O, miły mój

Popularna wśród utworów gitarowych kompozycja Scotta Joplina - "Leola". Joplin zamiłowanie do muzyki wyniósł z domu rodzinnego. Jego ojciec grał na skrzypcach, matka na banjo, bracia zaś śpiewali, komponowali i grali na gitarach. Kunszt gry fortepianowej doskonalił podczas podróży po Teksasie (1882), utrzymując się z gry fortepianowej w lokalach.

Bob Marley przyszedł na świat we wsi Nine Maile nieopodal miasta Saint Anns na Jamajce. Jego ojcem był biały oficer armii brytyjskiej (Marley nigdy go nie poznał), a matka jamajską wieśniaczką. Rodzina przeniosła się do stolicy Jamajki - Kingston, gdzie zamieszkali w dzielnicy slumsów - Trenchtown. Marley znalazł pracę jako spawacz i w tym właśnie czasie założył swój pierwszy zespół. W 1962 roku Marley nagrał w studiu swój pierwszy singel "Judge Not". Pierwsze nagrania Marleya, takie jak "Put It On", "Ten Commandments" oraz "Love and Affection", opowiadały o świecie ulic Trenchtown, o zdesperowanych chuliganach i ulicznikach. W tym czasie zaczął krystalizować się skład Weilersów - grupy, która współtworzyła później sławę Marleya. W lutym 1966 roku Bob Marley poślubił czarnoskórą wokalistkę Ritę Anderson i przeniósł się do Delaware w USA (pracował tam jako kelner, asystent w laboratorium, kierowca wózka widłowego na nocnej zmianie w magazynie oraz monter w fabryce). Zagrożony poborem do wojska i wysłaniem na wojnę do Wietnamu, Bob Marley powrócił na Jamajkę. W kwietniu 1966 roku Jamajkę odwiedził król Etiopii - Hajle Selasie I, który był czczony jako prorok przez rastafarian - członków ruchu religijnego, który łączy tradycje biblijne z elementami wierzeń afrykańskich. Rastafarianizm to nie tylko religia, ale także specyficzny styl życia (np. marihuana uważana jest tu za święte ziele). Marley zaangażował się w ten ruch. Rastafarianie wierzą, że Afrykanie są narodem wybranym. Marley śpiewał właśnie o idei powrotu Afrykanów z ziemi wygnania i wyzysku - Babilonu (czyli świata Zachodu) do ziemi wolności - Afryki. W połowie lat 60 kształtował się nurt, który dziś określany jest jako reggae - szybka, rytmiczna muzyka z wyrazistym rytmem. The Wailers mieli wielki udział w rozpropagowaniu tej muzyki. W 1968 r. Marley ostatni raz obciął włosy. Potem już zawsze nosił długie dredy, fryzurę typową dla rastafarian.
3 grudnia 1976 r. siedmiu napastników z bronią wpadło do domu artysty w Kingston, raniąc Marleya, jego żonę i menedżera Dona Taylora. Po zamachu Marley przeniósł się na Florydę. W 1977 r. stwierdzono u niego nowotwór i usunięto mu palec u nogi, informując media, że odniósł kontuzję podczas gry w piłkę nożną. Latem 1980 r. nowotwór znów dał znać o sobie, gdy artysta zasłabł podczas joggingu w nowojorskim Central Parku. Ostatni koncert Marleya odbył się 23 września 1980 r. w Pittsburgu. Po koncercie muzyk poddany został badaniom lekarskim, które ujawniły raka płuc i żołądka oraz wielki guz w mózgu. Zmarł 11 maja 1981 roku. Pochowano go na Jamajce.
Publikacja zawiera wybrane utwory artysty napisane na gitarę solo.

Publikacja zawiera piątą część Suity Brazylijskiej - Chorinho - skomponowaną przez brazylijskiego kompozytora i dyrygenta.
Heitor Villa-Lobos, urodzony w Rio de Janeiro w 1887 r., początkowo grywał na wiolonczeli w lokalach rozrywkowych, zbierał brazylijski folklor muzyczny. Jego twórczość obejmuje kilka oper, operetkę, balety, oratorium, 12 symfonii o programowych tytułach, poematy symfoniczne, koncerty fortepianowe, 2 wiolonczelowe, na gitarę, na harfę, oraz utwory kameralne.

