Dzień

From the very beginning of his musical career the creative interests of Staniław Moniuszko were mainly focused on two domains of music: opera and solo song, both vocal genres. In those two forms he occupied the leading position in Polish musical culture, producing a series of fine operas and an enormous collection of songs (over 300).

Lista utworów:
Modlitwa: O Władco Świata I (Stanisław Moniuszko)
Modlitwa w kościołku: Ojcze z niebios, Boże, Panie! (Stanisław Moniuszko)
Modlitwa: Dzięki Ci przedwieczny Panie (Stanisław Moniuszko)
Hymn do Pana Jezusa: Z Ojcem prezdwiecznym stolicę dzieli (Stanisław Moniuszko)
Modlitwa: Do Ciebie Panie (Stanisław Moniuszko)
Modlitwa: W poświstach wichrów losu (Stanisław Moniuszko)
Wieczny pokój lirnikowi: Boże Wszechmocny (Stanisław Moniuszko)
Sub tuum praesidium. Pod Twoją obronę (Stanisław Moniuszko)
Zwiastowanie: Lśni Gabriel promienną ozdobą (Stanisław Moniuszko)
Modlitwa: O Mario, bądź pozdrowiona (Stanisław Moniuszko)
Hymn o św. Stanisławie: Cześć Tobie, naszej krainy patronie! (Stanisław Moniuszko)
Modlitwa Pańska: W ciężkiej niedoli (Stanisław Moniuszko)

Lista utworów:
Dichter und Bauer, Ouvertüre (Suppé Franz von)
An der schönen blauen Donau (Strauss Johann)
Die Zillertalerin op. 311 (Lange Gustav)
Die Post im Walde (Schäffer H.)
Großmütterchen op. 20 (Langer G.)
Coppelia - Valse lente (Violino II) (Delibes Léo)
Menuetto aus dem Septett (Violine und Klavier) op. 20 (Beethoven Ludwig van)
Wien bleibt Wien, Marsch (Schrammel Joh.)
Die Uhr - Ballade (Loewe Carl)
Lustspiel-Ouverture (Keler Bela)
Erika (Lange Gustav)
Coppelia: valse lente (Klavier und Violine) (Delibes Léo)
An der schönen blauen Donau op. 314 (Strauss Johann)
Rosen aus dem Süden op. 388 (Strauss Johann)
Walzer op. 418 (Strauss Johann)
Walzer op. 354 (Strauss Johann)
Gold und Silber (Gesang und Klavier)
Tausend und eine Nacht - Walzer op. 346 (Strauss Johann)
Militär-Marsch-Potpourri (Tervan L.)
Blumenlied op. 39 (Lange Gustav)
Die Schmiede im Walde (Eilenberg H.)
Schön ist die Jugend (Volkslied) (Gesang und Klavier)
In der Heimat, da gibsten ein Wiedersehn (Gesang und Klavier)
Die Auserwählte (Gesang und Klavier)
Abscheid (Gesang und Klavier)
Die Schönbrunner - Walzer op. 200 (Lanner Joseph)
Olga - Mazurka op. 5 (Gloria A.)
Neckerei - Polka-Mazurka op. 262 (Strauss Johann)
Bajazzo-Polka op. 60 (Leutner Alb.)
Kärtner-Lieder-Marsch (Seifert Ant.)
La Gazelle (Polka de Salon) op. 23 nr 2 (Wollenhaupt)
Trauermarsch (Wagner Ryszard)
Dorschwalben aus Österreich op. 164 (Strauss Johann)
Ach, wie ist das Leben schön! (Gesang und Klavier) op. 99 (Malek Paul)
Rekrut Starre mit der Knarre (Gesang und Klavier) (Marx Carl)
Wir sind vergnügt! (Abendroth Hermann)
Ohne Hose, ohne Weste, ohne Rock! (Gesang und Klavier) op. 210 (Preil Paul)
Nüßchen als Bräutigam (Gesang und Klavier) (Jehring Jul.)

Pieśni Mieczysława Karłowicza pojawiły się w dziejach pieśni polskiej jako zjawisko dosyć niezwykłe. W twórczości wybitnego symfonika – jako jego utwory młodzieńcze – stały się wprawdzie znaczącym, ale jedynie przedtaktem twórczości w pełni dojrzałej i mistrzowskiej. Niemal wszystkie powstały na przestrzeni jednego roku. Komponowane niejako na marginesie akademickiej nauki kompozycji, zdają się stanowić zapis uczuć i myśli dogłębnie osobistych, sejsmograficznie notujących bieżący stan ducha.
Z dwudziestu dziewięciu – o jakich wiemy, że zaistniały – zachowały się dwadzieścia dwie; siedem niewydanych, niekiedy jedynie naszkicowanych, zginęło w czasie II wojny światowej. Gdy pominąć parę z tych, o charakterze odrębnym – tworzą całość o spójności niezwyczajnej. Jak się po bliższych badaniach okazało, ową spójnością określonego charakteru naznaczona została cała twórczość Karłowicza. Poematy symfoniczne autora Odwiecznych pieśni rozgrywają się bowiem w tej samej co pieśni przestrzeni idei i sensów; zostały naznaczone analogicznymi kategoriami ekspresji. A jest to przestrzeń, którą naczelny biograf kompozytora Adolf Chybiński określił jako „tętniącą tragedią i bezbrzeżnym smutkiem, rezygnacją i tęsknotą za innym światem''.
Pod względem stylu wypowiedzi pieśni Mieczysława Karłowicza – jakkolwiek głęboko zakorzenione w stylu późnoromantycznym – bywają określane jako twórczość stojąca u progu fazy modernizmu.
Zdzisław Jachimecki pisał o nich w 1930 r.: „Pełna ciepła nuta liryczna w wielu spośród nich, szczerość inspiracji, objawiająca się w bardzo naturalnie wysnutych melodiach, niewyszukane formy akompaniamentu, trafnie jednak dostosowanego do nastroju danej poezji i organicznie łączącego się ze śpiewem, poprawność deklamacji i konstrukcji utworów wyrobiły pieśniom Karłowicza zasłużoną popularność w kołach śpiewactwa polskiego.”

(fragm. wstępu autorstwa M. Tomaszewskiego)