Piosenka neapolitańska

Szkoła na keyboard Mieczysława Niemiry część III, przeznaczona jest dla średnio zaawansowanych amatorów elektronicznych instrumentów klawiszowych. Podręcznik obok gam, pasaży, etiud technicznych, omawia podstawy harmonii tonalnej a ponadto zawiera wiele znanych melodii takich jak: Lady be good Georga Gershwina, Taniec węgierski Johannesa Brahms'a czy np. Polka - Dziadek. Przeplatają się one między etiudami tak, aby nauka była przyjemniejsza i bardziej fascynująca. Szkoła na keyboard zeszyt 3 to zarówno część teoretyczna jak i praktyczna.

Kolekcja 21 różnorodnych utworów w opracowaniu na akordeon solo, zebranych i zaaranżowanych przez Stanisława Wiśniewskiego. Wśród tytułów znajdziesz m. in.: "Fale Amuru", "Habanera z opery Carmen", "Karnawał wenecki z wariacjami" i wiele innych.

Książka zawiera popularne melodie ludowe, piosenki i pieśni w opracowaniu na keyboard. Oprócz zapisu nutowego oznaczono akordy oraz przedstawiono diagramy chwytów gitarowych, ponadto dołączono teksty piosenek. W spisie treści znajdziemy takie pozycje jak "Ave Maria", "Marsz turecki", "Marsz weselny", "Niebieskie oczy koloru morza", czy "Piosenka o róży".

1. Według Artura Jacobsa:
Villanella (wł.) villanelle (fr.) są to wiejskie pieśni (lub utwory instrumentalne o zbliżonym charakterze) zwłaszcza typ XVI wiecznej pieśni zwrotkowej o prostej fakturze, przeciwieństwo kunsztownego madrygału.
2. Według Józefa Władysława Reissa:
Villanella to taneczna piosenka neapolitańska XVI w. Żywa i pogodna zwykle opracowana homofonicznie na trzy głosy, często z umyślnymi błędami kwint równoległych dla podkreślenia jej prostego charakteru i niekunsztownej budowy. Do najbardziej znanych kompozytorów villanelli należeli: Ruggiero Giowanelli (1560 - 1625), Sigismondo d'India (XVII w.), i sławny madrygalista L. Marenzio, który wydał 5 zbiorów villanell (1584 - 1587). Śpiewano je również poza Włochami, a we Francji powstały wzorowane na nich pieśni sielskie zwane brunettes - miłosne o zabarwieniu sentymentalnym.
3. Według Janusza Ekierta:
Villanella, villanesca to renesansowa piosenka neapolitańska. Żartobliwa w rytmach tanecznych z tekstem w dialekcie neapolitańskim zwykle 3 - głosowa w prostej fakturze akordowej. W połowie XVI wieku spopularyzowała się też w północnych Włoszech. Podobnie jak jej odmiana villota była reakcją przeciw zbytniemu wyrafinowaniu madrygału.
W publikacji zawarto 15 Villanelles na tematy ludowe bretońskie i irlandzkie w oryginale przeznaczone na harfę celtycką, w niniejszej aranżacji na gitarę klasyczną.

Publikacja zawiera polskie przeboje muzyki rozrywkowej w łatwym opracowaniu na fortepian solo. Dodatkowo znajdziemy w nutach słowa piosenek i zapis funkcji harmonicznych.