Szkoła gry na gitarze, która wykorzystuje wypracowane w Berklee College of Music sposoby nauki. Informacje zawarte w tym podręczniku mogą okazać się niezwykle pomocne nie tylko dla osób uczących się grać w szkole muzycznej ale i dla tych, którzy naukę na tym instrumencie podejmują sami. Berklee College of Music to prestiżowa wyższa uczelnia muzyczna w Bostonie, założona w 1945 roku. Uczelnia ta posiada 27 wydziałów i ponad 430 kierunków studiów, może się poszczycić wychowaniem wielu pokoleń wybitnych muzyków takich jak np: saksofonista Bill Evans, Diana Krall, Joe Lovano, Branford Marsalis, Pat Metheny i wielu innych.

Journey Variations powstały w roku 1999 w wyniku fascynacji kompozytora francuskim impresjonizmem, a w szczególności twórczością Francisa Poulenca i jego suitą Les Soirées de Nazelles. Temat główny „narodził się” w czasie podróży – stąd tytuł „journey”. W formie są to typowe wariacje neoklasyczne obejmujące wstęp, przedstawienie tematu, kontrastowe wariacje oraz efektowny finał. Jednak język melodyki i harmoniki jest tu jak najbardziej impresjonistyczny. Kompozytor postrzega ten utwór jako swoisty eksperyment, w którym: „autonomia ruchu melodycznego zanika na korzyść (…) przemienności harmoniczno-melodycznej”. Utwór został napisany z wyczuciem możliwości technicznych gitary, dlatego z powodzeniem może być wykonywany zarówno przez uczniów średnich szkół muzycznych jak i, ze względu na wysokie walory artystyczne, włączony do repertuaru studentów akademii muzycznych oraz koncertujących wirtuozów gitary. Utwór dedykowany jest polskiemu gitarzyście – Michałowi Danielowi Bąkowi, który dokonał pierwszego płytowego nagrania Journey Variations.

Niniejszy zbiorek składa się z 30 etiud na gitarę. Przeznaczony jest na podstawowy stopień nauczania. Ćwiczenia ułożone zostały według pewnej hierarchii stopnia trudności , od elementarnych ćwiczeń do etiud, obejmujących szereg zasadniczych form technicznych np. legato, gamy, czy arpeggio i tremolo. "Etiudy na gitarę" zachęcają młodego gitarzystę do gry bazując na tradycyjnej formie z melodią w roli głównej.

"Le Rossiniane" op. 122 i 123 zostały opublikowane po raz pierwszy w Wiedniu w roku 1824. Wydawcą był Anton Diabelli. "Wiener Zeitung" z 9 VIII 1824 r. wyjątkowo starannie reklamuje oba dzieła, podkreślając zarazem geniusz kompozytora, co świadczy o doborze przemyślanej akcji promującej sprzedaż tych utworów. "Le Rossiniane" op. 124 było opublikowane po raz pierwszy w Mediolanie przez Ricordiego na początku 1828 roku.

Podręcznik przeznaczony jest dla najmłodszych dzieci, rozpoczynających naukę gry na gitarze w wieku 5-6 lat..
Publikacja zawiera:

•blisko 50 duetów dla ucznia i nauczyciela (w tym znane dziecięce piosenki oraz specjalnie skomponowane utwory);
•Utwory z niespodzianką z wykorzystaniem ciekawych efektów gitarowych, tj. stukanie w pudło, tamburo, flażolety, pizzicato;
•ćwiczenia pisemne, czytanki, wierszyki, zagadki, rebusy i gry planszowe;
Materiał podręcznika w całości poświęcony jest zagadnieniu gry na pustych strunach. Elementarz w przyjazny sposób wprowadza też dzieci w świat abstrakcyjnych muzycznych pojęć (np.: pięciolinia, klucz wiolinowym, metrum, nuty i pauzy). Publikacja jest w całości kolorowo ilustrowana. W tekstach i zapisie nutowym zastosowano dużą, wyraźną czcionkę, a orientację w materiale publikacji ułatwiają kolorowe ramki i ikony. Wskazówki metodyczne i akompaniamenty do ćwiczeń zamieszczonych w podręczniku wydane zostały w odrębnej publikacji.
Bohaterami Elementarza są Hania i Grześ, którzy tak jak dzieci uczą sie muzyki.Hania ładnie rysuje, a Grześ uwielbia układać wieże z klocków, ale od kiedy grają na gitarze bardzo lubią razem ćwiczyć i wspólnie rozwiązywać muzyczne zagadki.Od niedawna też czytają książkę "Detektyw Lupka na tropie muzycznych znaków". W "Elementarzu" jest kilka stron z tej książeczki. hania i Grześ mają swoje ulubione zwierzątka: pieska i kotka, które czasem psocą, a czasem pomagają im w nauce. Zapraszamy na spotkanie z gitarą i bohaterami.