Show

This book identifies 30 distinct guitar riff types, and goes on to illustrate them with 150 inspired examples, examining how they have been developed and used by great rock musicians from Cream and The Beatles, through Nirvana and Soundgarden, to Metallica, Limp Bizkit, The Strokes and The White Stripes. The first half of the book analyzes classic rock riffs and reveals the stories behind their creation, supported by illustrations and a 30-track CD of audio examples. The second section shows how to construct great riffs. Readers learn how to shape a melody, integrate a guitar riff with the rest of a song, enhance it with effects, and work with intervals and scales. Includes an exclusive interview with Led Zeppelin's John Paul Jones.

Spis treści:

W publikacji zawarta jest historia gitary elektrycznej. Opisane są w szczegółach style muzyczne np. rock, pop, blues, jazz, muzyka folkowa, country z 65 riffami gitarowymi do przykładowych utworów muzycznych. W książce znajdują się także biografie 30 najważniejszych muzyków, którzy szczególnie zasłużyli się w kształtowaniu poszczególnych stylów muzycznych np. Charlie Christian, Pat Metheny (jazz); Jimi Hendrix, Carlos Santana (rock) Scotty Moore, Chet Atkins (country), B. B. King, Erick Clapton (blues) i wiele innych. W tej obszernej publikacji zamieszczonych 256 zdjęć.
Publikacja napisana jest w wersji anglojęzycznej.

Bruce Springsteen to jeden z najlepszych obecnie autorów piosenek, posiadający swój własny, niepowtarzalny styl. Ta książka wykorzystuje jego dorobek jako punkt wyjścia w opanowaniu sztuki pisania pięknych i popularnych utworów. Autorem tej publikacji jest również znany kompozytor piosenek, Rikky Rooksby. Analizując kolejne utwory Springsteena pokazuje on, w jaki sposób powszechne stosowane w nich techniki mogą pomóc każdemu, kto chciałby się stać kompozytorem muzyki rozrywkowej. Ta książka z pewnością zmieni Twój sposób słuchania muzyki Springsteena i wzbogaci Twój warsztat kompozytorski.

Publikacja Carla Verheyena - profesjonalnego gitarzysty - jest kroniką jego kariery. Znajdują się tu artykuły z Magazynu "Guitar". Verheyen przedstawia swoje doświadczenie i porady dla gitarzystów z zakresu ćwiczeń studyjnych i początków nagrań prowadzących do kariery muzycznej. Podręcznik adresowany jest przede wszystkim do gitarzystów, którzy chcą osiągnąć karierę profesjonalnego gracza studyjnego.

"Modus regulariter accentuandi" jest jednym z bardziej popularnych traktatów muzycznych przypisywanym Sebastianowi z Felsztyna. Z pierwszej połowy XVI w. znamy parę, w niewielkim stopniu różniących się od siebie, wydań tego dzieła. Po raz pierwszy opublikował je Jan Haller w 1518 r. w Krakowie. Drugie znane wydanie ukazało się również w Krakowie, w 1525 r. nakładem drukarni Hieronima Witora. Do naszych czasów zachowało się w polskich bibliotekach po kilka egzemplarzy tych wydań. Podstawę niniejszej reprodukcji starającej się ukazać zabytek w jego pierwotnej postaci - w formie możliwie najbardziej zbliżonej do pierwodruku, z zachowaniem wszelkich charakterystycznych dla niego elementów techniczno-drukarskich, a więc bez późniejszych naleciałości, dodatków i zanieczyszczeń, które w trakcie opracowania wydawniczego poddano niezbędnym zabiegom retuszerskim stanowi egzemplarz przechowywany obecnie w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu, sygn. XVI Qu 1886.
Książka zawiera posłowie w języku polskim i angielskim.

W 1517 r. w Krakowie nakładem drukarni Jana Hallera ukazało się "Opusculum musicae mensuralis" Sebastiana z Felsztyna - jedyny traktat o muzyce menzuralnej tego autora. Do naszych czasów zachowało się w polskich bibliotekach zaledwie kilka egzemplarzy tej publikacji. Podstawę niniejszej reprodukcji starającej się ukazać zabytek w jego pierwotnej postaci - w formie możliwie najbardziej zbliżonej do pierwodruku, z zachowaniem wszelkich charakterystycznych dla niego elementów techniczno-drukarskich, a więc bez późniejszych naleciałości, dodatków i zanieczyszczeń, które w trakcie opracowania wydawniczego poddano niezbędnym zabiegom retuszerskim - stanowi egzemplarz przechowywany obecnie w Bibliotece Narodowej w Warszawie, sygn. Qu 148.
Książka zawiera posłowie w języku polskim i angielskim.

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.