Loch Lon ond

Bach Johann Sebastian (1685-1750), kompozytor i organista niemiecki. Pochodził z rodziny muzyków, uczył się muzyki u ojca i u starszego brata, Johanna Christopha, organisty w Ohrdruf, sam zaś studiował muzykę baroku poprzez kopiowanie utworów oraz słuchanie gry słynnych organistów, m.in. D. Buxtehudego. Niniejsze wydanie to transkrypcja I Suity na wiolonczelę solo, BWV 1007.

Płyta CD-ROM zawiera program iSong pozwalający na szybką naukę utworów nawet bez znajomości nut. Płyta zawiera sześć popularnych utworów legendarnego gitarzysty blues'owego - B. B. Kinga - które można odtwarzać w wersjach demonstracyjnych, zmieniać ich prędkość dostosowując do ćwiczeń, oraz odsłuchiwać wraz ze śledzeniem materiału nutowego. Program pokazuje także na gryfie gitary jak kolejno naciskać progi aby zagrać dany utwór. Całość w angielskiej wersji językowej.

Publikacja zawiera zbiór ćwiczeń na skalach na gitarę solo. W skład ćwiczeń wchodzą skale oparte na pochodach i współbrzmieniach tercjowych, seksty i oktawy. Aldo Minella urodził się w 1939 roku we Włoszech. Naukę gry na gitarze rozpoczął jeszcze jako dziecko pod kierunkiem ojca oraz Miguela Abloniza. Profesjonalne studia muzyczne odbył w konserwatorium im. Giuseppe Verdiego w Milano. Minella wykonał wiele aranżacji utworów J. S. Bacha, Tarregi, Lobosa, Ponce, B. Brittena i wielu innych mistrzów.

1. Według Artura Jacobsa:
Villanella (wł.) villanelle (fr.) są to wiejskie pieśni (lub utwory instrumentalne o zbliżonym charakterze) zwłaszcza typ XVI wiecznej pieśni zwrotkowej o prostej fakturze, przeciwieństwo kunsztownego madrygału.
2. Według Józefa Władysława Reissa:
Villanella to taneczna piosenka neapolitańska XVI w. Żywa i pogodna zwykle opracowana homofonicznie na trzy głosy, często z umyślnymi błędami kwint równoległych dla podkreślenia jej prostego charakteru i niekunsztownej budowy. Do najbardziej znanych kompozytorów villanelli należeli: Ruggiero Giowanelli (1560 - 1625), Sigismondo d'India (XVII w.), i sławny madrygalista L. Marenzio, który wydał 5 zbiorów villanell (1584 - 1587). Śpiewano je również poza Włochami, a we Francji powstały wzorowane na nich pieśni sielskie zwane brunettes - miłosne o zabarwieniu sentymentalnym.
3. Według Janusza Ekierta:
Villanella, villanesca to renesansowa piosenka neapolitańska. Żartobliwa w rytmach tanecznych z tekstem w dialekcie neapolitańskim zwykle 3 - głosowa w prostej fakturze akordowej. W połowie XVI wieku spopularyzowała się też w północnych Włoszech. Podobnie jak jej odmiana villota była reakcją przeciw zbytniemu wyrafinowaniu madrygału.
W publikacji zawarto 15 Villanelles na tematy ludowe bretońskie i irlandzkie w oryginale przeznaczone na harfę celtycką, w niniejszej aranżacji na gitarę klasyczną.