Po lodzie

Historię The Beatles można podzielić na trzy okresy. Pierwszy to okres krystalizacji zespołu, podczas którego jego skład wciąż był płynny, a zespół działał jako cover band, czyli jego repertuar stanowiły głównie utwory innych wykonawców. W 1963 roku zaczyna się kolejny etap - Beatlesi swoimi świeżymi i niewinnymi piosenkami zdobywają ogromną popularność. Na ich koncertach, nadzwyczaj tłumnie gromadzących młodzież, dochodzi do scen zbiorowej histerii. Zjawisko to zostaje nazwane beatlemanią. W 1966 roku zespół decyduje się na zaniechanie koncertów - m.in. z tego względu, że na salach koncertowych okrzyki fanów zagłuszały dźwięki zespołu - i koncentruje się na działalności studyjnej. Rozpoczyna się tym samym trzeci okres historii The Beatles.
Publikacja zawiera 12 utworów, m.in.: Let It Be, Maggie Mae, One After 909, The Long And Winding Road, Two Of Us, Across The Universe.

Nikt nie zaprzeczy, że U2 ugruntował sobie pozycję jednego z największych zespołów w historii rocka. Co więcej, przez dwie dekady istnienia grupy żaden muzyk nie opuścił U2, nie dołączył też nikt nowy. Zgodnie z tradycją lat 80-ych, młodzi Irlandczycy stali się zespołem zanim jeszcze potrafili grać. U2, pod silnym wpływem ideologii punkowej, przeciwstawił się pustym wizjom mrocznych grup new wave, wychodząc do publiczności z młodzieńczą energią. Ich pierwsze wydawnictwo - "U23" - z 1979 roku, które ukazało się tylko w Irlandii, zostało poparte samodzielnie zorganizowaną trasą. Mimo braku propozycji dużego kontraktu płytowego, po kilku koncertach w Londynie, trasa zakończyła się imprezą dla dwóch tysięcy fanów w Dublinie.
Publikacja zawiera 17 utworów, m.in.: Beautiful Day, Discotheque, The Fly, Gone, The Hands That Built America, Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me.

Utwór na obój z akompaniamentem harfy lub fortepianu polskiego, współczesnego kompozytora. Władysław Walentynowicz urodził się w 1902 r. zmarł w 1999 r. Był kompozytorem, pianistą, pedagogiem. W latach 1922-23 uczył się w szkole muzycznej w Moskwie pod kierunkiem Heleny Gniesiny (fortepian), Aleksandra Greczaninowa (solfeż) i Reinholda Gliera (harmonia). Od 1923 roku studiował w Konserwatorium Warszawskim w klasie fortepianu Antoniego Dobkiewicza, Józefa Sikorskiego. Dyplom uzyskał w 1930 roku. W latach powojennych był jednym z głównych organizatorów szkolnictwa muzycznego na Wybrzeżu, założycielem Gdańskiego Instytutu Muzycznego, który przyczynił się do powstania Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie w roku 1947. W latach 1951-1952 był rektorem uczelni, a od 1952 do 1972r. dziekanem Wydziału Instrumentalnego. Był również wieloletnim prezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków i współzałożycielem Związku Kompozytorów Polskich na Wybrzeżu w 1963 roku.
Dorobek twórczy Walentynowicza obejmuje ponad 130 utworów. Są to kompozycje symfoniczne, utwory na instrumenty solowe z orkiestrą, utwory kameralne, utwory na instrument solowy i fortepian, utwory na fortepian solo, pieśni, utwory dla dzieci i młodzieży, muzyka teatralna, symfoniczne utwory rozrywkowe i piosenki. W twórczości Walentynowicza dominują formy klasyczne, gatunki koncertujące - koncerty, concerina: znaczącą rolę odgrywają utwory pedagogiczne. Styl muzyczny Walentynowicza cechuje tradycyjny język dźwiękowy, lapidarność wypowiedzi, jasność formy opartej głównie na szeregowaniu odcinków, wyrazisty, motoryczny tok narracji muzycznej. Jest to neoklasyczny język muzyczny wzbogacony elementami nastrojowymi, romantyzującymi. Partia oboju dla instrumentalistów średniozaawansowanych, akompaniament harfy lub fortepianu dla wprawnego akompaniatora. Utwór w tempie wolny o charakterze cantyleny.