Krzyż

1. Według Artura Jacobsa:
Villanella (wł.) villanelle (fr.) są to wiejskie pieśni (lub utwory instrumentalne o zbliżonym charakterze) zwłaszcza typ XVI wiecznej pieśni zwrotkowej o prostej fakturze, przeciwieństwo kunsztownego madrygału.
2. Według Józefa Władysława Reissa:
Villanella to taneczna piosenka neapolitańska XVI w. Żywa i pogodna zwykle opracowana homofonicznie na trzy głosy, często z umyślnymi błędami kwint równoległych dla podkreślenia jej prostego charakteru i niekunsztownej budowy. Do najbardziej znanych kompozytorów villanelli należeli: Ruggiero Giowanelli (1560 - 1625), Sigismondo d'India (XVII w.), i sławny madrygalista L. Marenzio, który wydał 5 zbiorów villanell (1584 - 1587). Śpiewano je również poza Włochami, a we Francji powstały wzorowane na nich pieśni sielskie zwane brunettes - miłosne o zabarwieniu sentymentalnym.
3. Według Janusza Ekierta:
Villanella, villanesca to renesansowa piosenka neapolitańska. Żartobliwa w rytmach tanecznych z tekstem w dialekcie neapolitańskim zwykle 3 - głosowa w prostej fakturze akordowej. W połowie XVI wieku spopularyzowała się też w północnych Włoszech. Podobnie jak jej odmiana villota była reakcją przeciw zbytniemu wyrafinowaniu madrygału.
W publikacji zawarto 15 Villanelles na tematy ludowe bretońskie i irlandzkie w oryginale przeznaczone na harfę celtycką, w niniejszej aranżacji na gitarę klasyczną.

Publikacja zawiera transkrypcje dwudziestu piosenek dla dzieci, które Zygmunt Noskowski skomponował do słów Marii Konopnickiej. Ich wspólne dzieło ukazało się jako Śpiewnik dla dzieci. Album ma piękną plastycznie okładkę ilustrującą tytułowe cztery pory roku. Nuty są duże i wyraźne. Autor opracowań zmienił tonacje na bardziej „ gitarowe”, czyli w tonacjach krzyżykowych. W większości opracowań mamy fakturę trzygłosową i sporo efektów artykulacyjnych jak legato, tryl, staccato.