: ostatnim tancerzem Mao i ulubieńcem świata zachodniego. Oto opowieść o odwadze, matczynym uczuciu do syna i pragnieniu wolności; piękna i szczegółowa relacja o niezwykłym życiu nieprzeciętnego człowieka, przedstawiona uczciwie, rzetelnie i dumnie.

Pełne, fachowe i wyczerpujące kompendium wiedzy na temat rocka. Szczegółowe noty biograficzne, pełne dyskografie i oceny dorobku twórczego. Soliści i zespoły, wykonawcy i jednocześnie twórcy, najsłynniejsi kompozytorzy i autorzy tekstów piosenek, którzy sami nie są wykonawcami, najwybitniejsi producenci. Po prostu nowa encyklopedia rocka. Pierwszy z trzech tomów zawiera 2 000 haseł.

Pierwszy na rynku słownik języka hip-hopu. Ciekawy i ważny dla tych, którzy już wiedzą, i dla tych, którzy chcieliby wiedzieć, co znaczy nawijka, lans lub ciąć sample.

Słownik zawiera:
- ponad 600 wyrazów i związków frazeologicznych, głównie związanych z muzyką i jej tworzeniem, a także z życiem towarzyskim w różnych jego przejawach;
- około 1400 cytatów z ponad 700 tekstów polskich piosenek hiphopowych, z dokładnym odniesieniem do źródeł;
- około 40 haseł leksykonowych, ujętych w ramki, zawierających opis pozajęzykowych i kulturowych realiów hip-hopu, np. baggy, freestyle, graffiti, hajs, ziom;
- spis źródeł cytatów zawierający tytuł utworu, wykonawcę, tytuł płyty, nazwę wytwórni i rok wydania.

„Największymi tancerzami są Niżyński i Wójcikowski” – mówił Igor Strawiński. I wbrew pozorom w tej opinii jest wiele prawdy. Aby się o tym przekonać, wystarczy nawet wyrywkowo zapoznać się z publikacjami poświęconymi Leonowi Wójcikowskiemu. Znajdziemy w nich między innymi wypowiedzi – dość powszechne – stwierdzające, że był najznamienitszym tancerzem charakterystycznym w historii tańca. Wszakże w licznych książkach, opisujących tę dziedzinę sztuki pierwszej połowy minionego stulecia, nazwisko Leona Wójcikowskiego zajmuje znaczące miejsce. Stawiany jest obok najwybitniejszych tancerzy jego czasów, porównywany z Wacławem Niżyńskim. I nie bez powodu można również przeczytać – w kontekście Niżyńskiego – że gdyby Wójcikowski nie zrezygnował z „grania szaleńca”, to jego pozycja byłaby zupełnie inna. Niemniej i bez tego Leon Wójcikowski był tancerzem wybitnym i jedynym w swoim rodzaju, a później okazał się równie znakomitym i cenionym pedagogiem.

Zbeletryzowana biografia Włodzimierza Wysockiego, legendarnego rosyjskiego poety i barda, twórcy około 1000 pieśni i ballad, wykonywanych z gitarą w prywatnych domach i na publicznych koncertach, aktora teatralnego i filmowego, człowieka o niekonwencjonalnym stylu życia. Choć oficjalnie nie istniał w Związku Radzieckim jako artysta, stał się ikoną ruchu dysydenckiego. Jakkolwiek sam nie był opozycjonistą i nie myślał o opuszczeniu ZSRR, to jednak wydźwięk jego pieśni i ich pełne żaru, charyzmatyczne wykonanie sprawiały, że otaczała go legenda twórcy niepokornego. Władze radzieckie wprawdzie odsądzały Wysockiego od czci i wiary, jednak w istocie pozwalały mu na to, na co nie pozwalały nikomu innemu: na liczne wojaże zagraniczne, wywiady dla zachodnich stacji telewizyjnych i radiowych, wwożenie do ZSRR nielegalnej literatury , publiczne pokazywanie się ze skazanymi na banicję dysydentami. Książka, przedstawiająca wzloty i upadki Wysockiego jako człowieka i artysty, zawiera nieznane fakty z jego życia, przekłady niektórych pieśni , a także interesujące zdjęcia archiwalne. Ukazuje się ona w 70. rocznicę jego urodzin.

