Inni my

Publikacja ,,Chords, Strums And Songs" jest praktycznym przewodnikiem nauki gry na gitarze. W książce omówione są: gryf gitary, podstawowa teoria muzyki, skale muzyczne, interwały, triady, harmonizacja, konstrukcje akordów (książka jest napisana w języku angielskim). W publikacji znajduje się 26 utworów o podstawowym stopniu trudności, m.in.: Amazing Grace, Black-Eyed Suzie, Camptown Races, Careless Love, Down In The Valley, Drill Ye Tarriers.

Tytuł publikacji - "Ruach" - oznacza po hebrajsku Duch Święty. Prezentowana książka jest zbiorem żydowskich pieśni religijnych skomponowanych przez największe osobistości w dziedzinie współczesnej muzyki żydowskiej. Wśród nich: Steve Dropkin, Mah Tovu, Noam Katz, Jeff Klepper i inni. Do książki dołączone są dwie płyty CD z nagranymi wersjami demonstracyjnymi i akompaniamentami do linii melodycznej zapisanej w publikacji.

U zarania ruchu nie było wyraźnych ideologicznych podziałów. Muzyka punkrockowa fascynowała różnych ludzi. Nie będziemy się oszukiwać, że wszyscy byli świadomi. Był taki koleś "Rocker", słuchał kapel przypisanych rockersom, ale punk też go kręcił. Inni ludzie po prostu obcinali włosy, bo moda na punk była od nich silniejsza. Wśród nas wielu było ekshipisów, którzy uważnie słuchali tekstów punkrockowych i nierzadko utożsamiali się z nimi. Tak było choćby w wypadku kultowego "Chrystusa" wrocławskich Zwłok. Wszystkich łączyła muzyka. Punka się słuchało, jadło się go i połykało. Tak. Na początku nie było analiz. One pojawiły się dopiero po dwóch, trzech latach. Ludzie nie mieli początkowo świadomości, o czym śpiewa Dead Kennedys i że przesłanie jest równie ważne jak sam wygląd. Nieskromnie mogę powiedzieć, że z Radkiem Janowskim nauczyliśmy ludzi słuchać muzyki, na początku punkrockowej, ale także nowej fali, awangardy itp.. Otwieraliśmy im głowy na nowe klimaty. Możesz się śmiać, ale w tamtych czasach... Dawaliśmy im światło. Ludzie, którzy zetknęli się z taką muzyką, nigdy nie stali się źli do końca. Próbowali zrobić coś alternatywnego w życiu. I o to chodziło. Często dzięki tej muzyce wychodzili z życiowych zakrętów. Nie wszyscy, bo nie byliśmy przecież Jezusami Chrystusami. Ale gdy słyszę teraz opinie, że punk rock wyzwala przemoc, jestem wściekły. Zawsze będę mówił, że muzyka łagodzi obyczaje. Dzieci pogujące pod sceną, słuchając UK Subs, Cockney Rejects czy Damned, to ma być zło całego świata? Przecież to jest super. Taki czysty upust energii.

Kolejna książka znanego dziennikarza i krytyka muzycznego Janusza Świądra, przedstawia Nałęczowski Festiwal Wokalny Belcanto. Piękny śpiew w znanym nałęczowskim uzdrowisku przyciąga corocznie wielkie rzesze słuchaczy nie tylko melomanów, ale również wiele osób z kraju i zagranicy. Wybitni wykonawcy polscy i zagraniczni stworzyli w Nałęczowie niepowtarzalny muzyczny klimat.
Publikacja, oprócz wywiadów z wielkimi gwiazdami muzyki operowej i operetkowej, oddaje całą atmosferę festiwalu. Czytelnik znajdzie tutaj zarówno sylwetki wykonawców, bogato ilustrowanych fotografiami, jak i całą historię tego wydarzenia muzycznego Laureaci, organizatorzy, dziennikarze, krytycy muzyczni i sponsorzy to ludzie zamiłowani w wielkiej sztuce wokalnej, dzięki którym festiwal istnieje i dzięki którym młode, nieprzeciętne talenty zdobywając laury i wyróżnienia, mogą zaprezentować szerokiej publiczności swoje umiejętności wokalne.

