4.2

Composition finished at Vienna, February 10, 1785. Played in public for the first time, and by the composer himself, at Vienna, February 11, 1785. New, revised edition, 1888.
The following passage concerning Mozart's piano - playing is taken from Jahn's "Biography".

Lista utworów:
Concerto No. 20 In D minor For the Piano KV 466 (Mozart W. A.)

Two Pianos, Four Hands. 2 Copies needed to perform.

This Concerto was written in the autumn of 1782 at Vienna and first published by Artaria & Co. in 1785. Concerning this work and two others composed at about the same time (K. 413, 415), Mozart wrote to his father on December 28, 1782: "These concertos are a happy medium between what is too easy and too difficult; they are very brilliant, pleasing to the ear, and natural, without being vapid. There are passages here and there from which connoisseurs alone can derive satisfaction, but these passages are written in such a way that the less learned cannot fail to be pleased, although without knowing why".
All the cadenzas in the present edition are by Mozart.

Lista utworów:
Conerto No. 12 In A major For The Piano KV 414 (Mozart W. A.)

Kompozycja Roberta Schumanna, niemieckiego kompozytora i pianisty okresu romantyzmu, który żył w latach: 1810 - 1856. W wieku 8 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie. Późniejszą edukację muzyczną przerwał na rzecz studiów prawniczych. Później zaineresował się publicystyką muzyczną i działalnością kompozytorską.

Piano reduction for 2 pianos, 4 hands. Commissioned by the Seattle Symphony and premiered on March 8, 1976. Includes 3 movements: Andante spianato - Allegro, Regrets, and Finale.

The Garden of Eden was originally published in its solo piano version in 1974. The four rags that make up the suite - Old Adam, The Eternal Feminine, The Serpent's Kiss and Through Eden's Gates - tell the story of the Fall in ragtime.

"Koncert fortepianowy D-dur" KV 175 Mozart skomponował w Salzburgu, w grudniu 1773 roku. Jest to jedna z pierwszych jego kompozycji w tym gatunku. Mający wtedy siedemnaście lat Mozart, pisząc ten koncert, miał w dorobku jedynie aranżacje koncertów innych kompozytorów (w tym trzy koncerty skomponowane na podstawie sonat Johanna Christiana Bacha). Prezentowana publikacja zawiera opracowania na dwa fortepiany "Koncertu D-dur" KV 175 oraz "Ronda D-dur" KV 382. Zostały one wydane w oparciu o materiały źródłowe (urtext). Partia solisty (Fortepian I) posiada możliwie najbliższy oryginałowi zapis nutowy, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

"Koncert Es-dur" na fortepian i orkiestrę Mozart skomponował w 1777 roku. Jest to ostatnie i najbardziej dojrzałe dzieło, jakie skomponował on podczas swojego pobytu w Salzburgu. W kompozycji tej ukazuje się już w pełni wykształcony, indywidualny styl Mozarta. Prezentowana publikacja jest opracowaniem "Koncertu Es-dur" na dwa fortepiany. Zostało ono oparte wyłącznie o materiały źródłowe (urtext) znajdujące się obecnie w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Partia solisty (Fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Podobnie jak Koncert fortepianowy Es-dur KV 488 - Koncert KV 482 Mozart skomponował dla siebie jako wykonawcy. Jest to pierwszy utwór, w którym kompozytor włączył do obsady orkiestry klarnety. Wydanie w opracowaniu na dwa fortepiany zostało oparte wyłącznie o materiały źródłowe z Staatsbibliothek Preussischer Kultubesitz w Berlinie. Partia solisty (fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry (fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne .

Koncert fortepianowy c-moll (KV 491) Mozart skomponował w 1786 roku. Jest to utwór o typowej, klasycznej budowie: cz. I - Allegro, cz. II -Larghetto, cz. III - Allegretto. Niniejsze wydanie kompozycji w opracowaniu na dwa fortepiany zostało oparte wyłącznie o materiały źródłowe znajdujące się w British Library w Londynie. Partia solisty (Fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.