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.

niniejszej książce Anton Neumayr przybliża czytelnikowi sylwetki pięciu wybitnych kompozytorów. Znajdziemy tu biografie klasyków wiedeńskich (Wolfgang Amadeus Mozart, Ludwig van Beethoven) oraz reprezentantów romantyzmu niemieckiego (Johannes Brahms) i słowiańskiego (Fryderyk Chopin, Piotr Czajkowski). Na podstawie wnikliwie przebadanych dokumentów i własnej wiedzy medycznej kreśli autor dokładny obraz chorób tych wybitnych artystów. Ukazuje również proces twórczy, który towarzyszy ich zmaganiom z własnym organizmem.

Książka ta jest dowodem, że we wszystkich tych przypadkach można się pokusić oklarowne wypowiedzi na temat historii chorób i przyczyn śmierci, aswada literacka autora idzie tu wparze zjego kompetencjami medycznymi i zdolnościami trafnego diagnozowania, które pozwalają wykazać niezgodność obiegowych opinii i spekulacji wtym względzie z prawdą historyczną.

Autor książki, profesor Anton Neumayr, jest światowej sławy lekarzem chorób wewnętrznych, a jako absolwent salzburskiego Mozarteum i ceniony pianista występuje często z Filharmonikami Wiedeńskimi. Jego niekwestionowaną zasługą jest popularyzacja biografii słynnych kompozytorów muzyki poważnej. Pasjonujące opowieści na ten temat przedstawia m.in. przed kamerami telewizyjnymi, ilustrując je zazwyczaj fragmentami odpowiednich utworów wykonywanymi na fortepianie. Dużą popularność przyniósł mu cykliczny program telewizyjny pt. Diagnoza, którego jest autorem i prezenterem.

Publikacja łączy zalety podręcznika zawierającego dużą ilość treści oraz praktycznego i wygodnego zeszytu ćwiczeń. "Naszą muzykę" cechuje dbałość o właściwą korelację zagadnień z kształcenia słuchu i rytmiki, których uzupełnienie stanowią podstawowe pojęcia z zakresu teorii muzyki. Nowoczesna konstrukcja podręcznika oraz przemyślany i logiczny sposób uporządkowania zawartych w nim treści i zagadnień stanowią nową jakość na rynku wydawniczym. Charakterystyczną cechą publikacji jest wprowadzenie dużej ilości ćwiczeń twórczych polegających na komponowaniu i improwizacji oraz zwrócenie uwagi na rozwijanie wyobraźni i wrażliwości muzycznej uczniów już od samego początku nauki. Szata graficzna publikacji została przygotowana na najwyższym światowym poziomie. Podręcznik jest w całości kolorowy, z pięknymi ilustracjami autorstwa Małgorzaty Flis. Kolorowe ramki i ikony, powiększona czcionka nut, szerokie pięciolinie i wyraźna czcionka tekstowa ułatwiają dzieciom korzystanie z tej publikacji.

Książka zatytułowana "Sto słynnych kompozytorów" przedstawia stu najwybitniejszych twórców wszystkich epok. Wybór dokonany został na podstawie ich znaczenia w historii muzyki oraz wpływu, jaki mieli na dalszy jej rozwój. Przedstawieni zostali według nazwisk podanych alfabetycznie - od Isaaca Albeniza do Władysława Żeleńskiego.
Historycznie obejmuje to okres od muzyki renesansowej: Mikołaja Gomółki, Orlando di Lasso i Giovanniego P. da Palestriny do twórców współczesnych: Krzysztofa Pendereckiego, Henryka Mikołaja Góreckiego, Wojciecha Kilara, Johna Caga i Karolheinza Stockhausena.
Kompozytorzy Ci pochodzą z różnych krajów europejskich; od twórców polskich, niemieckich, austriackich, francuskich, włoskich poprzez rosyjskich, angielskich, hiszpańskich, czeskich, węgierskich, aż do amerykańskich - Scotta Joplina i Georga Gershwina. Znaleźć to możemy również kompozytora fińskiego i brazylijskiego.
Twórcy ci potraktowani zostali w sposób wszechstronny. Obok życiorysów podana jest, w miarę możliwości, ich pełna twórczość artystyczna. Kompozycje podzielone zostały na trzy działy ze względu na ich fakturę: muzykę wokalno - instrumentalną, instrumentalną i wokalną. Podana jest również ich ewentualna działalność literacka, następnie kompozytorzy w malarstwie, ekranizacjach filmowych i na końcu w anegdocie.

