Jesień II

Kolekcja Symfonii (nr 1 - 5) Ludwiga van Beethovena zaaranżowanych na fortepian solo przez Ottona Singera.
Data dokładnego powstania Symfonii nr 1 C-dur op. 21 nie jest znana, ponieważ nie zachował się ani manuskrypt, ani żadne szkice. Początki pracy miały miejsce prawdopodobnie ok. 1794 roku, natomiast ukończona została nie wcześniej niż latem 1799 roku. 2 IV 1800 odbyło się prawykonanie I Symfonii, które prowadził sam Beethoven w ramach swojego koncertu kompozytorskiego.
Symfonia nr 2 D-dur op. 36 ukończona została jesienią 1802 roku. Widać w niej, że kompozytor porusza się w świecie muzyki Haydna i Mozarta, dlatego też długo dzieło uchodziło za zbyt długie w całości i sztuczne. Charakter II Symfonii jest pogodny i jasny.
Prawykonanie Symfonii nr 3 Es-dur "Eroica"odbyło się 3 I 1805 roku w prywatnym domu wiedeńskiego bankiera - Würtha. Dzieło składa się z części: I - Allegro con brio, która ma wywołać wrażenie bohaterskiej wielkości i walki; II - Adagio assai, o charakterze marsza żałobnego; III - Allegro vivace, w której panuje atmosfera szybkiego ruchu oraz nastrój tajemniczości; IV - Finał (Allegro molto) stanowiący cykl wariacji opartych na krótkim temacie wprowadzonym przez instrumenty smyczkowe techniką pizzicato.
Powstanie Symfonii nr 4 B-dur op. 60 datuje się na rok 1806. Nie miała ona wielu zwolenników. Dzieło nie kryje w sobie żadnej programowości, czy też poetyckiej treści, jest jednak bardzo pogodne. Składa się z części: Wstęp (Adagio), cz. I - Allegro vivace, cz. II - Adagio, cz. III - Allegro vivace i cz. IV - Finał (Allegro ma non troppo).
Prace nad Symfonią nr 5 c-moll op. 67 trwały dość długo (ok. 8 lat). Pierwsze wykonanie odbyło się 22 XII 1808 roku podczas "akademii", w ramach której odbyło się także prawykonanie m. in. VI Symfonii "Pastoralnej". Dzieło pełne jest kontrastów emocjonalnych, głębokiej uczuciowości przeplatanej dramatyczną wymową.

Cykl utworów można wykonywać w wersji słowno - muzycznej lub muzycznej - na fortepianie, nie na pianinie. Następujące utwory są przeznaczone do wykonywania wyłącznie w wersji słowno - muzycznej: "Liść", "Aby nas nie obudzić", "Życzenie" i "Kto zliczy". Dopuszcza się wykonywanie poszczególnych miniatur oddzielnie. Partię fortepianową wykonuje w zasadzie jeden pianista, który poza grą na klawiaturze potrafi grać bezpośrednio na strunach fortepianu oraz który potrafi połączyć obydwa rodzaje gry. Gra na strunach może się odbywać palcami (przez szarpania, ostukiwanie lub pocieranie strun), bez posługiwania się narzędziami w rodzaju pałeczek, itp. Przy szarpaniu strun pożądane jest uzyskiwanie różnych barw, np. przez wydobywanie dźwięków bądź z przedniej części pudła rezonansowego (barwa klawesynowa), bądź z jego głębi (barwa harfowa). Oba rodzaje gry (na klawiaturze i na strunach) można w razie potrzeby rozdzielić między dwóch wykonawców.
Stan publikacji: bardzo dobry, nuty czyste, okładka lekko zabrudzona.

Pojęcie "juweniliów" oznacza utwory szkolne, ćwiczenia kompozytorskie powstałe w pierwszych trzech latach studiów Heinricha Urbana, to jest od jesieni 1895 do wiosny 1898 roku. Jedynie pierwsza z kompozycji umieszczonych w tomie - miniatura Chant de mai na fortepian - reprezentuje wcześniejsze utwory skomponowane w latach warszawskich. Miniatura jest najstarszą zachowaną i samodzielnie napisaną kompozycją Karłowicza.
W publikacj znajdziemy utwory na fortepian solo (Chant de mai, Walc G-dur, Andante F-dur, Rondo I formy , II formy i II formy, Fuga B-dur nr.2, Preludium D-dur i fuga Podwójna G-dur op.5, Sonatina d-moll (cz.I), Sonata B-dur (cz.I). Na skrzypce i fortepian Impromptu D-dur, Na wiolonczelę i fortepian Serenada G-dur oraz Serenada marcowa z kotem. Marsz na chór instrumentów dętych. Der Tag verrinnt (Upływa dzień) kanon na dwa głosy żenskie i fortepian: słowa: Hermann Kletke, tłum: Ignacy Ziółkowski,