Tyś Jest Pan

Steve Vai, właściwie Steven Siro Vai (ur. 6 czerwca 1960, Nowy Jork), amerykański gitarzysta i kompozytor. Jest wegetarianinem. Jeden z najwybitniejszych uczniów amerykańskiego gitarzysty Joe Satrianiego (1973-1978). Steve jest absolwentem szkoły muzycznej Berklle College of Music. Posiada własną wytwórnię płytową, a zarazem firmę wydawniczą Favored Nations. Wraz z Frankiem Zappą nagrał 6 płyt (1980-84), a po jednej płycie z zespołami Alcatrazz (1985) i Whitesnake (1989) oraz Davidem Lee Rothem (wokalistą grupy Van Halen) (1986). Pierwsze samodzielnie zrealizowane albumy Flex-Able i Flex-Able Leftovers wydane zostały w 1984 roku.
Od 1992 roku koncertuje jako artysta solowy i wydaje w tym czasie kolejne albumy oraz płyty szkoleniowe dla gitarzystów. Używa głównie gitar elektrycznych firmy Ibanez - pomógł podczas projektowania serii Ibanez JEM, które firmuje.
Publikacja składa się z dwóch cześci. W 1 cz. utwory rozpisane są na zespół instrumentów orkiestry rock'owej. Podstawowy skład orkiestry to: gitara elektryczna, gitara akustyczna, gitara basowa oraz skład instrumentów orkiestrowych: skrzypce, wiolonczela, kontrabas, trąbki, waltornie, puzony, saksofony, fortepian, kotły i zestaw perkusyjny. W 2 cz. występuje tradycyjny zapis na zespół gitar (2 lub 3 gitary): tabulatura oraz linia melodyczna. W tabulaturze wyszczególnione są poszczególne głosy grupy gitar, które tworzą dopełnienie harmoniczne i melodyczne utworu.

Kolekcja utworów fortepianowych zebranych i zaaranżowanych przez Lesława Lica - pianisty, klarnecisty, saksofonisty, kompozytora, aranżera, pedagogia i publicysty muzycznego. Lic związany jest z krakowską Filharmonią, Operą, Radiem i Telewizją oraz Akademią Muzyczną. Jest również uczestnikiem pierwszych powojennych zespołów jazzowych m. in. 'Hot Club Melomani'. Przez 32 lata był kierownikiem muzycznym kabaretu "Jama Michalika". Lic jest laureatem szeregu nagród artystycznych. Po przejściu na emeryturę rozpoczął współpracę z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną im. L. Solskiego w Krakowie.

(...)Dobra passa Kenny’ego G. trwała także w latach 90-ych, za album "Breathless" otrzymał platynową płytę. Trudno jednoznacznie określić, czy niezbyt wymyślna pod względem harmonicznym muzyka Kenny’ego G. jest jazz'em ale przecież nie można jej także określić jako typową muzyką z gatunku - pop. Z pewnością jest jednak interesującym obiektem analiz dotyczących przenikania się różnych gatunków oraz komercjalizacji współczesnej muzyki rozrywkowej (w tym i jazzu). Nie wdając się w rozważania na temat wartości muzyki Kenny’ego G., trzeba przyznać, że jest swego rodzaju fenomenem muzycznym; płyty artysty sprzedają się w takich samych nakładach jak albumy wykonawców rock'owych, on zaś sam cieszy się nie mniejszą niż oni popularnością.

Publikacja zawiera wybrane utwory na saksofon sopranowy i tenorowy z towarzyszeniem orkiestry w składzie: strings, keyboard, guitara, bass, drums, percussion.

Dodatkowo zawiera głos saksofonu.

Starszy brat Rollinsa grał na skrzypcach, Sonny zaś w wieku 9 lat zaczął pobierać lekcje gry na fortepianie, by niebawem (mając 11 lat) grać na saksofonie. W 1944 r. grał w na saksofonie altowym, później w 1947 r. wybrał saksofon tenorowy. Jeszcze w szkole założył własną grupę, do której zaprosił Jackiego McLena, Kenny’ego Drew i Arta Taylora. Przez wiele, miesięcy (1948) ćwiczył z zespołem Theloniousa Monka. W 1949 r. Rollins koncertował wraz z Milesem Davisem, a ta doskonale rozwijająca się (oraz perfekcyjnie artystycznie uzupełniająca) współpraca zaowocowała nie tylko doskonałymi nagraniami, ale przede wszystkim włączeniem kilku kompozycji do jazzowego repertuaru obu muzyków (w 1954 r. Davis dokonał z Rollinsem nagrań, w tym trzech ważnych kompozycji tenorzysty: “Airegin”, “Oleo” i “Doxy”).
Powyższe utwory są zapisane i opracowane w książce tak, że jest możliwość zagrania z płytą CD praktycznie na każdym instrumencie.