Podręczniki do Audycji muzycznych zawierają całość materiału związanego z podstawami teorii literatury muzycznej oraz historii muzyki i podzielone są na 3 tomy. Niniejszy tom III - część II przeznaczona jest dla uczniów klasy szóstej działu dziecięcego, odpowiadającego poziomowi nauczania w dziale młodzieżowym szkoły muzycznej I st., innych typów podstawowych szkół muzycznych oraz pierwszych klas szkół muzycznych II stopnia. Każda nowa epoka omówiona jest najpierw w sposób ogólny, a następnie podane są charakterystyczne dla niej formy. Życie i twórczość kompozytorów danego stylu opisane są raczej pod kątem przybliżenia ich osobowości twórczych, aniżeli czystych wiadomości encyklopedycznych (chociaż i takie tu się znajdują). Z twórczości zasygnalizowane są ciekawsze utwory oraz dokonany został podział według zastosowania przez kompozytora odpowiedniej faktury muzycznej. Przyczyni się to niewątpliwie do szybszego zapamiętania materiału przez ucznia.

Publikacja z serii "Ludzie świata muzyki" zawiera rozmowy z Jadwigą Romańską przeprowadzone przez Wacława Krupińskiego.
"Tak potoczyło się moje życie - życie wspaniałe, okrutne i bezlitosne... Między piekłem a niebem. Pewnie dlatego tak rozumiem słowa Stanisława Wyspiańskiego, który w liście do Karola Maszkowskiego pisał m. in.: "A tylko człowiek cierpiący może być zdolny do tworzenia czegoś..." Wiem coś o tym. Najpełniej śpiewałam scenę śmierci w "Cyganerii", kiedy umarła mi siostra, najpiękniej śpiewałam IX Symfonię Beethovena, kiedy Maciek był w agonii, jakże przejmująco śpiewałam koncert, kiedy umierała moja ukochana mama... I dlatego wiem, że Wyspiański miał rację - cierpienie i ból wyzwalają wielką siłę twórczą. Chciałoby się nią uspokoić tamto cierpienie.
Mogę powiedzieć na pewno - jestem człowiekiem spełnionym. I spełnionym artystą. Wiem, ile osiągnęłam, jak wysoko udało mi się wejść. Wiem, co zrobiłam przez tyle dekad pracy artystycznej; znam smak znakomitych pochwalnych recenzji, zbieranych w wielu krajach. I brzmienie idących po plecach. O mrówkach. Nieraz sobie myślałam, że ten element można by dołączyć do definicji talentu..."

"Autor niniejszej pracy będzie zadowolony, jeżeli w wyniku lektury Czytelnik zyska wiedzę o Zakopanem z okresu życia kompozytora, pozna okoliczności, które związały wybitnego twórcę z Tatrami i Zakopanem, i zamyśli się przez chwilę nad aktualnością wyznawanej przezeń estetyki tatrzańskiej. Być może chwila takiej refleksji pomoże nam pełniej zrozumieć wyryte na pamiątkowym kamieniu Karłowicza, ustawionym w miejscu jego śmierci pod Małym Kościelcem, słowa Horacego: "Non omnis moriar". Wiara w prawdziwość tych słów "nie wszystek umrę" - to nie tylko wiara w trwałość spuścizny artystycznej kompozytora. To także obowiązek zachowania w ludzkiej pamięci osoby Mieczysława Karłowicza - dobrego, szlachetnego i ciekawego człowieka, wielkiego artysty, wybitnego taternika."
[Maciej Pinkwart]
Do książki dołączona jest płyta CD z wystawą multimedialną Mieczysława Karłowicza "Muzyka i Tatry".