Publikacja ta "przyda się"uczniom i studentom klas saksofonowych, a także saksofonistom amatorom dlatego pozwolono zamieścić w niej więcej szczegółowych informacji i ciekawostek, niż wymagałaby tego obrona postawionych w niej tez. Co zaś tyczy się tych, którym owe tezy mogą się wydać niesłuszne czy choćby wątpliwe - zwłaszcza tych, którzy nie widzą możliwości pełnej koegzystencji klasycznej i jazzowego saksofonu-mamy nadzieję, że będą walczyć w obronie swojego punktu widzenia, bo dzięki temu próby łączenia "ognia z wodą "będą trwały i przynosiły owoce, tak jak to trwa do tej pory.

Niektórzy rodzą się wielcy.
Niektórzy po wielkość sięgają.
O innych sława sama się upomina.
A jeszcze inni mają takiego pecha, że w szkolną ławę dzielą z Bono.

Każdy chce być sławny, ale w Dublinie lat siedemdziesiątych młody punkowiec Neil McCormick marzy o czymś więcej niż o marnym losie gwiazdki pop – wierzy, że jego przeznaczeniem jest wieść życie prawdziwego boga rocka. Rozplanował już wszystko – płyty, koncerty, okrzyki w imię pokoju na świecie. Lecz istnieje jedna rzecz, której nie wziął pod uwagę. Chłopak siedzący na drugim końcu klasy ma swoje własne plany.

„Killing Bono” to historia dwóch rozbieżnych istnień. Kiedy Bono i jego U2 sięgali po światową sławę i gwiazdorstwo, ich szkolny przyjaciel Neil torował sobie drogę w przeciwnym kierunku. Kiepskie dragi, dziwaczny seks, jeszcze dziwniejsze fryzury: Neil doświadczył tego wszystkiego na złudnej ścieżce ku umykającej chwale. Ale czasem to właśnie frajerzy mają do opowiedzenia najciekawsze kawałki.

W „Killing Bono” gościnnie wystąpią: papież, Bob Dylan i cała galaktyka sław. To niesamowicie zabawny, zdumiewająco szczery i przedziwnie poruszający zapis życia w cieniu prawdziwej supergwiazdy.


„W szkole byłem fanem Neila McCormicka. Był o wiele bardziej cool niż ja, do tego komponował fajne piosenki i sądziłem, że byłaby z niego pierwszorzędna gwiazda rocka. Okazało się, że myliłem się co do tego ostatniego. A teraz napisał świetną książkę”.
Bono

„Jest to najlepsza książka o człowieku, który próbuje zostać kimś w branży muzycznej, jaką czytałem”.
Sir Elton John

NEIL McCORMICK, felietonista Daily Telegraph, publikował w wielu brytyjskich tytułach prasowych, takich jak GQ, Marie Clare, The Sunday Times oraz The Observer. Mieszka w Londynie.

stron 380 + wklejka 10


WSTĘP
W szkole byłem fanem Neila McCormicka. Był o wiele bardziej cool niż ja, do tego komponował fajne piosenki i sądziłem, że byłaby z niego pierwszorzędna gwiazda rocka. Okazało się, że myliłem się co do tego ostatniego. A teraz napisał świetną książkę. Nieco mnie przyhamowała, dała do myślenia... aż mnie przeszedł dreszcz. Pewnie wielu czytelników skrzywi się podczas lektury i z pewnością jednym z nich jestem ja. Możecie sobie wyobrazić, że jest mi trudno polubić książkę taką jak ta – straszliwie drze ze mnie łacha – ale jest niezwykle zabawna i bardzo poruszająca. Rozpoznaję siebie w jego prozie, a to nieczęste. Nadzwyczajna oraz pociągająca jest jego szczerość i ta powaga unosząca się nad wszystkim, co opisuje i, co więcej, nigdy nie brak mu pasji. Umiejętność pisania o ważnych sprawach w lekki sposób jest prawdziwym darem Neila. W książce znajduje się kilka wątków, ocieramy się o trudne rzeczy, ale odbijają się one od nas jak duże piłki plażowe. I prawdziwie zadziwiające jest, że piosenki, które napisał, zacytowane w książce, dzwonią jak dzwony, a przecież nawet nie można usłyszeć ich melodii. Aspiracje tego pechowego bohatera są fantazją jedynie do chwili, kiedy przeczytacie te teksty. A wtedy zdacie sobie sprawę, że nie czytacie o gościu, który myśli, że byłby niezłą gwiazdą rocka. On naprawdę wierzy w to, co niegdyś powiedział Marlon Brando w filmie Na nabrzeżach... „Mogłem być kimś więcej”.

Bono