Mazur Tadeusz

Szkoła gry na gitarze zawiera wskazówki metodyczne, ćwiczenia i proste utwory pomogą w opanowaniu i doskonaleniu sztuki tremolowej. Tremolo gitary klasycznej polega na szybkim powtarzaniu jednego lub dwóch dźwięków na przemian trzema środkowymi palcami. Dobór ćwiczeń, etiud czy utworów w sposób przystępny opisuje te technikę gry.

Publikacja zawiera trzyczęściową Sonatinę C-dur Mauro Giulianiego (ur. 27 lipca 1781 w Bisceglie - zm. 8 maja 1829 w Neapolu): cz. I - Maestoso, cz. II - Allegretto, cz. III - Rondo. Zapis zawiera oznaczenia techniki gry prawej ręki: tirando i apoyando, oznaczenia dynamiczne oraz zapis palcowania lewej i prawej ręki.

1. Według Artura Jacobsa:
Villanella (wł.) villanelle (fr.) są to wiejskie pieśni (lub utwory instrumentalne o zbliżonym charakterze) zwłaszcza typ XVI wiecznej pieśni zwrotkowej o prostej fakturze, przeciwieństwo kunsztownego madrygału.
2. Według Józefa Władysława Reissa:
Villanella to taneczna piosenka neapolitańska XVI w. Żywa i pogodna zwykle opracowana homofonicznie na trzy głosy, często z umyślnymi błędami kwint równoległych dla podkreślenia jej prostego charakteru i niekunsztownej budowy. Do najbardziej znanych kompozytorów villanelli należeli: Ruggiero Giowanelli (1560 - 1625), Sigismondo d'India (XVII w.), i sławny madrygalista L. Marenzio, który wydał 5 zbiorów villanell (1584 - 1587). Śpiewano je również poza Włochami, a we Francji powstały wzorowane na nich pieśni sielskie zwane brunettes - miłosne o zabarwieniu sentymentalnym.
3. Według Janusza Ekierta:
Villanella, villanesca to renesansowa piosenka neapolitańska. Żartobliwa w rytmach tanecznych z tekstem w dialekcie neapolitańskim zwykle 3 - głosowa w prostej fakturze akordowej. W połowie XVI wieku spopularyzowała się też w północnych Włoszech. Podobnie jak jej odmiana villota była reakcją przeciw zbytniemu wyrafinowaniu madrygału.
W publikacji zawarto 15 Villanelles na tematy ludowe bretońskie i irlandzkie w oryginale przeznaczone na harfę celtycką, w niniejszej aranżacji na gitarę klasyczną.