Szymanowski Karol

Ostatnia część zbioru, A w niej same " rarytasy": Szymanowski, Ravel, Smetana, Szostakowicz, Prokofiew, Debussy ... Ci kompozytorzy nie potrzebują reklamy! A oprócz nich w zeszycie znaleźć można również i inne, niemniej doskonałe utwory.

"Mandragora" to balet pantomima, powstały do scenariusza Ryszarda Bolesławskiego i Leona Schillera, stanowiący zakończenie komedii Moliera "Mieszczanin szlachcicem".
Drugi zaś dziełem jest muzyka do V aktu dramatu Tadeusza Micińskiego Kniaź Patiomkin, napisana na początku 1925 r., dla Teatru im. Bogusławskiego w Warszawie.

"Mandragora" to balet pantomima, powstały do scenariusza Ryszarda Bolesławskiego i Leona Schillera, stanowiący zakończenie komedii Moliera "Mieszczanin szlachcicem".
Drugi zaś dziełem jest muzyka do V aktu dramatu Tadeusza Micińskiego Kniaź Patiomkin, napisana na początku 1925 r., dla Teatru im. Bogusławskiego w Warszawie.

Lista utworów:
I Koncert skrzypcowy op. 35 (Szymanowski Karol)

Książka zatytułowana "Sto słynnych kompozytorów" przedstawia stu najwybitniejszych twórców wszystkich epok. Wybór dokonany został na podstawie ich znaczenia w historii muzyki oraz wpływu, jaki mieli na dalszy jej rozwój. Przedstawieni zostali według nazwisk podanych alfabetycznie - od Isaaca Albeniza do Władysława Żeleńskiego.
Historycznie obejmuje to okres od muzyki renesansowej: Mikołaja Gomółki, Orlando di Lasso i Giovanniego P. da Palestriny do twórców współczesnych: Krzysztofa Pendereckiego, Henryka Mikołaja Góreckiego, Wojciecha Kilara, Johna Caga i Karolheinza Stockhausena.
Kompozytorzy Ci pochodzą z różnych krajów europejskich; od twórców polskich, niemieckich, austriackich, francuskich, włoskich poprzez rosyjskich, angielskich, hiszpańskich, czeskich, węgierskich, aż do amerykańskich - Scotta Joplina i Georga Gershwina. Znaleźć to możemy również kompozytora fińskiego i brazylijskiego.
Twórcy ci potraktowani zostali w sposób wszechstronny. Obok życiorysów podana jest, w miarę możliwości, ich pełna twórczość artystyczna. Kompozycje podzielone zostały na trzy działy ze względu na ich fakturę: muzykę wokalno - instrumentalną, instrumentalną i wokalną. Podana jest również ich ewentualna działalność literacka, następnie kompozytorzy w malarstwie, ekranizacjach filmowych i na końcu w anegdocie.

Loteria na mężów czyli narzeczony nr 69- GA CE S.D Vol.17 - partytura

Akcja operetki rozgrywa się „w naszych czasach w Ameryce”. Przemysłowiec Tobiasz Helgoland, ojciec dwóch synów: Charly`ego, zamiłowanych fotografów, martwi się, że są nicponiami i hulakami. Impresario zabaw publicznych urządza każdego tygodnia loterię na mężów, w której wygraną są młodzieńcy. Loteria wzbudza tyleż zachwyt i żywe zainteresowanie Klubu Starych Panien, co krytyczno-ostrzegawczy oddźwięk w Klubie Wesołych Wdowców. Pani Troodwood, zatroskana o swą uporczywie trwającą w panieństwie córkę Sarę, kupuje dla niej los. Pojawiają się synowie Helgolanda. Darly, oczarowany urodą Sary, wpisuje się na listę loteryjnych „fantów”. Odbywa się ciągnienie, pomiedzy braćmi dochodzi do qui proquo, ale w końcu po szeregu perypetii odbywają się szczęśliwe zaręczyny Sary i Darly`ego.

Zrealizowano w ramach Programu Operacyjnego Promocja Czytelnictwa ogłoszonego przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Akcja operetki rozgrywa się „w naszych czasach w Ameryce”. Przemysłowiec Tobiasz Helgoland, ojciec dwóch synów: Charly`ego, zamiłowanych fotografów, martwi się, że są nicponiami i hulakami. Impresario zabaw publicznych urządza każdego tygodnia loterię na mężów, w której wygraną są młodzieńcy. Loteria wzbudza tyleż zachwyt i żywe zainteresowanie Klubu Starych Panien, co krytyczno-ostrzegawczy oddźwięk w Klubie Wesołych Wdowców. Pani Troodwood, zatroskana o swą uporczywie trwającą w panieństwie córkę Sarę, kupuje dla niej los. Pojawiają się synowie Helgolanda. Darly, oczarowany urodą Sary, wpisuje się na listę loteryjnych „fantów”. Odbywa się ciągnienie, pomiędzy braćmi dochodzi do qui proquo, ale w końcu po szeregu perypetii odbywają się szczęśliwe zaręczyny Sary i Darly`ego.

