VIII.

Spis treści:

Spis treści:

Spis treści:

Spis treści:

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Tematy Muzyczne stanowią nową pozycję w procesie kształcenia muzycznego, zapoznaje ucznia z materiałem muzycznym w poznawaniu literatury. Opracowane utwory opierają się na wykazach literatury zamieszczonych w materiałach metodycznych do audycji muzycznych. Podane tematy są obszerne, mają zapis fortepianowy a przy utworach orkiestrowych zastosowano zapis trzech pięciolinii.

Testy stanowią rodzaj sprawdzianów wiedzy uczniów w klasie V szkoły muzycznej i obejmują obowiązujący zakres materiału. Wypełnienie, uzupełnienie akordów podane jest w sposób przykładowy. Testy mogą służyć uczniom jak i rodzicom w kontroli oraz samodzielnej pracy ucznia.

Testy stanowią rodzaj sprawdzianów wiedzy uczniów w klasie VI szkoły muzycznej i obejmują obowiązujący zakres materiału. Wypełnienie, uzupełnienie akordów podane jest w sposób przykładowy. Testy mogą służyć uczniom jak i rodzicom w kontroli oraz samodzielnej pracy ucznia.

Testy stanowią sprawdziany wiedzy muzycznej uczniów w klasie VI, z zakresu szkoły muzycznej I stopnia. Mogą służyć uczniom do samokontroli wiedzy jak i samodzielnej pracy.

"Ćwiczenia rytmiczne dla dzieci" zeszyt 2 to druga część serii materiałów pomocniczych do rytmiki wydanych przez Oficynę "HALEGG". Zawiera, podobnie jak poprzednie, zbiór ćwiczeń i zadań do rozwiązywania przez dzieci na lekcjach rytmiki, ujmujących wybrane zagadnienia dalcrozowskiej metrorytmiki. Będzie on niezwykle przydatną pomocą dydaktyczną zarówno dla nauczyciela jak i dla ucznia. Atrakcyjność formy i szaty plastycznej "Ćwiczeń - materiałów pomocniczych dla ucznia" podnoszą ich walory estetyczne czym niewątpliwie mogą zachęcić i zaciekawić uczniów dając im możliwość zdobywania wiedzy w ciekawy i przyjemny sposób" - mgr Ewa Nowak (ogólnopolski konsultant ds. rytmiki).

Additamenta Musicologica Lublinensia jest czasopismem Instytutu Muzykologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Numer z roku 2008 otwiera artykuł Antoniego Zoły (KIL) pt. Koncepcja badań nad żywą tradycją polskich śpiewów religijnych w ujęciu Bolesława Bartkowskiego, któremu dedykowana jest niniejsza publikacja.

Andrzej Nikodemowicz to bez wątpienia jedna z największych osobistości w gronie współczesnych polskich kompozytorów. Jego twórczość na stałe zawitała na rodzimej oraz światowej scenie muzycznej, zajmując własne, niepowtarzalne miejsce. Publikacja jest z jednej strony historią człowieka, który na trwałe wpisał się w polskie życie muzyczne XX i XXI wieku, próbą usystematyzowania i obiektywnego scharakteryzowania jego bogatego dorobku kompozytorskiego, a z drugiej strony subiektywnym spojrzeniem na jego sylwetkę oraz na wybrane utwory kameralne. W pracy zamieszczona jest biografia kompozytora od urodzenia we Lwowie w 1925 roku, młodzieńczość, trudne lata wojenne i powojenne, przez konieczność opuszczenia rodzinnego miasta w 1980 roku na rzecz Lublina, gdzie Andrzej Nikodemowicz dotychczas mieszka i dalej tworzy muzykę.
Do prezentacji analitycznej wybrano wąską, ale charakterystyczną i spójną grupę utworów: wczesne kompozycje kameralne Andrzeja Nikodemowicza na skrzypce i fortepian (z lat 40. i 50.) przedstawione w kontekście źródeł jego inspiracji oraz najistotniejszych wydarzeń z jego życia. Są to: Romance, 1947 rok; Kołysanka, 1949 rok; Notturno (Nokturn), 1951 rok; Poeme I, 1955 rok; Poeme II, 1955 rok; Sonata, 1949 rok. Do książki dołączona jest płyta z nagraniami ww utworów kameralnych w wykonaniu Katarzyny Dudy (skrzypce) i Agnieszki Schulz-Brzyskiej (fortepian).