"Można zjawisko, któremu na imię Penderecki nazywać wielorako. I tak też się działo od samego początku i dzieje nadal. Nadawane mu określenia rymują się ze sobą lub rozmijają się, stając przy tym na tym samym lub przeciwnym brzegu. Naprzeciw wyrazom podziwu stają więc anatemy, rzucane również przez tych, którzy wcześniej podziwiali. Bo droga twórcza autora Trenu, Pasji i Raju utraconego ma charakter ekspulsywny. Zmienia się, zaskakując spontanicznością i dynamizmem reakcji na świat i życie. Reakcji będących wyrazem osobowości obdarzonej nie tylko zdolnościami, ale i temperamentem twórczym, i charakterem osobistym o barwie i sile niepowtarzalnej. Nade wszystko - tej niosącej w sobie odwagę bycia sobą. W każdej sytuacji i naprzeciw każdej."
[Mieczysław Tomaszewski]

"Obfitość muzyki skomponowanej w XX wieku oraz jej ogromne zróżnicowanie sprawiły, że okresowi temu poświęcone są dwie książki. Wytyczną dla pierwszej, a więc tego tomu, jest podstawowy poziom wiedzy wymaganej przy egzaminie maturalnym z historii muzyki (...). Argumentem przemawiającym na rzecz tak obszernego omówienia repertuary powstałego w minionym stuleciu była chęć przybliżenia do czytelników muzyki uważanej niekiedy za "trudną", "niezrozumiałą", a nawet "brzydką". Oczywiście, rodzi to pytanie: czy muzykę można "zrozumieć"? Otóż w pewien sposób można, a służy temu poznanie technik kompozytorskich, czyli zasad według których kompozytorzy "składają dźwięki" - jak pisze Gwizdalanka we wstępie "Od Autora". Prezentowany podręcznik zawiera liczne fotografie, przykłady muzyczne, fragmenty partytur, ilustracje, rysunki, diagramy wykresy, które z pewnością przybliżą uczniom zagadnienia związane z muzyką XX wieku.

Additamenta Musicologica Lublinensia jest czasopismem Instytutu Muzykologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Numer z roku 2008 otwiera artykuł Antoniego Zoły (KIL) pt. Koncepcja badań nad żywą tradycją polskich śpiewów religijnych w ujęciu Bolesława Bartkowskiego, któremu dedykowana jest niniejsza publikacja.

Ten tomik utworów i refleksji powstał jako upominek jubileuszowy na 80-lecie Twórcy i Szefa Zespołu Tańca Ludowego UMCS, Stanisława Leszczyńskiego. Więzi autora z Zespołem (istniejącym od 1953 roku) i jego Twórcą, Stanisławem Leszczyńskim, datują się od 1969 roku i trwają do dziź. Książka zawiera płytę CD z nagraniami zespołu.

Początkową część Biuletynu wypełniają artykuły, których treść koncentruje się głównie wokół samego problemu kształcenia muzyków kościelnych i jego różnych form.

Rok 2009 jest rokiem Mieczysława Karłowicza w stulecie jego tragicznej śmierci. W książce opisane jest krótkie życie wybitnego kompozytora i jego twórczość. Znajdują się tu szczegóły biograficzne i kompozytorskie Karłowicza nieznane dotąd czytelnikom. Publikacja wzbogacona została wieloma zdjęciami. Ważna publikacja na polskim rynku muzycznym.

Andrzej Nikodemowicz to bez wątpienia jedna z największych osobistości w gronie współczesnych polskich kompozytorów. Jego twórczość na stałe zawitała na rodzimej oraz światowej scenie muzycznej, zajmując własne, niepowtarzalne miejsce. Publikacja jest z jednej strony historią człowieka, który na trwałe wpisał się w polskie życie muzyczne XX i XXI wieku, próbą usystematyzowania i obiektywnego scharakteryzowania jego bogatego dorobku kompozytorskiego, a z drugiej strony subiektywnym spojrzeniem na jego sylwetkę oraz na wybrane utwory kameralne. W pracy zamieszczona jest biografia kompozytora od urodzenia we Lwowie w 1925 roku, młodzieńczość, trudne lata wojenne i powojenne, przez konieczność opuszczenia rodzinnego miasta w 1980 roku na rzecz Lublina, gdzie Andrzej Nikodemowicz dotychczas mieszka i dalej tworzy muzykę.
Do prezentacji analitycznej wybrano wąską, ale charakterystyczną i spójną grupę utworów: wczesne kompozycje kameralne Andrzeja Nikodemowicza na skrzypce i fortepian (z lat 40. i 50.) przedstawione w kontekście źródeł jego inspiracji oraz najistotniejszych wydarzeń z jego życia. Są to: Romance, 1947 rok; Kołysanka, 1949 rok; Notturno (Nokturn), 1951 rok; Poeme I, 1955 rok; Poeme II, 1955 rok; Sonata, 1949 rok. Do książki dołączona jest płyta z nagraniami ww utworów kameralnych w wykonaniu Katarzyny Dudy (skrzypce) i Agnieszki Schulz-Brzyskiej (fortepian).

