Ok Fred

Publikacja jest praktycznym przewodnikiem nauki gry na gitarze w stylu: jazz. W książce omówione są: gryf gitary, podstawowa teoria muzyki, skale muzyczne, interwały, triady, harmonizacja, konstrukcje akordów, harmonia jazz'owa, skale pentatoniczne (książka jest napisana w języku angielskim). Dodatkowo do książki dołączona jest płyta CD. Na płycie tej znajdują się 54 ścieżki dźwiękowe, na których nagrane są w wersji demonstracyjnej poszczególne ćwiczenia.

Pieśni opracowane na głos wokalny sopran z akompaniamentem fortepianu. Zeszyt zawiera bardzo szeroki wybór od pieśni barokowych, poprzez klasyczne pieśni Bethovena czy Handla, po współczesne pieśni XX w.

Publikacja jest praktycznym przewodnikiem nauki gry na gitarze w stylu: rock. W książce omówione są: gryf gitary, podstawowa teoria muzyki, skale muzyczne, interwały, triady, harmonizacja, konstrukcje akordów, harmonia jazz'owa, skale pentatoniczne (książka jest napisana w języku angielskim). Dodatkowo do książki dołączona jest płyta CD. Na płycie tej znajdują się ścieżki dźwiękowe, na których nagrane są w wersji demonstracyjnej poszczególne ćwiczenia.

Kim byli ulubieńcy przedwojennej stolicy, o których jest mowa w piosence z filmu Parada Warszawy z 1937 roku ? Gwiazdami kabaretów, autorami i kompozytorami niezapomnianych szlagierów. A jakie były powojenne losy twórców i wykonawców wielkich przebojów? Artystów niegdyś bardzo popularnych, a dzisiaj już prawie zapomnianych, jak ich dawne piosenki, które miały " czar, urok, i wdzięk pierwszej miłości". Fryderyk Járosy, Hanka Ordonówna, Stefcia Górska, Zofia Terné, Maria Modzelewska, Konrad Tom, Feliks Konarski, Alfred Schütz Renata Bogdańska-Anders, Gwidon Borucki, Wojciech Wojtecki, Kaya Mirecka-Ploss i inni są bohaterami opowieści Anny Mieszkowskiej, autorki książki "Ja, kabareciarz. Marian Hemar od Lwowa do Londynu" (wydanej przez Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA w 2006 roku). "Była sobie piosenka... Czyżby znaczyć to miało, że nie będzie jej więcej? Że już nic nie zostało po beztroskiej piosence? I że nic nie zostanie? Próżno nad tym się głowię, może na to pytanie ona sama odpowie...".

Tematy Muzyczne stanowią nową pozycję w procesie kształcenia muzycznego, zapoznaje ucznia z materiałem muzycznym w poznawaniu literatury. Opracowane utwory opierają się na wykazach literatury zamieszczonych w materiałach metodycznych do audycji muzycznych. Podane tematy są obszerne, mają zapis fortepianowy a przy utworach orkiestrowych zastosowano zapis trzech pięciolinii.

Początkową część Biuletynu wypełniają artykuły, których treść koncentruje się głównie wokół samego problemu kształcenia muzyków kościelnych i jego różnych form.

Stosunek Szymanowskiego do Chopina i jego dzieł bywał różny i wahał się od fascynacji po lekceważenie. Jednak niezaprzeczalnym pozostaje fakt, że pod wpływem Chopina nastąpiła głęboka przemiana w światopoglądzie artystycznym Szymanowskiego w ostatnim okresie jego twórczości.
Pierwsza praca została napisana dla miesięcznika Skamander (ukazała się w nrach 28 i 29-30 w 1923 r.). Dotyczyła rewizji dotychczasowych poglądów Szymanowskiego na temat Chopina, także próby zwrócenia uwagi na prawdziwą wartość twórczości chopinowskiej, bez oplątywania jej bezkrytycznym, sentymentalnym kultem.
Fryderyka Chopina mit o duszy polskiej to tytuł przemówienia napisanego z okazji uroczystego koncertu Filharmonii Warszawskiej w dn. 16.11.1924 roku w 75-tą rocznicę śmierci Chopina.
W listopadzie 1930 roku Szymanowski wygłosił przemówienie pt. Chopin na akademii zorganizowanej przez Uniwersytet Warszawski z okazji wmurowania tablicy pamiątkowej w gmachu uniwersyteckim, w którym mieszkał Chopin. Autor odniósł się do trwałości i niesamowitej głębi twórczości Chopina, do jej ogromnej wartości dla sztuki w ogóle, wychodząc w ten sposób poza krąg wąskich, muzycznych rozważań.
Ostatnia praca powstała dla paryskiego miesięcznika muzycznego La Revue Musicale do numeru poświęconego Chopinowi, który ukazał się w grudniu 1931 roku (Frédéric Chopin et la musique polonaise moderne; pol. tł. J. Iwaszkiewicz: Fryderyk Chopin a polska muzyka współczesna). Szymanowski podjął temat obecności w utworach Chopina cech tzw. narodowych i tych należących do wielkiej sztuki.

