Część I

Publikacja zawiera Impromptu fortepianowe As-dur op. 142 nr 2 Franza Schuberta (1797 - 1828). Utwór napisany jest w formie menueta. Akordowy wstęp (Allegretto) przypomina nieco początkowy temat Sonaty fortepianowej As-dur op. 26 Ludwiga van Beethovena. Druga część Impromptu - Trio - kontrastuje ze wstępem pod względem charakteru, linia melodyczna prowadzona jest schematem trójkowym. Zapis zawiera oznaczenia palcowania, dodane przez edytora.

This work may be performed with accompaniment by organ or piano, or any combination of organ or piano and instruments in the orchestral score. Full score and parts may be obtained from the publisher.

Lista utworów:
Overture (organ or piano) (Effinger Cecil)
Recitative (Solo) (Effinger Cecil)
Hail, highly honored one! (Chorus) (Effinger Cecil)
Recitative (Solo) (Effinger Cecil)
Interlude (Organ or Piano) (Effinger Cecil)
Soliquy (Sopranos and Altos) (Effinger Cecil)
Interlude (Organ or Piano) (Effinger Cecil)
The Nativity (Chorus) (Effinger Cecil)
Pastorale (Chorus) (Effinger Cecil)
Gloria (Chorus) (Effinger Cecil)
Recitative (Solo) (Effinger Cecil)
Interlude (Chorus a capella) (Effinger Cecil)
Soliloquy (Sopranos and Altos) (Effinger Cecil)
Interlude (Chorus) (Effinger Cecil)
Alleluia (Chorus) (Effinger Cecil)

Publikacja jest drugą częścią kolekcji Symfonii Ludwiga van Beethovena, zawiera Symfonie nr 6 - 9. Symfonia nr VI "Pastoralna" jest utworem 5 - częściowym. Kompozytor zapragnął zilustrować tu doznania, jakie wywołuje u wrażliwego człowieka styczność z przyrodą. Beethoven opatrzył tytułem każdą z części szóstej Symfonii:
Część I - Obudzenie się pogodnych uczuć z chwilą przybycia na wieś;
Część II - Scena nad strumykiem;
Część III - Zabawa wiejska;
Część IV - Burza;
Część V - Pieśń pasterska. Radosne i dziękczynne uczucia po burzy.
Symfonia VII i VIII są to dwa pokrewne utwory powstałe bezpośrednio po sobie. Pierwsze wykonanie VII Symfonii odbyło się 8 XII 1813 w sali uniwersytetu wiedeńskiego. Od dawna starano się wyjaśnić ideową treść VII Symfonii i powiązać ją z jakimś programem. Wagner np. nazywał ją "apoteozą tańca". W rzeczywistości jednak, zarówno VII jak i VIII Symfonia, przedstawiają raczej odwrót od programowej idei poetyckiej. Manuskrypt VIII Symfonii F-dur op. 93 datowany jest własnoręcznie przez kompozytora: "Symfonia - Linz, w miesiącu październiku 1812". Okres ten był dla kompozytora pełen problemów, oraz borykania się z głuchotą. Jednak w VIII Symfonii nie ma śladów tych przeżyć. Utwór jest humorystyczny, lekki, o beztroskim tonie. Symfonia VIII, obok Symfonii I, jest najkrótszą z wszystkich dziewięciu. Od prawykonania VIII Symfonii do chwili wystąpienia Beethovena z IX Symfonią d-moll op. 125 minęło 10 lat. Prawykonanie Symfonii IX miało miejsce 7 V 1824 i zostało gorąco przyjęte przez publiczność.

Publikacja zawiera sześć Symfonii Wolfganga Amadeusza Mozarta (1756 - 1791) zaaranżowanych na fortepian solo. Wśród nich znajdziesz m. in. Symfonię D-dur "Haffnerowską" KV 185 skomponowaną w późniejszym okresie twórczości Mozarta (1782 r.). Dzieło powstało z serenady skomponowanej dla uczczenia rodzinnego święta zaprzyjaźnionej z Mozartem rodziny Haffnerów z Salzburga. Serenada składa się z następujących części: I - Allegro con spirito - posiada tylko jeden temat, który przeprowadzony jest dalej w kunsztownym opracowaniu kontrapunktycznym. Część II - Andante - ma charakter udramatyzowanej pieśni. Część III - Menuet - z "wiejskim" triem przypomina charakterem twórczość Haydna, podobnie jak Finał, w którym Mozart wysunął temat z jednej z arii napisanej w tym samym roku, co "Uprowadzenie z Seraju".
W publikacji zawarto także Symfonię C-dur "Linzka" KV 425, która została ukończona 3 XI 1783 roku. Charakterem podobna jest do symfonii Haydna. Rozpoczyna się wolną częścią (Adagio), posiada wiele zwrotów harmonicznych i rytmicznych, ale niemało tu także mozartowskich śpiewnych melodii, instrumentacji, zaskakujących modulacji i chromatyzacji.