Allegro de sonate op. 2

Utwór ten napisali artyści młodzi, stojący dopiero u progu wielkiej kariery. Dzieło powstało w 1848 r., a ułożyli je 13-letni Henryś i niespełna 11-letni Józio Wieniawscy. Były to więc jeszcze dzieci, ale prawdziwie "cudowne dzieci". Podobno było "Allegro de sonate" zadaniem egzaminacyjnym braci Wieniawskich na zakończenie kursu harmonii i kontrapunktu w paryskim konserwatorium. Zostało zapewne wysoko ocenione przez profesorów oraz dyrekcję konserwatorium, przeznaczone bowiem zostało do druku. Utwór był potem często wykonywany przez braci na ich wspólnych koncertach. Stał się na tyle popularny, że niedługo po pierwszym wydaniu ukazał się w znanej oficynie u Kistnera w Lipsku.