Piosenka

"Utwór skomponowany w 1911 roku przez Irvinga Berlina z miejsca stał się przebojem. Związany ze środowiskiem artystycznym Brodwayu Berlin napisał największe amerykańskie hity, jak Cheek to Cheek czy White Christmas. Alexander’s Ragtime Band był jego pierwszym, dopiero otwierającym drogę do sławy. Podchwycili go zarówno instrumentaliści, jak i piosenkarze. Melodia była na tyle atrakcyjna, wpadająca w ucho, że nowoorleańskie i dixielandowe zespoły jazzowe bardzo szybko wprowadziły ten utwór do swojego repertuaru i stał się on jednym z najpopularniejszych standardów jazzowych. W wykonaniu wokalistów stawał się lekką piosenką, często goszczącą na listach prze-bojów. Nagrali ją m.in. Louis Armstrong, Bing Crosby, Bessie Smith, Ella Fitzgerald, Liza Minnelli i Ray Charles. Do dziś pozostaje w repertuarze miłośników standardów jazzowych na całym świecie.
Licząca sobie już ponad 100 lat melodia jest prosta i ponadczasowa. Warto ją grać współcześnie, w niezmienionej formie – zachowuje wtedy swój tradycyjny smak. Jest znakomitą propozycją dla muzyków zaczynających właśnie swoją przygodę z jazzem".



Antoni Krupa

"Blues ma zazwyczaj dwunasto- lub szesnastotaktową formułę. Zdarza się, że utwory nie mające klasycznej formy bluesa jednak nim są. Wiąże się to z pewnym typem nostalgii. Najlepszym tego przykładem jest Basin Street Blues. W kompozycji zastosowana została nietypowa dla tego gatunku forma, lecz jej nastrój znakomicie podkreśla przynależność do bluesowej rodziny. Basin Street Blues powstał w 1927 roku i z założenia był piosenką, ale podobnie jak wiele innych standardów jazzowych doczekał się kilku wspaniałych opracowań instrumentalnych. Wykonywali i wykonują go wszyscy muzycy jazzowi. Najpopularniejsze aranżacje należą do Louisa Armstronga, który pierwszą wersję nagrał już w 1927 roku.



Spencer Williams, autor Basin Street Blues, urodził się w Nowym Orleanie w 1889 roku. W 1916 roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie związał się z zespołem dixielandowym Louisiana Five, jednym z pierwszych jazzowych bandów. Był kompozytorem piosenek, pianistą i wokalistą. Basin Street Blues obok Royal Garden Blues należy do najpopularniejszych utworów jazzu tradycyjnego tego autora".

Czy warto poznawać standardy jazzowe? Na pewno tak! Przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze – dlatego że granie ich jest najlepszą szkołą jazzu. Dają nam one materiał wyjściowy do ćwiczenia improwizacji, pomagają w doskonaleniu warsztatu muzycznego, uczą historii jazzu. Po drugie – pozwalają bezstresowo realizować się podczas tzw. jam-sessions.
Jam-session to sytuacja na estradzie, podczas której muzycy niegrający ze sobą na co dzień wspólnie wykonują dowolnie wybrany utwór. Wyobraźcie sobie taką sytuację. Znajdujecie się na estra-dzie wśród innych muzyków i ktoś rzuca hasło: „No to co gramy? Może Sweet Georgia Brown?” A Wy nie znacie tego utworu… No i stres, no i wstyd. Nie tylko więc warto, ale wręcz koniecznie trzeba znać standardy, gdy zaczyna się przygodę z jazzem.
Jednym z tych obowiązkowych jest Sweet Georgia Brown. Utwór skomponował w 1925 roku Maceo Pinkard (1897–1962). Autorem tekstu jest Kenneth Casey. W założeniu twórców miała to być piosenka. W latach 20. zaśpiewała ją m.in. Ether Waters, wokalistka i aktorka, nominowana do Oscara za drugoplanową rolę w filmie Pinky. Z czasem kompozycja ta stała się jednym z najchętniej gra-nych standardów jazzowych wykonywanych w wersji instrumentalnej".