Ostatni

Lista utworów:
I - Avec emportement (Debussy Claude)
II - Lent. Sombre (Debussy Claude)
III - Scherzando (Debussy Claude)

Mozart's Piano Concerto in E-flat major (K 271), dated January 1777, is his last and most mature work in this genre written during his years in Salzburg. Composed considerably later than its three precessors K 175, 238 and 246, it forms a pinnacle in the output of the twenty-one-year-old composer. With this work Mozart attained an individual style of writing which had repercussions on his instrumental music as a whole. Its unusual formal design is no less extraordinary than the demands it places on the soloist. The present edition has been revised on the basis of the autograph score formely located in the holdings of the Prussian State Library in Berlin but now in Bilioteka Jagiellońska in Crocow.

Lista utworów:
Concerto No. 9 in E flat major for Piano and Orchestra KV 271 (Mozart Wolfgang Amadeus)

"Koncert Es-dur na fortepian i orkiestrę" op. 73 jest ostatnim koncertem fortepianowym Ludwika van Beethovena. Dzieło skomponowane zostało w latach 1809 - 1811 w Wiedniu. Dedykowane zostało Rudolfowi Archuduke - uczniowi Beethovena. Po raz pierwszy dzieło zostało wykonane 28 XI 1811 w lipskim Gewandhausie przez Jana Schneidera. Koncert składa się z trzech części: cz. I - Allegro, cz. II - Adagio un poco mosso, cz. III - Allegro ma non troppo (w formie ronda). Charakterystyczne są dla tego utworu mocne, marszowe rytmy oraz żywiołowe motywy. Prezentowane wydanie koncertu zawiera opracowanie dzieła na da fortepiany.

Stan publikacji: bardzo dobry, kartki przyżółcone, nuty czyste.

Koncert C-dur został napisany przez Mozarta dla żony jednego z salzburskich magnatów, hr. Lützowa. Rękopis partytury zaginął podczas ostatniej wojny światowej, zachowała się jedynie ręcznie przepisana kopia partii solowej fortepianu, którą Mozart poprawiał i gdzie zanotował krótkie kadencje do cz. I i II. Odczytując tę kopię, E. Mandyczewski zwrócił uwagę na wypisaną w niektórych miejscach realizację basu cyfrowanego. W wieku XVIII w ówczesnych koncertach klawesynowych, a także i późniejszych fortepianowych, w miejscach tutti instrument solowy brał czynny udział, potęgując tym samym brzmienie całości. W partyturach z tego okresu partia fortepianu była notowana jako bas cyfrowany. Zachowana autentyczna realizacja basu cyfrowanego pokazuje nam, jak ją sobie Mozart wyobrażał, dlatego w niniejszym wydaniu umieszczamy fotokopię zachowanych fragmentów z części I i II Koncertu.