Pochód

Książka zawiera opublikowane po raz pierwszy w 1830 roku dzieło Feliksa Horeckiego - "Grand variations" op. 20. Kopia utworu pochodzi ze zbiorów biblioteki Royal Irish Academy of Music w Dublinie. Jest to pierwsze polskie wydanie tej kompozycji.
Feliks Horecki to jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów muzyki gitarowej XIX wieku. Stworzył wiele pełnych wdzięku utworów na gitarę solo i na 2 gitary. Są wśród nich kompozycje oryginalne (m. in. polonezy, walce, fantazje, polki, ronda, etiudy) oraz opracowania tematów operowych i melodii ludowych. Jest także autorem przynajmniej kilkunastu pieśni na głos z gitarą. Ogółem napisał około 150 kompozycji.

Współczesna kompozycja na gitarę solo francuskiego kompozytora François Laurent. Utwór pochodzi z 1997 roku.

Diego Pisador (ok.1509–1557) to hiszpański muzyk grający na vihueli. Początkowo vihuela była cztero lub pięciostrunową gitarą. W ostatecznej wersji była to gitara z sześcioma podwójnymi strunami z jelit. Była ona ok. 4 cale dłuższa od dzisiejszej gitary. Na gryfie było dwanaście progów. Ostatnia znana vihuela pochodzi z roku 1700 i reprezentuje końcowy etap rozwoju tego instrumentu. Utwór Diego Pisadora w transkrypcji na współczesną gitarę, której dokonał Emilio Pujol Villarubi (1886 - 1980), hiszpański gitarzysta, ojciec XX wiecznej dydaktyki gitarowej.

Utwór renesansowy skomponowany przez Luisa Milana w 1536 roku. Prezentowane wydanie zawiera transkrypcję utworu na gitarę klasyczną. Wymaga on przestrojenia trzeciej struny na dźwięk fis 1. Szesnastowieczne gitary różniły się od współczesnych i zapisywane były systemem tabulaturowym. Vihuela (na jakiej grał Luis Milan) - początkowo była cztero lub pięciostrunową gitarą. W tym samym czasie najpopularniejszym instrumentem wśród arystokracji całej Europy stała się lutnia, gitara Rizzio z Francji i guitarra battente z Włoch. W ostatecznej wersji wihuela była gitarą z sześcioma podwójnymi strunami z jelit. Była ona ok. 4 cale dłuższa od dzisiejszej gitary. Na gryfie było dwanaście progów. Jednym z pierwszych znanych artystów grających na vihueli, był właśnie Luis Milan. Ostatnia znana vihuela pochodzi z roku 1700 i reprezentuje końcowy etap rozwoju tego instrumentu.

Pavane szesnastowiecznego gitarzysty Luisa Milana. Utwór w transkrypcji dokonanej przez Emilio Pujol Villarubi (1886 - 1980), hiszpańskiego gitarzysty, który uważany jest za twórcę XX wiecznej dydaktyki gitarowej. Szesnastowieczne gitary różniły się od współczesnych i zapisywane były systemem tabulaturowym. Vihuela (na jakiej grał Luis Milan) - początkowo była cztero lub pięciostrunową gitarą. W tym samym czasie najpopularniejszym instrumentem wśród arystokracji całej Europy stała się lutnia, gitara Rizzio z Francji i guitarra battente z Włoch. W ostatecznej wersji wihuela była gitarą z sześcioma podwójnymi strunami z jelit. Była ona ok. 4 cale dłuższa od dzisiejszej gitary. Na gryfie było dwanaście progów. Jednym z pierwszych znanych artystów grających na vihueli, był właśnie Luis Milan. Ostatnia znana vihuela pochodzi z roku 1700 i reprezentuje końcowy etap rozwoju tego instrumentu.

Współczesna kompozycja pochodząca z Wariacji na temat Leo Brouwera, na gitarę solo. Utwór zawiera notacje współczesną; oznaczenia autor tłumaczy we wstępie publikacji, oraz w trakcie zapisu nutowego. Utwór wymaga bardzo dobrego przygotowania technicznego.

Tarantela to włoski taniec ludowy rodem z Neapolu. Taniec w szybkim tempie, metrum 6/8 lub 3/8 z charakterystycznym jednostajnym pochodem rytmicznym. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od egzotycznego pająka - tarantuli, inna wersja mówi, że od miejscowości Tarent. Kompozycja Mario Castelnuovo-Tedesco (1895 - 1968). Tedesco to włoski kompozytor i pianista. W 1939 wyjechal do USA gdzie osiadł na stałe w Kalifornii w Beverly Hills i przyjął obywatelstwo Stanów Zjednoczonych. Od 1946 był profesorem kompozycji w konserwatorium w Los Angeles.

Druga część szkoły gry na gitarze Russa Shiptona, zawiera takie zagadnienia jak rytm swingowy, pochody basowe, teorię muzyki, wyjaśnienie różnic pomiędzy grą rozrywkową i klasyczną. Dodatkowo zawiera też proste aranżacje takich piosenek, jak "American Pie", "Yellow Submarine" czy "Eternal Flame". Na dołączonej płycie CD znaleźć można nagrania wszystkich przykładów zawartych w książce.

"12 Melodii ludowych” na fortepian zostało skomponowanych przez Witolda Lutosławskiego w 1945 roku na zamówienie Polskiego Wydawnictwa Muzycznego. Miniatury te oparte są na melodiach ludowych, pochodzących z różnych regionów Polski. Nasuwa się skojarzenie z utworami Miguela Llobeta, który w swoich kompozycjach gitarowych wykorzystywał katalońskie piosenki ludowe.
Przed kilkunastu laty angielski gitarzysta Julian Bream dokonał transkrypcji " melodii” i prawdopodobnie skonsultował swoje opracowanie z kompozytorem przed ich publicznym wykonaniem. Aranżacje te nie zostały jednak wydane.
Część moich opracowań „Melodii” powstało wiele lat temu, pozostałe - w ostatnich czasach. Niektóre miniatury przetransponowałem do innych niż oryginalne tonacji, wprowadziłem też kilka zmian, aby transkrypcje były wygodniejsze dla gitarzystów. Różnice te nie zmieniają jednak w żaden sposób zamysłu i intencji kompozytora