Publikacja w języku angielskim. Prezentowane ilustrowane wydawnictwo Chopin, autorstwa Mieczysława Tomaszewskiego, przygotowane zostało z okazji obchodów 160. rocznicy śmierci oraz 200. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina. Wprowadza czytelnika w tajniki biografii i twórczości najwybitniejszego polskiego kompozytora i jest adresowane do wszystkich, którym Chopin i jego talent są bliskie, tak w Polsce, jak i za granicą.

Projekt graficzny przygotował prof. Władysław Pluta. Uzupełnieniem tekstu jest bogaty materiał ilustracyjny, obejmujący zarówno reprodukcje i zdjęcia archiwalne, jak też fotografie współczesne, ukazujące miejsca związane z życiem Chopina. Wyjątkowe w swej urodzie zdjęcia ukazują piękno ojczystej ziemi kompozytora.
Publikacja liczy 360 stron i ponad 300 zdjęć. Zdjęcia współczesne przygotowywane zostały przez profesjonalnych fotografików, a reprodukcje dzieł archiwalnych pochodzą między innymi z Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Narodowego w Poznaniu, Muzeum Czartoryskich, Biblioteki Narodowej, Biblioteki Jagiellońskiej, Bridgeman Art Library w Londynie, Tate Gallery i innych.

Chciałbym Państwu polecić pracę o początkach i drogach rozwoju rosyjskiej muzyki organowej; pierwszą polską monografię na ten temat. Ogromne zainteresowanie organami w gronie arystokracji i szlachty, a potem inteligencji rosyjskiej, poczynając od XVIII wieku, jest swoistym fenomenem w społeczeństwie, którego wyznanie nie dopuszczało żadnych instrumentów w obrzędach religijnych. Tym bardziej zaskakuje więc stopień kultywacji muzyki organowej w następnych stuleciach, podyktowany wyłącznie kryteriami intelektualno-kulturowymi, a nie kultowymi.
Prof.dr hab. Jerzy Gołos
Rozprawa opisuje rosyjską i radziecką muzykę organową w szerokim zakresie oraz w różnych aspektach i kontekstach:

- w aspekcie historycznym – rozważane są kolejne etapy rozwoju tej muzyki przypadające na różne okresy.
- w kontekście systematyki rodzajów, gatunków oraz form muzycznych – dokonano podziału rosyjskiej i radzieckiej muzyki organowej na: solową, kameralną, oratoryjno-kantatową, symfoniczną, operową, baletową, teatralną i filmową, tradycyjną, awangardową, programową, użytkową itp.
- w kontekście tzw. Szkół organowych – wyodrębniono i scharakteryzowano główne ośrodki związane z rozwojem organów, muzyki organowej oraz kształceniem organistów, koncentrujące się wokół wybitnych wirtuozów i pedagogów.
- w aspekcie kronikarskim – omówiono postacie wybranych reprezentatywnych twórców rosyjskiej i radzieckiej muzyki organowej oraz ich najważniejsze dzieła.

Do książki dołączona jest płyta CD ilustrująca na przykładzie wybranych utworów treść rozprawy.

1.Aleksander Głazunow – Preludium i fuga D-dur
2.Aleksander Goedicke – Preludium Es-dur
3.Dymitr Szostakowicz – Passacaglia z opery „Katarzyna Izmajłowa”
4.Georgij Muszel – Suita na organy /Aria, Toccata i Fuga/
5.Alfred Schnittke – Dwa utwory na organy
6.Sofia Gubajdulina – Hell und Dunkel