III. C Major

Lista utworów:
Fourth Concerto In C minor op. 44 (Saint-Saëns Camille)

Lista utworów:
Sonate F-dur (Bach W. F.)

Sonatę G-Dur KV 283 (189 h) Wolfgang Amadeusz Mozart (1756 - 1791) ukończył w 1774 roku. Posiada ona typową, klasyczną budowę trzyczęściową: cz. I - Allegro, cz. II - Andante (molto), cz. III - Presto. Prezentowana publikacja zawiera "Sonatę G-dur" na fortepian Mozarta z dokomponowaną przez Edwarda Griega (1843 - 1907) partią drugiego fortepianu. Grieg swobodnie potraktował zaaranżowaną przez siebie partię. Dzięki bogatszej fakturze dzieło Mozarta uzyskuje nowy charakter.

Sonatę F-Dur KV 533 na fortepian Wolfgang Amadeusz Mozart (1756 - 1791) ukończył 3 stycznia 1788 roku. Najpierw, jako samodzielny utwór, skomponował on rondo (objęte KV 494). Kilka miesięcy później Mozart napisał osobne dwie części, które miały zostać włączone do formy sonaty. Na prośbę wydawcy dzieł Mozarta - Hoffmeistera kompozytor połączył te dwie części z powstałym wcześniej rondem KV 494, przez co powstała pełna trzyczęściowa sonata klasyczna. Pod względem temp, poszczególne części mają układ: cz. I - Allegro, cz. II - Andante molto, cz. III - Allegretto (Rondo). Prezentowana publikacja zawiera "Sonatę F-dur" na fortepian Mozarta z dokomponowaną przez Edwarda Griega (1843 - 1907) partią drugiego fortepianu. Grieg swobodnie potraktował zaaranżowaną przez siebie partię. Dzięki bogatszej fakturze dzieło Mozarta uzyskuje nowy charakter.

The present edition is the first one to assemble the works for two harpsichords, which Bach contributed to this special genre of keyboard music. They are offered in a text that has been revised according to the original sources.
The Concerto a due Cembali (BWV 1061a) is generally known as Concerto in C Major for two harpsichords, strings, and basso continuo (BWV 1061). As such it is transmitted in several secondary sources of the 18th and early 19th centuries. Only the manuscript set of parts Mus. ms. Bach St. 139 of the Staatsbibliothek Preußischer Kulturbesitz Berlin (West) preserves with its harpsichord solo parts an original source; the ripieno parts belonging to it are a later supplement and stem from the time after bach's death.

Lista utworów:
Concerto a due Cembali BWV 1061a (Bach J. S.)
Fuga a 2 Clav. BWV 1080 nr 18 (Bach J. S.)

17 koncertów fortepianowych Wolfganga Amadeusza Mozarta zalicza się do utworów szczytowych w jego twórczości fortepianowej. Mozart nadał koncertom swobodną budowę, pomagając solowemu instrumentowi (fortepian) w pełni wykorzystać możliwości techniczne. Niniejsza publikacja zawiera Koncert D-dur na fortepian i orkiestrę, w opracowaniu na dwa fortepiany (jeden fortepian wykonuje solową partię, drugi gra partię orkiestry). Utwór ten zaliczany jest do najokazalszych, "symfonicznych" koncertów fortepianowych Mozarta. Koncert posiada klasyczną budowę trzyczęściową: I - Allegro, II - Andante, III - Rondo z tanecznym tematem.

Mozart's Piano Concerto in C minor (K 491), dated 24 March 1786 in his autograph catalogue of works, ends the series of subscription concerts for the Lenten season of 1785-6. Mozart played the piece twice in short succession: first on 3 April 1786, and again at his academy of 9 April i the Burg Theatre. K 491 combines the timbral features of its two predecessors K 482 and 488 by emphasizing minor keys in its opening and closing movements and by expanding the wind band. The present edition has been revised on the basis of the autograph score located in the British Library in London and published i facsimile.