Publikacja w języku angielskim. Prezentowane ilustrowane wydawnictwo Chopin, autorstwa Mieczysława Tomaszewskiego, przygotowane zostało z okazji obchodów 160. rocznicy śmierci oraz 200. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina. Wprowadza czytelnika w tajniki biografii i twórczości najwybitniejszego polskiego kompozytora i jest adresowane do wszystkich, którym Chopin i jego talent są bliskie, tak w Polsce, jak i za granicą.

Projekt graficzny przygotował prof. Władysław Pluta. Uzupełnieniem tekstu jest bogaty materiał ilustracyjny, obejmujący zarówno reprodukcje i zdjęcia archiwalne, jak też fotografie współczesne, ukazujące miejsca związane z życiem Chopina. Wyjątkowe w swej urodzie zdjęcia ukazują piękno ojczystej ziemi kompozytora.
Publikacja liczy 360 stron i ponad 300 zdjęć. Zdjęcia współczesne przygotowywane zostały przez profesjonalnych fotografików, a reprodukcje dzieł archiwalnych pochodzą między innymi z Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Narodowego w Poznaniu, Muzeum Czartoryskich, Biblioteki Narodowej, Biblioteki Jagiellońskiej, Bridgeman Art Library w Londynie, Tate Gallery i innych.

Dwie idee kierunkowe przenikają świadomość twórczą Pendereckiego, który daje im wyraz w swojej poetyce - tak tej eksplikowanej z uniwersyteckich katedr, jak i tej stosowanej w kompozytorskiej praktyce. Pierwsza dotyczy języka i można ją streścić jako: potrzeba syntezy. Syntezy języków wielu, dawnych i nowych, choćby najbardziej dziwiących się sobie. (...) Druga z idei kierunkowych otrzymała postać metafory. Penderecki znalazł dla niej formułę biblijną: arka. Jeśli świata sztuki nie można uzdrowić, zawrócić z drogi prowadzącej ku samozniszczeniu, to trzeba chociaż ocalić to, co posiada on najcenniejszego. Przenieść z dawnego millenium - w nowe - wartości trwałe, niezniszczalne. Kompozytor jest w tym konsekwentny, a w przedstawianiu problemu obrazowy: „Już od dawna myślę o potopie i konieczności zbudowania arki”.

Refren hymnu Lecha dodi Pójdź, mój ukochany, naprzeciw Oblubienicy - powitajmy Szabat!, jest odniesieniem do talmudycznej opowieści jak mędrcy wiali Święty Dzień. Rabi Chinina wychodził na pole i mówił: Pójdźmy, wyjdźmy naprzeciwko Szabatu Królowej!, a rabi Janaj ubierał strój szabatowy i mówił: Boi Kala! Boi Kala! - Przybywaj Oblubienico!

Publikacja stanowi szóstą część cyklu, który ma za zadanie upowszechnianie wiedzy o najważniejszych kompozytorach w historii muzyki.
W każdej części znajdziemy życiorys kompozytora, opis jego twórczości wraz z reprezentatywną formą muzyczną, fragment utworu (jego genezę) - można go zagrać na fortepianie, skrzypcach, flecie (lub innym instrumencie muzycznym), jak również keyboardzie, a także słowniczek muzyczny związany z danym twórcą oraz zagadki muzyczne.

Książka przedstawia poglądy na muzykę i panoramę warunków, w jakich przyszło działać jej twórcom w XX wieku. Naświetla sytuacje, w których padały hasła całkowitego zerwania z przeszłością i podporządkowania sztuki propagandzie. Objaśnia rewolucjonizujący wpływ mediów na życie muzyczne, genezę rocka i fascynacji muzyką dawną. Uzmysławia, jak różnie można pojmować czym jest muzyka w zależności od tego, czy jest się Polakiem, Francuzem, Niemcem czy Kalifornijczykiem. Po trzeciej części Historii muzyki, przedstawiającej techniki kompozytorskie, ten tom dopełnia panoramę muzyki XX wieku o jej kontekst estetyczny i społeczno-polityczny.

