Mazur Tadeusz

Szkoła gry na gitarze zawiera wskazówki metodyczne, ćwiczenia i proste utwory pomogą w opanowaniu i doskonaleniu sztuki tremolowej. Tremolo gitary klasycznej polega na szybkim powtarzaniu jednego lub dwóch dźwięków na przemian trzema środkowymi palcami. Dobór ćwiczeń, etiud czy utworów w sposób przystępny opisuje te technikę gry.

Ignacy Feliks Dobrzyński urodził się 25 stycznia 1807 roku w Romanowie w rezydencji hrabiów Ilińskich na Wołyniu, gdzie ojciec jego był kapelmistrzem w słynnej wówczas kapeli dworskiej. Wychowywał się zatem w rodzinie muzykującej: jego ojciec studiował muzykę w Wiedniu, komponował opery, kantaty, polonezy, a w latach 1817 - 1825 był nauczycielem muzyki w Gimnazjum Podolskim w Winnicy. W twórczości Ignacego Dobrzyńskiego odnaleźć można różne gatunki muzyczne. Obok dzieł instrumentalnych, których jest najwięcej, skomponował on też opery, msze, kantaty i pieśni. Ogółem powstało przeszło 150 kompozycji. Jeśli chodzi o muzykę instrumentalną, to dominują tu utwory na instrumenty dęte: flet, klarnet, trąbkę, obój, fagot i puzon. Niniejsza publikacja zawiera utwór "Andante i Rondo alla Polacca", który w swojej budowie podobny jest do kompozycji Fryderyka Chopina "Introdukcja i Polonez". Dlatego też powyższą kompozycję edytor zatytułował "Introdukcja i Polonez". Posiada on formę ronda, a rytmika i charakterem jest polonezowy. W oryginale utwór ten został napisany na flet i orkiestrę. W niniejszym wydaniu zawarto opracowanie na wiolonczelę z fortepianem.

Publikacja zawiera trzyczęściową Sonatinę C-dur Mauro Giulianiego (ur. 27 lipca 1781 w Bisceglie - zm. 8 maja 1829 w Neapolu): cz. I - Maestoso, cz. II - Allegretto, cz. III - Rondo. Zapis zawiera oznaczenia techniki gry prawej ręki: tirando i apoyando, oznaczenia dynamiczne oraz zapis palcowania lewej i prawej ręki.

Koncert d-moll Jan Sebastian Bach skomponował w 1730 roku. Jest to jedyne tego rodzaju dzieło Bacha, które przetrwało do współczesnych czasów w swojej pierwotnej postaci - na dwoje skrzypiec. Utwór składa się z trzech części: I - Vivace, II - Largo, ma non tanto, III - Allegro. W prezentowanym wydaniu Koncert zaaranżowany jest przez Tadeusza Mazura na dwie gitary klasyczne z fortepianem.

Koncert d-moll Jan Sebastian Bach skomponował w 1730 roku. Jest to jedyne tego rodzaju dzieło Bacha, które przetrwało do współczesnych czasów w swojej pierwotnej postaci - na dwoje skrzypiec. Utwór składa się z trzech części: I - Vivace, II - Largo, ma non tanto, III - Allegro. W prezentowanym wydaniu Koncert zaaranżowany jest przez Tadeusza Mazura na kwartet gitarowy.

"Oda do radości" jest to dzisiejszy hymn Unii Europejskiej, którego muzykę skomponował Ludwig van Beethoven. W oryginale dzieło powstało do słów Schillera, ale ze względu na różnorodność językową Unii Komitet przyjął za hymn samą muzykę. W obecnym wydaniu utwór opracowany jest na trio fortepianowe - skrzypce, wiolonczela i fortepian.

