Och Ela

"Utwór skomponowany w 1911 roku przez Irvinga Berlina z miejsca stał się przebojem. Związany ze środowiskiem artystycznym Brodwayu Berlin napisał największe amerykańskie hity, jak Cheek to Cheek czy White Christmas. Alexander’s Ragtime Band był jego pierwszym, dopiero otwierającym drogę do sławy. Podchwycili go zarówno instrumentaliści, jak i piosenkarze. Melodia była na tyle atrakcyjna, wpadająca w ucho, że nowoorleańskie i dixielandowe zespoły jazzowe bardzo szybko wprowadziły ten utwór do swojego repertuaru i stał się on jednym z najpopularniejszych standardów jazzowych. W wykonaniu wokalistów stawał się lekką piosenką, często goszczącą na listach prze-bojów. Nagrali ją m.in. Louis Armstrong, Bing Crosby, Bessie Smith, Ella Fitzgerald, Liza Minnelli i Ray Charles. Do dziś pozostaje w repertuarze miłośników standardów jazzowych na całym świecie.
Licząca sobie już ponad 100 lat melodia jest prosta i ponadczasowa. Warto ją grać współcześnie, w niezmienionej formie – zachowuje wtedy swój tradycyjny smak. Jest znakomitą propozycją dla muzyków zaczynających właśnie swoją przygodę z jazzem".



Antoni Krupa

Utwory muzyczne cieszące się ogromną popularnością wśród odbiorców nazywamy przebojami. W muzyce jazzowej przyjęło się nazywać je standardami. Na ogół są to kompozycje jazzowe. Zdarzają się także adaptacje melodii ludowych. Do nich właśnie należy St. James Infirmary.[...].

Jazzowe interpretacje tego utworu czerpią linię melodyczną z oryginału, natomiast tekst zmieniał się na przestrzeni lat. Istnieją jego dwie podstawowe wersje. Pierwsza jest opowieścią żołnierza, który stracił zdrowie i wszystkie pieniądze w domu publicznym. Pojawił się w barze, aby uto-pić smutek w alkoholu, i opowiadał towarzyszowi o odwiedzinach w szpitalu St. James Infirmary, w którym zobaczył swoje umierające dziecko. Tak śpiewał m.in. Dave Van Ronk w 1959 roku. Natomiast Louis Armstrong w drugiej, bardziej popularnej wersji tego utworu, nagranej w 1927 roku, opuścił kwestię rozmowy w barze i swą historię zaczął wprost od odwiedzin w szpitalu. Oba warianty kończą się tak samo: wskazówkami co do sposobu pochówku bohatera.
Utwór ten wykonywany był bardzo często podczas pogrzebów w Nowym Orleanie. Jego współczesne wersje można usłyszeć na koncertach zespołów dixielandowych".

Czy warto poznawać standardy jazzowe? Na pewno tak! Przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze – dlatego że granie ich jest najlepszą szkołą jazzu. Dają nam one materiał wyjściowy do ćwiczenia improwizacji, pomagają w doskonaleniu warsztatu muzycznego, uczą historii jazzu. Po drugie – pozwalają bezstresowo realizować się podczas tzw. jam-sessions.
Jam-session to sytuacja na estradzie, podczas której muzycy niegrający ze sobą na co dzień wspólnie wykonują dowolnie wybrany utwór. Wyobraźcie sobie taką sytuację. Znajdujecie się na estra-dzie wśród innych muzyków i ktoś rzuca hasło: „No to co gramy? Może Sweet Georgia Brown?” A Wy nie znacie tego utworu… No i stres, no i wstyd. Nie tylko więc warto, ale wręcz koniecznie trzeba znać standardy, gdy zaczyna się przygodę z jazzem.
Jednym z tych obowiązkowych jest Sweet Georgia Brown. Utwór skomponował w 1925 roku Maceo Pinkard (1897–1962). Autorem tekstu jest Kenneth Casey. W założeniu twórców miała to być piosenka. W latach 20. zaśpiewała ją m.in. Ether Waters, wokalistka i aktorka, nominowana do Oscara za drugoplanową rolę w filmie Pinky. Z czasem kompozycja ta stała się jednym z najchętniej gra-nych standardów jazzowych wykonywanych w wersji instrumentalnej".