Piano Trio

Kolekcja łatwych utworów wielkich mistrzów muzyki poważnej, w opracowaniu na skrzypce solo z akompaniamentem fortepianowym. Utwory pochodzą różnych epok, począwszy od muzyki Telemanna, Bacha, przez muzykę Mozarta, Haydna i Beethovena do utworów romantycznych Schuberta, Mendelssohna i Czajkowskiego.

First performed in 1998, Benjamin Lees (b. 1924) described this one-movement, 14-minute, dramatic and poignant piece as a small gesture of remembrance to those whose voices were forever stilled by pogroms and genocides of the past.

Sześć utworów opracowanych na trio fortepianowe (skrzypce, wiolonczela, fortepian) pochodzących z "Opery żebraczej". Opera ta jest jednym z dzieł, które istotnie wpłynęło na powstanie musicalu. Premiera jej (z muzyką Johanna Pepusha) odbyła się w 1728 roku. John Gay zastąpił arie operowe piosenkami ulicznymi, a role postaci wywodzących się ze sfer wyższych obsadził żebrakami, złodziejami i kurtyzanami co sprawiło, że opera przestała być operą dając początek musical'owi.

Publikacja stworzona z myślą o początkujących pianistach, zawiera dwadzieścia najbardziej znanych utworów Franza Schuberta w aranżacji na fortepian solo. Znajdziesz tu takie kompozycje, jak "Ave Maria", "Moment Musical op. 94 nr 3", "Marsz Militarny" i wiele innych.

Piano Trio - Pierwsza część - Allegretto Fantasie - Cabaret sugeruje czego się można spodziewać. Główny temat o zabarwieniu kabaretowym wprowadzają skrzypce w takcie 3-cim, a następnie podejmuje go wiolonczela w nieco zmienionej wersji i tak obydwa instrumenty smyczkowe dialogują sobie polifonicznie na przestrzeni całego Allegretta. Po wnikliwym zapoznaniu się z pierwszą częścią Tria, odnosi się wrażenie, że kompozytorka ma dwie obsesje (w pozytywnym tego słowa znaczeniu): rytm i sztuka kontrapunktu, zaś harmonikę określić można mianem sonorystyki kontrolowanej. W drugiej części (Elegia) faktura oparta jest na bardzo ciekawej harmonii (z przewagą sonorystyki); świetna budowa utworu z piękną kulminacją w taktach 15 i 16 i do tego jakaś specyficzna nostalgia i smutek zauważalny niemalże w każdym takcie. W trzeciej części (Rondino) kolorystyka dźwiękowa odgrywa niebagatelną rolę w tym utworze (glissanda i con legno smyczków) ale widać także zamianę ról; z Tria fortepianowego zespół przeistacza się w jazzowe combo!