Zrealizowano w ramach Programu Operacyjnego Promocja Czytelnictwa ogłoszonego przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Z dwunastu „Piesni kurpiowskich” Szymanowskiego Padlewski wybrał cztery - pierwszą (Lecioły zórazie), szóstą (Bzicem kunia), ósmą (Leć głosie po rosie) i jedenastą (Wysły rybki, wysły), łącząc je w utwór cykliczny grany attaca z 38-taktową kadencją skrzypcową ad libitum w ostatniej części Suity. Ten rozbudowany utwór, ze wspaniale instrumentowaną partią solową, niekiedy wymienni traktowaną z partią prawej ręki towarzyszenia fortepianowego jest swoistym pożegnaniem z kompozytorem, którego Padlewski od najmłodszych lat darzył szczególną atencją.

W liście do A. Klechniowksiej Szymanowski pisał na temat skomponowanej w 1907 I Symfonii f-moll: "będzie to jakieś monstrum kontrapunktyczno-harmoniczno-orkiestrowe, i z góry już cieszę się na myśl, jak krytycy berlińscy na naszym koncercie w czasie grania tej symfonii będą się wynosić z Sali z przekleństwem na posiniałych ustach". To młodzieńcze dzieło - nie wydane za życią Szymanowskiego i nadal pozostające w rękopisie było prezentowane zaledwie kilka razy. (T. Chylińska, St. Haraschin, M. Jabłoński "Przewodnik po muzyce koncertowej".

W liście do A. Klechniowksiej Szymanowski pisał na temat skomponowanej w 1907 I Symfonii f-moll: "będzie to jakieś monstrum kontrapunktyczno-harmoniczno-orkiestrowe, i z góry już cieszę się na myśl, jak krytycy berlińscy na naszym koncercie w czasie grania tej symfonii będą się wynosić z Sali z przekleństwem na posiniałych ustach". To młodzieńcze dzieło - nie wydane za życie Szymanowskiego i nadal pozostające w rękopisie było prezentowane zaledwie kilka razy. (T. Chylińska, St. Haraschin, M. Jabłoński "Przewodnik po muzyce koncertowej".

Stosunek Szymanowskiego do Chopina i jego dzieł bywał różny i wahał się od fascynacji po lekceważenie. Jednak niezaprzeczalnym pozostaje fakt, że pod wpływem Chopina nastąpiła głęboka przemiana w światopoglądzie artystycznym Szymanowskiego w ostatnim okresie jego twórczości.
Pierwsza praca została napisana dla miesięcznika Skamander (ukazała się w nrach 28 i 29-30 w 1923 r.). Dotyczyła rewizji dotychczasowych poglądów Szymanowskiego na temat Chopina, także próby zwrócenia uwagi na prawdziwą wartość twórczości chopinowskiej, bez oplątywania jej bezkrytycznym, sentymentalnym kultem.
Fryderyka Chopina mit o duszy polskiej to tytuł przemówienia napisanego z okazji uroczystego koncertu Filharmonii Warszawskiej w dn. 16.11.1924 roku w 75-tą rocznicę śmierci Chopina.
W listopadzie 1930 roku Szymanowski wygłosił przemówienie pt. Chopin na akademii zorganizowanej przez Uniwersytet Warszawski z okazji wmurowania tablicy pamiątkowej w gmachu uniwersyteckim, w którym mieszkał Chopin. Autor odniósł się do trwałości i niesamowitej głębi twórczości Chopina, do jej ogromnej wartości dla sztuki w ogóle, wychodząc w ten sposób poza krąg wąskich, muzycznych rozważań.
Ostatnia praca powstała dla paryskiego miesięcznika muzycznego La Revue Musicale do numeru poświęconego Chopinowi, który ukazał się w grudniu 1931 roku (Frédéric Chopin et la musique polonaise moderne; pol. tł. J. Iwaszkiewicz: Fryderyk Chopin a polska muzyka współczesna). Szymanowski podjął temat obecności w utworach Chopina cech tzw. narodowych i tych należących do wielkiej sztuki.