Lista utworów:
Concerto in C minor for Piano and Orchestra KV 491 nr 24 (Mozart Wolfgang Amadeus)

Lista utworów:
Koncert fortepianowy nr 4 C-dur (Williams Jean)

"Koncert fortepianowy G-dur" Ludwiga van Beethovena jest pierwszym, który w pełni reprezentuje indywidualny styl kompozytora. Utwór powstał w latach: 1804 - 1807. Koncert posiada budowę trzyczęściową: cz. I - Allegro moderato (określana "skowronkową"), w której fortepian rozpoczyna samodzielnie główny temat bez akompaniamentu orkiestry, cz. II - Andante con moto - jest jedną z najbardziej dramatycznych części koncertu; cz. III - Rondo (Vivace), w której orkiestra i fortepian prowadzą dialog. W niniejszym wydaniu "Koncert G-dur" Beethovena został opracowany na dwa fortepiany (partia fortepianu drugiego jest wyciągiem partii orkiestry).

Stan publikacji: dobry, nuty czyste, kartki nieco przyżółcone.

"Koncert Es-dur na fortepian i orkiestrę" op. 73 jest ostatnim koncertem fortepianowym Ludwika van Beethovena. Dzieło skomponowane zostało w latach 1809 - 1811 w Wiedniu. Dedykowane zostało Rudolfowi Archuduke - uczniowi Beethovena. Po raz pierwszy dzieło zostało wykonane 28 XI 1811 w lipskim Gewandhausie przez Jana Schneidera. Koncert składa się z trzech części: cz. I - Allegro, cz. II - Adagio un poco mosso, cz. III - Allegro ma non troppo (w formie ronda). Charakterystyczne są dla tego utworu mocne, marszowe rytmy oraz żywiołowe motywy. Prezentowane wydanie koncertu zawiera opracowanie dzieła na da fortepiany.

Stan publikacji: bardzo dobry, kartki przyżółcone, nuty czyste.

Koncert fortepianowy C-dur op. 15 Ludwig van Beethoven ukończył i po raz pierwszy wykonał w 1798 roku. Dzieło nie odbiega od stylu jego innych młodzieńczych utworów. Tematyka ma charakter właściwy wiedeńskiej muzyce końca XVIII w. Beethoven napisał koncert z myślą o własnych występach, dlatego więcej można się zeń dowiedzieć o Beethovenie - pianiście niż o Beethovenie - kompozytorze. Koncert składa się z trzech części: I - pogodne Allegro con brio, II - Largo o głębszej treści emocjonalnej, III - Allegro w formie tanecznego ronda. W obecnym wydaniu Koncert został opracowany na dwa fortepiany (fortepian II stanowi wyciąg partii orkiestry).
Stan publikacji: dobry, nuty czyste, okładka lekko zabrudzona, brak zagnieceń, wypadające strony.

Koncert C-dur został napisany przez Mozarta dla żony jednego z salzburskich magnatów, hr. Lützowa. Rękopis partytury zaginął podczas ostatniej wojny światowej, zachowała się jedynie ręcznie przepisana kopia partii solowej fortepianu, którą Mozart poprawiał i gdzie zanotował krótkie kadencje do cz. I i II. Odczytując tę kopię, E. Mandyczewski zwrócił uwagę na wypisaną w niektórych miejscach realizację basu cyfrowanego. W wieku XVIII w ówczesnych koncertach klawesynowych, a także i późniejszych fortepianowych, w miejscach tutti instrument solowy brał czynny udział, potęgując tym samym brzmienie całości. W partyturach z tego okresu partia fortepianu była notowana jako bas cyfrowany. Zachowana autentyczna realizacja basu cyfrowanego pokazuje nam, jak ją sobie Mozart wyobrażał, dlatego w niniejszym wydaniu umieszczamy fotokopię zachowanych fragmentów z części I i II Koncertu.