Blues X

Lista utworów:
Free Time Blues (Armitage)

Lista utworów:
Complaining Blues (Armitage)

Możliwości wykonawcze:
4 Trombones & Wind Band

Lista utworów:
Sliding The Blues (Armitage)

Możliwości wykonawcze:
Big Band

"Blues ma zazwyczaj dwunasto- lub szesnastotaktową formułę. Zdarza się, że utwory nie mające klasycznej formy bluesa jednak nim są. Wiąże się to z pewnym typem nostalgii. Najlepszym tego przykładem jest Basin Street Blues. W kompozycji zastosowana została nietypowa dla tego gatunku forma, lecz jej nastrój znakomicie podkreśla przynależność do bluesowej rodziny. Basin Street Blues powstał w 1927 roku i z założenia był piosenką, ale podobnie jak wiele innych standardów jazzowych doczekał się kilku wspaniałych opracowań instrumentalnych. Wykonywali i wykonują go wszyscy muzycy jazzowi. Najpopularniejsze aranżacje należą do Louisa Armstronga, który pierwszą wersję nagrał już w 1927 roku.



Spencer Williams, autor Basin Street Blues, urodził się w Nowym Orleanie w 1889 roku. W 1916 roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie związał się z zespołem dixielandowym Louisiana Five, jednym z pierwszych jazzowych bandów. Był kompozytorem piosenek, pianistą i wokalistą. Basin Street Blues obok Royal Garden Blues należy do najpopularniejszych utworów jazzu tradycyjnego tego autora".

Utwory muzyczne cieszące się ogromną popularnością wśród odbiorców nazywamy przebojami. W muzyce jazzowej przyjęło się nazywać je standardami. Na ogół są to kompozycje jazzowe. Zdarzają się także adaptacje melodii ludowych. Do nich właśnie należy St. James Infirmary.[...].

Jazzowe interpretacje tego utworu czerpią linię melodyczną z oryginału, natomiast tekst zmieniał się na przestrzeni lat. Istnieją jego dwie podstawowe wersje. Pierwsza jest opowieścią żołnierza, który stracił zdrowie i wszystkie pieniądze w domu publicznym. Pojawił się w barze, aby uto-pić smutek w alkoholu, i opowiadał towarzyszowi o odwiedzinach w szpitalu St. James Infirmary, w którym zobaczył swoje umierające dziecko. Tak śpiewał m.in. Dave Van Ronk w 1959 roku. Natomiast Louis Armstrong w drugiej, bardziej popularnej wersji tego utworu, nagranej w 1927 roku, opuścił kwestię rozmowy w barze i swą historię zaczął wprost od odwiedzin w szpitalu. Oba warianty kończą się tak samo: wskazówkami co do sposobu pochówku bohatera.
Utwór ten wykonywany był bardzo często podczas pogrzebów w Nowym Orleanie. Jego współczesne wersje można usłyszeć na koncertach zespołów dixielandowych".