1. Według Artura Jacobsa:
Villanella (wł.) villanelle (fr.) są to wiejskie pieśni (lub utwory instrumentalne o zbliżonym charakterze) zwłaszcza typ XVI wiecznej pieśni zwrotkowej o prostej fakturze, przeciwieństwo kunsztownego madrygału.
2. Według Józefa Władysława Reissa:
Villanella to taneczna piosenka neapolitańska XVI w. Żywa i pogodna zwykle opracowana homofonicznie na trzy głosy, często z umyślnymi błędami kwint równoległych dla podkreślenia jej prostego charakteru i niekunsztownej budowy. Do najbardziej znanych kompozytorów villanelli należeli: Ruggiero Giowanelli (1560 - 1625), Sigismondo d'India (XVII w.), i sławny madrygalista L. Marenzio, który wydał 5 zbiorów villanell (1584 - 1587). Śpiewano je również poza Włochami, a we Francji powstały wzorowane na nich pieśni sielskie zwane brunettes - miłosne o zabarwieniu sentymentalnym.
3. Według Janusza Ekierta:
Villanella, villanesca to renesansowa piosenka neapolitańska. Żartobliwa w rytmach tanecznych z tekstem w dialekcie neapolitańskim zwykle 3 - głosowa w prostej fakturze akordowej. W połowie XVI wieku spopularyzowała się też w północnych Włoszech. Podobnie jak jej odmiana villota była reakcją przeciw zbytniemu wyrafinowaniu madrygału.
W publikacji zawarto 15 Villanelles na tematy ludowe bretońskie i irlandzkie w oryginale przeznaczone na harfę celtycką, w niniejszej aranżacji na gitarę klasyczną.

Koncerty organowe G. F. Haendla (1685 - 1759) utrzymane są w późnobarokowym stylu włoskim. Nie jest to surowa muzyka kościelna, ale muzyka przeznaczona wyraźnie dla sali koncertowej. Haendel skomponował łącznie 20 koncertów organowych. Pośród nich znalazł się zawarty w niniejszej publikacji Koncert D-dur na organy lub harfę, w transkrypcji Tadeusza Mazura na gitarę klasyczną z fortepianem. Utwór wymaga przestrojenia gitary - szóstej struny E na dźwięk D.

Koncerty organowe G. F. Haendla (1685 - 1759) utrzymane są w późnobarokowym stylu włoskim. Nie jest to surowa muzyka kościelna, ale muzyka przeznaczona wyraźnie dla sali koncertowej. Haendel skomponował łącznie 20 koncertów organowych. Pośród nich znalazł się zawarty w niniejszej publikacji Koncert D-dur na organy lub harfę, w transkrypcji Tadeusza Mazura na gitarę klasyczną z towarzyszeniem kwartetu smyczkowego (skrzypce I, II, altówka, wiolonczela). Utwór wymaga przestrojenia gitary - szóstej struny E na dźwięk D.

Koncerty organowe G. F. Haendla (1685 - 1759) utrzymane są w późnobarokowym stylu włoskim. Nie jest to surowa muzyka kościelna, ale muzyka przeznaczona wyraźnie dla sali koncertowej. Haendel skomponował łącznie 20 koncertów organowych. Pośród nich znalazł się zawarty w niniejszej publikacji Koncert D-dur na organy lub harfę, w transkrypcji Tadeusza Mazura na dwie gitary klasyczne. Utwór wymaga przestrojenia szóstej struny E na dźwięk D.

Kolekcja najpiękniejszych polskich kolęd w opracowaniu Tadeusza Mazura na wiolonczelę z fortepianem. Akompaniament tychże kolęd celowo został opracowany w układzie czterogłosowym, aby po pierwsze można było pomuzykować z pianistą z pełnym harmonicznym podkładem. Po drugie, aby pianista próbował również akompaniować uczniowi bez grania górnego głosu, który niech uczeń sam gra, tworząc czterogłos z fortepianem jako pełnię harmoniczną czterogłosu ucząc się ją słyszeć. Na tle pozostałych trzech składników harmonii, bez górnego głosu, uczeń grając melodię będzie się uczył słyszeć całość każdej funkcji harmonicznej i dostrajać, uzupełniając funkcje harmoniczne o czwarty głos - ten najwyższy. Powyższe kolędy dedykowane są także pianistom, gdyż partia fortepianu jest w pełni samodzielna i kompletna. Można zatem te kolędy grać bez towarzyszenia wiolonczeli.