Taka płyta jak "21" Adele zdarza się raz na kilkanaście lat. Jej piosenka Someone Like You po prawie szesnastu latach zastąpiła Angels Robbiego Williamsa w roli standardu najczęściej wybieranego przez Brytyjczyków zarówno na śluby, jak i pogrzeby - kto wie, czy to nie ważniejsze od wszystkich statuetek i nagród. Wszyscy kochają Adele. Ja też. Poznajcie ją lepiej - w tej książce jest wszystko.

Autorka niniejszej książki Maria Ewa Sołtys – wnuczka Mieczysława i córka Adama Sołtysów – od lat zajmuje się życiem i twórczością swoich wybitnych przodków. Z wykształcenia muzykolog (absolwentka Akademii Muzycznej we Lwowie, studia uzupełniała w Warszawie pod kierunkiem prof. dr. hab. Ireny Poniatowskiej jako stypendystka fundacji Batorego oraz Mianowskiego), jest autorką monografii pt. „Tylko we Lwowie”, „Dzieje życia i działalności Mieczysława i Adama Sołtysów” (Ossolineum 2008) oraz artykułów poświęconych różnym aspektom twórczości wspomnianych kompozytorów, ogłoszonych na łamach rzeszowskiego wydawnictwa „Musica Galiciana”.

Janusz Gniatkowski, wielka gwiazda polskiej piosenki w latach 50. i 60. XX-wieku. Uwielbiany przez fanów, charakteryzujący się niepowtarzalnym urokiem osobistym, elegancją i fascynującą osobowością estradową. No i ten głos, wyjątkowy, ciepły o dużej skali i sile, i przepięknej barwie, który później wielu wykonawców starało się naśladować. Autorem książki jest Janusz Świąder – dziennikarz od 1969 r. w redakcjach: „Sztandar Ludu”, „Dziennik Lubelski” i „Dziennik Wschodni”, a w latach 1975-1991 również w Polskiej Agencji Prasowej. Autor licznych publikacji w prasie lubelskiej, krajowej (m.in. w „Przekroju” i „Głosie Nauczycielskim”, Magazynie Wyższych Sfer VIP) i zagranicznej (londyńskim, polonijnym Polish Weekly Magazine „Cooltura”, nowojorskim polonijnym „Super Express USA”, amerykańskim dwutygodniku polonijnym „Gwiazda Polarna”) oraz w portalach internetowych – Interia, Wirtualna Polska i kanadyjskim Mówię po polsku. Współpracował owocnie z warszawską agencją komputerową Micro Way Media i Krajową Agencją Prasową i Fotograficzną, a obecnie współpracuje z dwumiesięcznikiem lubelskim „Uroda życia”. W roku 2011, decyzją lubelskiego oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy, został mu przyznany tytuł „Młodego Dinozaura”. Tytułem tym stowarzyszenie obdarza dziennikarzy-emerytów, czynnych zawodowo.
Książka ma na celu: dla starszych – powrót do miłej przeszłości, dobrych wspomnień, którym towarzyszyły piosenki Janusza Gniatkowskiego; dla nieco młodszych – powrót do krainy dzieciństwa; a dla współczesnych przybliżenie postaci tego piosenkarza i być może zafascynowanie Jego osobowością i dorobkiem artystycznym.

Album przygotowany z okazji 100 rocznicy urodzin Witolda Lutosławskiego jest próbą dopełnienia portretu twórcy i człowieka. Zawiera wypowiedzi kompozytora, wspomnienia rodziny i przyjaciół, a także listy, dokumenty, fotografie. Książka w angielskie wersji językowej.

Album przygotowany z okazji 100. rocznicy urodzin Witolda Lutosławskiego jest próbą dopełnienia portretu twórcy i człowieka. Zawiera wypowiedzi kompozytora, wspomnienia rodziny i przyjaciół, a także listy, dokumenty, fotografie.

Obszerna, bogato ilustrowana monografia nestora muzyki polskiej, wybitnego edytora twórcy Wydania Narodowego Dzieł F. Chopina, pianisty laureata III Konkursu Chopinowskiego, w latach 1949- 2010 jego jurora, a także kompozytora i pedagoga profesora klasy fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w Warszawie, którą ukończyli pianiści tej miary co Piotr Paleczny, Bronisława Kawalla i in. Niezaprzeczalnym walorem książki jest baza źródłowa, z jakiej korzystała autorka, a są nią m.in. rozmowy przeprowadzone z prof. Janem Ekierem oraz jego wybitnymi uczniami. Publikację uzupełniają liczne aneksy, zawierające wykaz nagrań Jana Ekiera, wykaz jego koncertów, a także spis kompozycji oraz artykułów i prac naukowych, wykaz materiałów filmowych i audycji radiowych z udziałem bohatera książki.