Dwie idee kierunkowe przenikają świadomość twórczą Pendereckiego, który daje im wyraz w swojej poetyce - tak tej eksplikowanej z uniwersyteckich katedr, jak i tej stosowanej w kompozytorskiej praktyce. Pierwsza dotyczy języka i można ją streścić jako: potrzeba syntezy. Syntezy języków wielu, dawnych i nowych, choćby najbardziej dziwiących się sobie. (...) Druga z idei kierunkowych otrzymała postać metafory. Penderecki znalazł dla niej formułę biblijną: arka. Jeśli świata sztuki nie można uzdrowić, zawrócić z drogi prowadzącej ku samozniszczeniu, to trzeba chociaż ocalić to, co posiada on najcenniejszego. Przenieść z dawnego millenium - w nowe - wartości trwałe, niezniszczalne. Kompozytor jest w tym konsekwentny, a w przedstawianiu problemu obrazowy: „Już od dawna myślę o potopie i konieczności zbudowania arki”.

Chciałbym Państwu polecić pracę o początkach i drogach rozwoju rosyjskiej muzyki organowej; pierwszą polską monografię na ten temat. Ogromne zainteresowanie organami w gronie arystokracji i szlachty, a potem inteligencji rosyjskiej, poczynając od XVIII wieku, jest swoistym fenomenem w społeczeństwie, którego wyznanie nie dopuszczało żadnych instrumentów w obrzędach religijnych. Tym bardziej zaskakuje więc stopień kultywacji muzyki organowej w następnych stuleciach, podyktowany wyłącznie kryteriami intelektualno-kulturowymi, a nie kultowymi.
Prof.dr hab. Jerzy Gołos
Rozprawa opisuje rosyjską i radziecką muzykę organową w szerokim zakresie oraz w różnych aspektach i kontekstach:

- w aspekcie historycznym – rozważane są kolejne etapy rozwoju tej muzyki przypadające na różne okresy.
- w kontekście systematyki rodzajów, gatunków oraz form muzycznych – dokonano podziału rosyjskiej i radzieckiej muzyki organowej na: solową, kameralną, oratoryjno-kantatową, symfoniczną, operową, baletową, teatralną i filmową, tradycyjną, awangardową, programową, użytkową itp.
- w kontekście tzw. Szkół organowych – wyodrębniono i scharakteryzowano główne ośrodki związane z rozwojem organów, muzyki organowej oraz kształceniem organistów, koncentrujące się wokół wybitnych wirtuozów i pedagogów.
- w aspekcie kronikarskim – omówiono postacie wybranych reprezentatywnych twórców rosyjskiej i radzieckiej muzyki organowej oraz ich najważniejsze dzieła.

Do książki dołączona jest płyta CD ilustrująca na przykładzie wybranych utworów treść rozprawy.

1.Aleksander Głazunow – Preludium i fuga D-dur
2.Aleksander Goedicke – Preludium Es-dur
3.Dymitr Szostakowicz – Passacaglia z opery „Katarzyna Izmajłowa”
4.Georgij Muszel – Suita na organy /Aria, Toccata i Fuga/
5.Alfred Schnittke – Dwa utwory na organy
6.Sofia Gubajdulina – Hell und Dunkel

Publikacja składa się z czterech tomów. Przeznaczona zarówno dla pedagogów jak i uczniów oraz koncertujących muzyków kompendium wiedzy o zagadnieniach gry skrzypcowej pióra znanego i cenionego skrzypka i pedagoga – Tadeusza Wrońskiego.
W I tomie autor omawia zagadnienia związane z intonacją, zarówno od strony teoretycznej, jak i praktycznej. Porusza kwestię zależności intonacji od aparatu gry i proponuje specjalne ćwiczenia służące uzyskaniu czystej intonacji. Omawia też sposoby odpowiedniego palcowania utworów oraz powiązań pomiędzy psychiką instrumentalisty a intonacją gry.
Tom II poświęcony jest właściwemu palcowaniu utworów. Autor rozważa kwestię obiektywnych praw rządzących palcowaniem, zależności pomiędzy palcowaniem a artykulacją lub akcentami. W publikacji znajdują się także analizy opracowań palcowania konkretnych utworów.
W tomie III autor koncentruje się na technikach pracy nad utworem, uczenia się, sposobami doskonalenia pamięci i metodami radzenia sobie z tremą.
W IV tomie autor omawia aparat lewej i prawej ręki oraz postawę ciała podczas gry. Porusza problem korekty aparatu gry i związanych z nim trudności. Rozważa też zagadnienie pracy ze zdolnymi i mniej zdolnymi uczniami.