Dnia 15

Bob Marley przyszedł na świat we wsi Nine Maile nieopodal miasta Saint Anns na Jamajce. Jego ojcem był biały oficer armii brytyjskiej (Marley nigdy go nie poznał), a matka jamajską wieśniaczką. Rodzina przeniosła się do stolicy Jamajki - Kingston, gdzie zamieszkali w dzielnicy slumsów - Trenchtown. Marley znalazł pracę jako spawacz i w tym właśnie czasie założył swój pierwszy zespół. W 1962 roku Marley nagrał w studiu swój pierwszy singel "Judge Not". Pierwsze nagrania Marleya, takie jak "Put It On", "Ten Commandments" oraz "Love and Affection", opowiadały o świecie ulic Trenchtown, o zdesperowanych chuliganach i ulicznikach. W tym czasie zaczął krystalizować się skład Weilersów - grupy, która współtworzyła później sławę Marleya. W lutym 1966 roku Bob Marley poślubił czarnoskórą wokalistkę Ritę Anderson i przeniósł się do Delaware w USA (pracował tam jako kelner, asystent w laboratorium, kierowca wózka widłowego na nocnej zmianie w magazynie oraz monter w fabryce). Zagrożony poborem do wojska i wysłaniem na wojnę do Wietnamu, Bob Marley powrócił na Jamajkę. W kwietniu 1966 roku Jamajkę odwiedził król Etiopii - Hajle Selasie I, który był czczony jako prorok przez rastafarian - członków ruchu religijnego, który łączy tradycje biblijne z elementami wierzeń afrykańskich. Rastafarianizm to nie tylko religia, ale także specyficzny styl życia (np. marihuana uważana jest tu za święte ziele). Marley zaangażował się w ten ruch. Rastafarianie wierzą, że Afrykanie są narodem wybranym. Marley śpiewał właśnie o idei powrotu Afrykanów z ziemi wygnania i wyzysku - Babilonu (czyli świata Zachodu) do ziemi wolności - Afryki. W połowie lat 60 kształtował się nurt, który dziś określany jest jako reggae - szybka, rytmiczna muzyka z wyrazistym rytmem. The Wailers mieli wielki udział w rozpropagowaniu tej muzyki. W 1968 r. Marley ostatni raz obciął włosy. Potem już zawsze nosił długie dredy, fryzurę typową dla rastafarian.
3 grudnia 1976 r. siedmiu napastników z bronią wpadło do domu artysty w Kingston, raniąc Marleya, jego żonę i menedżera Dona Taylora. Po zamachu Marley przeniósł się na Florydę. W 1977 r. stwierdzono u niego nowotwór i usunięto mu palec u nogi, informując media, że odniósł kontuzję podczas gry w piłkę nożną. Latem 1980 r. nowotwór znów dał znać o sobie, gdy artysta zasłabł podczas joggingu w nowojorskim Central Parku. Ostatni koncert Marleya odbył się 23 września 1980 r. w Pittsburgu. Po koncercie muzyk poddany został badaniom lekarskim, które ujawniły raka płuc i żołądka oraz wielki guz w mózgu. Zmarł 11 maja 1981 roku. Pochowano go na Jamajce.
Publikacja zawiera wybrane utwory artysty napisane na gitarę solo.

Feliks Horecki (Horetzky) urodził się 1 stycznia 1796 roku w Horyszowie Ruskim (k. Hrubieszowa). Nie wiadomo kto był jego pierwszym nauczycielem gry na gitarze. Około 1825 r. podjął pracę w Komisji Skarbu w Warszawie. Wkrótce jednak wyjechał do Wiednia w celu kontynuowania nauki u Mauro Giulianiego. Po roku wyruszył w podróż artystyczną po Europie. Około 1820 r. przybył do Anglii. Prowadził aktywną działalność koncertową. Występował m. in. z austriackim gitarzystą Leonhardem Schulzem. Następnym etapem jego życia był pobyt w Edynburgu, gdzie zajmował się komponowaniem i praca pedagogiczną. Jednym z jego uczniów był Stanisław Szczepanowski.. Przez pewien czas mieszkał wraz z żoną Zofią Roberton w Dublinie. Później wrócił do Edynburga, gdzie zmarł 6 października 1870 r. Feliks Horecki to jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów muzyki gitarowej XIX wieku. Napisał wiele pełnych wdzięku utworów na gitarę solo i dwie gitary. Są wśród nich kompozycje oryginalne (m. in. polonezy, walce, fantazje, polki, ronda, etiudy) oraz opracowania tematów operowych i melodii ludowych. Jest także Horecki autorem kilkudziesięciu pieśni na głos z gitarą. Ogółem napisał około 150 kompozycji.

Niniejsza publikacja jest zbiorem 21 etiud na gitarę przeznaczonych na średni i wyższy stopień nauczania. Ćwiczenia ułożone są według stopnia trudności, uwzględniając w nich różne aspekty techniczne, środki wyrazu czy style. Autor w swoim zbiorku starał się uwzględnić i utrwalić poznane już elementy techniki gitarowej takich jak: legato, gamy, arpeggio, tremolo czy pasaże. Część zamieszczonych tutaj etiud ze względu na ich wirtuozowski charakter może być również włączona do repertuaru koncertowego.