"Encyklopedia Muzyczna PWM" wydanie specjalne stanowi publikację towarzyszącą wydaniom i wznowieniom poszczególnych tomów. W niniejszej edycji zamieściliśmy hasło „Lutosławski”, uaktualnione wg najnowszego stanu badań i ze znacznie rozbudowaną charakterystyką, oraz hasła poświęcone kompozytorom, wykonawcom, muzykologom i innym postaciom, których życie lub twórczość wiązały się z osobą Witolda Lutosławskiego.

Książka Polish Music Since 1945 powstała podczas międzynarodowej konferencji zorganizowanej przez Canterbury Christ Church University w 2009. Składa się z trzech części poddających analizy twórczości, stylu pracy, stylistyki. Część ostatnia dotyczy polskiej muzyce jazzowej i filmowej. Książka w języku angielskim.

Mazurek fortepianowy w muzyce polskiej XX wieku to książka obejmująca mazurki fortepianowe skomponowane w latach 1900-2000 przez kompozytorów, którzy deklarowali swą przynależność do polskiej kultury zarówno tworzonymi dziełami, jak i innymi formami ekspresji potwierdzającymi ich kulturową więź z Polską. Wobec zagmatwanych dwudziestowiecznych dziejów narodu polskiego, który dwukrotnie odzyskiwał i tracił swoją suwerenność państwową, był poddawany działaniom przesiedleńczym oraz innym formom społecznego nacisku, kryterium deklarowanej tożsamości narodowej pozwala objąć refleksją wszystkie dzieła wpisujące się w tę muzyczną tradycję, niezależnie od miejsca i okoliczności ich powstania.

Andrzej Panufnik oglądany z perspektywy i książek, i artykułów jemu poświęconych czy też z perspektywy jego własnej opowieści autobiograficznej, wydaje się artystą w bardzo znacznym stopniu zdeterminowanym przez naturę talentu, rodzajem genialnego lunatyka, który przez hitlerowską okupację, komunizm i przez całe życie przeszedł pchany przez rodzącą się muzykę. To właśnie jest najciekawsze w jego biografii i najwspanialsze - czystość jego życia, ustawiczne dążenie do wypowiedzenia się, do ekspresji.
Adam Zagajewski

Z Beatą Bolesławską- Lewandowską rozmawiają:
Julian Anderson
Łukasz Borowicz
Andrzej Dzierżyński
Wojciech Michniewski
Camila Panufnik
Jem Panufnik
Roxanna Panufnik
Ewa Pobłocka
Gerard Schwarz
Stanisław Skrowaczewski
Marek Stephenson
Wanda Wiłkomirska

Książka ukazująca się w setną rocznicę urodzin Andrzeja Panufnika, jest zbiorem wywiadów z osobami z otoczenia kompozytora.

Obszerne wydanie encyklopedyczne zawierające 121 sylwetek piosenkarzy, kompozytorów oraz osób związanych z polską piosenką. Zawarto tu biogramy muzyczne i artystyczne, jak również wywiady, zdjęcia, dyskografie. Do każdego opisu danego artysty dołączany jest reprezentatywny tekst piosenki, wykonywanej w czasach ich świetności i sławy.

Książka „Górecki. Portret w pamięci” Beaty Bolesławskiej-Lewandowskiej jest zapisem rozmów z osobami z kręgu Henryka Mikołaja Góreckiego, polskiego kompozytora XX wieku. Z mozaiki wspomnień wyłania się portret kompozytora, jakiego wcześniej nie znaliśmy.
Jak pisze autorka: „Kiedy 12 listopada 2010 roku dotarła do mnie wiadomość o śmierci Henryka Mikołaja Góreckiego, pomyślałam, że oto definitywnie kończy się pewna epoka w historii muzyki polskiej, ale jednocześnie uświadomiłam sobie, że chciałabym zrobić coś, co byłoby możliwie najlepszym upamiętnieniem tej niezwykłej postaci naszego życia muzycznego".