Bóg się rodzi II

Książka zawiera rzadziej wykonywane, lecz równie piękne polskie kolędy. Warto się nimi zainteresować, ponieważ są nie tylko przyjemne dla ucha, ale stanowią również historię polskiej muzyki ludowej. Powstały w XVII i XVIII wieku, a ich autorzy w większości pozostają anonimowi. Kolędy zostały opracowane w taki sposób, aby początkujący muzycy wykonując je mogli jednocześnie rozwijać swoje umiejętności techniczne. Układ rąk jest przesuwany stopniowo, co umożliwia poznawanie nowych nut w partii lewej i prawej ręki.

Juliusz Zarębski urodził się 28 lutego 1854 r. w Żytomierzu, zmarł 15 września 1885 r. tamże. Był kompozytorem i pianistą. Studiował w Konserwatorium Wiedeńskim w klasie kompozycji u Franza Krenna i fortepianu u Josefa Dachsa. Kontynuował studia w Konserwatorium Petersburskim, Którego dyplom uzyskał w 1873 r. w ciągu zaledwie 3 miesięcy. Wiosną 1874 r. koncertami w Odessie i Kijowie rozpoczął swoją karierę pianisty - wirtuoza. Z wielkim powodzeniem występował m. in. w Rzymie, Neapolu, Konstantynopolu, Warszawie, Paryżu i Londynie. W 1874 r. udał się do Rzymu, gdzie przez półtora roku studiował pod kierunkiem Franciszka Liszta. Od 1880 r. do śmierci pracował na stanowisku profesora Konserwatorium w Brukseli. Zarębski był jednym z najbardziej oryginalnychkompozytorów polskich 2 połowy XIX wieku. W jego twórczości dostrzec można kontynuację tradycji chopinowskiej przejawiającą się w doborze gatunków muzycznych (mazurek, walc, ballada, polonez, kołysanka, impromptu czy barakola) oraz w twórczym wykorzystaniu motywów ludowych i indywidualnych rozwiazań harmonicznej oraz w wyrafinowanej kolorystyce dźwiękowej.
Na dorobek kompozytorski Zarębskiego składają się przede wszystkim utwory fortepianowe ( na 2 i 4 ręce). Jednak jego najsłynniejszym dziełem jest napisany na krótko przed śmiercią i zadedykowany Franciszkowi Lisztowi "Kwintet fortepianowy g - moll " po 34. Wigilijne podarki op.27 ukazały się w oficynie Julius Hainauer ( Wrocław) w 1885 r. Kopię pierwodruku otrzymano od Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie.

Utwór na obój z akompaniamentem harfy lub fortepianu polskiego, współczesnego kompozytora. Władysław Walentynowicz urodził się w 1902 r. zmarł w 1999 r. Był kompozytorem, pianistą, pedagogiem. W latach 1922-23 uczył się w szkole muzycznej w Moskwie pod kierunkiem Heleny Gniesiny (fortepian), Aleksandra Greczaninowa (solfeż) i Reinholda Gliera (harmonia). Od 1923 roku studiował w Konserwatorium Warszawskim w klasie fortepianu Antoniego Dobkiewicza, Józefa Sikorskiego. Dyplom uzyskał w 1930 roku. W latach powojennych był jednym z głównych organizatorów szkolnictwa muzycznego na Wybrzeżu, założycielem Gdańskiego Instytutu Muzycznego, który przyczynił się do powstania Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie w roku 1947. W latach 1951-1952 był rektorem uczelni, a od 1952 do 1972r. dziekanem Wydziału Instrumentalnego. Był również wieloletnim prezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków i współzałożycielem Związku Kompozytorów Polskich na Wybrzeżu w 1963 roku.
Dorobek twórczy Walentynowicza obejmuje ponad 130 utworów. Są to kompozycje symfoniczne, utwory na instrumenty solowe z orkiestrą, utwory kameralne, utwory na instrument solowy i fortepian, utwory na fortepian solo, pieśni, utwory dla dzieci i młodzieży, muzyka teatralna, symfoniczne utwory rozrywkowe i piosenki. W twórczości Walentynowicza dominują formy klasyczne, gatunki koncertujące - koncerty, concerina: znaczącą rolę odgrywają utwory pedagogiczne. Styl muzyczny Walentynowicza cechuje tradycyjny język dźwiękowy, lapidarność wypowiedzi, jasność formy opartej głównie na szeregowaniu odcinków, wyrazisty, motoryczny tok narracji muzycznej. Jest to neoklasyczny język muzyczny wzbogacony elementami nastrojowymi, romantyzującymi. Partia oboju dla instrumentalistów średniozaawansowanych, akompaniament harfy lub fortepianu dla wprawnego akompaniatora. Utwór w tempie wolny o charakterze cantyleny.

Publikacja zawiera utwory solowe na fortepian dla pianistów szkół muzycznych II stopnia, studentów akademii muzycznych. Znajdziemy tu: Mazurek Des-dur op.3 i Mazurek f-moll op.4 ukazały się w 1859 r. (Wildt, Lwów) i 1860 r. (Gubrynowicz@Schmid, Lwów), Mazurek G-dur op.10 i Mazurek h-moll op.11 w 1866 r. (Spina, Wiedeń). Kopie pierwodruków pochodzą z Biblioteki Jagiellońskiej. Utwory trudne ale utrzymane w stylistyce mazurków.
Kompozytor Karol Mikuli urodził się 20 października 1819 r. w Czerniowcach (Bukowina), zmarł 21 maja 1897 r. we Lwowie. Był pianistą, kompozytorem, dyrygentem i pedagogiem. Pochodził z rodziny ormiańskich kupców. Po ukończeniu gimnazjum w Czerniowcach w latach 1839-44 studiował medycynę w Wiedniu. W 1844 r. wyjechał do Paryża. Tam przez trzy lata uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Fryderyka Chopina, później został jego asystentem i przyjacielem. Jednocześnie studiował kontrapunkt i kompozycję u Napoléona Henriego Rebera. w Paryżu poznał również Ferenca Liszta, z którym przez wiele lat utrzymywał przyjacielskie kontakty. W 1848 r. powrócił do Czerniowiec i zajął się pracą pedagogiczną. Koncertował w Bukareszcie, Jassach, Kijowie, Kiszyniowie, w wielu miastach Polski, Austrii, Francji i Włoch. W 1858 r. objął stanowisko dyrektora i profesora Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. Przez 30 lat prowadził zajęcia z fortepianu, harmonii, form muzycznych, kontrapunktu, kompozycji, teorii muzyki i rytmu. W 1887 r. zrezygnował z funkcji dyrektora. Rok później założył prywatną szkołę muzyczną. Jego uczniami byli: Raul Koczalski, Ludwik Marek, Władysław Wszelaczyński, Franciszek Neuhauser, Aleksander Michałowski, Stanisław Niewiadomski, Maurycy Rosenthal, Mieczysław Sołtys, Helena Windakiewiczowa-Rogalska. W 1879 r. Mikuli wydał u Kistnera (Lipsk) F. Chopin's Pianoforte-Werke w 17 tomach.